Του Γιώργου Μεσσάρη
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ότι «αν όλα τα κράτη σταματούσαν την παραγωγή όπλων για τρεις μόνο ημέρες, θα είχαν να φάνε όλα τα παιδιά του κόσμου, από νεογέννητα μέχρι 15 ετών, για δώδεκα ολόκληρα χρόνια»! Όλα αυτά βέβαια, αν…
Αν.
Αν οι προτεραιότητες των κυβερνήσεων ήταν διαφορετικές.
Αν πρώτο μέλημα των ισχυρών ήταν η σωτηρία των αμέτρητων εκατομμυρίων παιδιών που λιμοκτονούν.
Αν τα όπλα του θανάτου έδιναν τη θέση τους στην αγάπη για τη ζωή.
Αν τα συμφέροντα δεν υπαγόρευαν τα πάντα.
Αν οι λαοί καταλάβαιναν ότι όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου θεού.
Αν όλοι οι ισχυροί δουλεύανε για την προστασία τούτου του πλανήτη και όχι για την κατάκτησή του.
Αν το «εμείς» αντικαθιστούσε το «εγώ».
Αν οι άνθρωποι ήταν πραγματικά Άνθρωποι!
Αν.
Τα ζώα σκοτώνουν για να φάνε και σταματάνε όταν χορτάσουν, οι άνθρωποι «τρώνε» για να σκοτώνουν χωρίς σταματημό!
Αν σταθούμε για λίγο να μετρήσουμε τις εστίες ένοπλων συγκρούσεων στον κόσμο θα τρομάξουμε. Σε κάθε γωνιά της γης αιματοχυσίες. Σφαγές αμάχων, ανυπολόγιστες καταστροφές, δυστυχία και μιζέρια που δυστυχώς αφήνουν τους περισσότερους από μας αδιάφορους γιατί τα ποτάμια αίματος ρέουν σε τόπους μακρινούς, όχι μπροστά από τα σπίτια μας.
Οι εικόνες της ανείπωτης φρίκης μας συγκινούν όσο διαρκεί η προβολή τους στις οθόνες των τηλεοράσεων μας. Μετά, με μια τρομακτική ευκολία, τις ξεχνάμε. Παύουν να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές μας και τη συνείδησή μας καλύπτει και πάλι ένα πέπλο αδιαφορίας.
Πριν λίγες μόλις μέρες άνοιξαν και πάλι τα σχολεία στην Ελλάδα. Κι’ ακούστηκαν γκρίνιες (δικαιολογημένες ίσως) για κάποιες ελλείψεις! Την ίδια ώρα στη Συρία (και σε κάθε εμπόλεμη περιοχή) οι μαθητές βιώνουν τη φρίκη του πολέμου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και με κάθε μορφή ακόμα και μέσα στις τάξεις τους. Εκεί τα παιδιά διδάσκονται σε χαλάσματα ενώ οι σφαίρες σφυρίζουν δίπλα τους! Δεν παραπονούνται για ελλείψεις καθηγητών, βιβλίων, τετραδίων. Αυτά είναι πολυτέλειες. Εκεί παραπονούνται γιατί στον κόσμο τούτο η ανθρωπιά και η λογική παραμένουν στα αζήτητα!
ΚΑΙ ΕΝΩ στις εμπόλεμες ζώνες τα όπλα σκοτώνουν, στην Ελλάδα σκοτωνόμαστε μόνοι μας ή με… παρέα στους δρόμους!
Τούτη την τουριστική περίοδο, που σιγά σιγά μας αφήνει γεια, τα τροχαία έδωσαν και πήραν. Έδωσαν πονοκεφάλους σε αστυνομία, πυροσβεστική και τραυματιοφορείς και πήραν πολλές ζωές!
Και μυαλό δεν βάζουμε!
Και δεν βάζουμε μυαλό γιατί, ως λαός, νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Έτσι γινόμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Σε αυτό συνεπικουρεί και το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι όλα τα κακά, στραβά και ανάποδα συμβαίνουν μόνο σε άλλους. Εμάς δεν μας αγγίζουν! Εμείς βρισκόμαστε στο απυρόβλητο! Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι, όπως έχω γράψει πολλές φορές, στους ελληνικούς δρόμους βλέπεις ότι τρελό μπορείς να φανταστείς. Ομολογώ πάντως ότι το αποκορύφωμα είναι αυτό που ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε στη Μυτιλήνη (όπως μου είπε φίλος που μου έστειλε τη φωτογραφία): Μαμά κρατάει το μωρό της σε καλάθι πάνω σε μοτοσικλέτα!!! Το άκρον άωτον της γονικής αναλγησίας…
Δεν χρειάζεται να είσαι τέρας μόρφωσης για να καταλάβεις γιατί η Ελλάδα κατέχει όλα τα αρνητικά ρεκόρ στα οδικά ατυχήματα! Είσαι, όμως, ένα τέρας όταν αρνείσαι να συμμορφωθείς με τους κανόνες της λογικής και παρασέρνεις στο θάνατο αθώους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο σου!
Αυτά για σήμερα. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα φροντίστε να περνάτε όσο πιο καλά μπορείτε.
Γιώργος Μεσσάρης
