Ένα «σιγουράκι» για τους βετεράνους των Καννών. Για εμάς, ένα outsider που δεν είδαμε να έρχεται. Δύο μήνες και κάτι μετά τον Χρυσό Φοίνικα ταινίας μικρού μήκους και με τη «χρυσόσκονη» να καταλαγιάζει επιτέλους, ο Βασίλης Κεκάτος σκέφτεται φωναχτά χωρίς κανένα απολύτως σκηνοθετικό φίλτρο.
Από μικρός δεν ήθελε να σπουδάσει. Η οικογενειακή παράδοση σε δικηγόρους και συμβολαιογράφους στην Κεφαλονιά δεν δελέαζε ιδιαίτερα τον Βασίλη Κεκάτο, οπότε η Νομική μετά το πρώτο έτος στο Λονδίνο μετατράπηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε Καλών Τεχνών. Ήξερε ότι ήθελε να λέει ιστορίες, και θεωρώντας εαυτό τεμπέλη πίστεψε ότι ευκολότερος ήταν ο κινηματογράφος που έτσι κι αλλιώς είχε αγαπήσει από τους γονείς του. Σε ηλικία 8 ετών έμαθε τον Νικίτα Μιχάλκοφ και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, καλώς ή κακώς οι δικοί του… έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους.
Η ιδέα για την ταινία «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» που του χάρισε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα ταινίας μικρού μήκους (αλλά και το βραβείο Queer Palm) τον κεραυνοβόλησε μέσα σε μία ημέρα, ανέκαθεν έπινε νερό στο όνομα της έμπνευσης και όχι στην πολλή δουλειά. Σήμερα, εργάζεται πάνω στο νέο του πρότζεκτ -μεγάλου μήκους αυτήν τη φορά- που ουσιαστικά αποτελεί την εξέλιξη της ερωτικής ιστορίας από το περιβόητο βενζινάδικο σε ένα κωμικοτραγικό road trip. Δηλώνει κλειστοφοβικός σκέτο ή εμμονικός με τη δουλειά του κυρίως, ωστόσο, συναντώντας τον στη γειτονιά του την Κυψέλη αντίκρισα ένα πρόσχαρο, «διαβασμένο» παιδί. Αν και ο ίδιος δεν «διαβάζεται» ανάλογα εύκολα, το πείσμα του φωνάζει από χιλιόμετρα και ευτυχώς, παρά τη μέχρι τώρα βραβευμένη του πορεία, δεν «τρακάρει» με βεντετισμούς και ξερολίαση. «Έχουμε 50 λεπτά μέχρι το επόμενο ραντεβού», μου θυμίζει ευγενικά. «Μας φτάνουν και μας περισσεύουν», αποκρίνομαι.
-Σκηνοθέτης στην Ελλάδα του 2019. Αλήθεια τώρα;
Όταν γεννήθηκε η αδερφή μου το ’87, στο νοσοκομείο διάφοροι γνωστοί ρωτούσαν τον πατέρα μου «Απέκτησες παιδί;», τους απαντούσε καταφατικά ότι είναι κορίτσι και του έλεγαν «Ε, δεν πειράζει». Αργότερα αυτό μετεστράφη όταν τον ρωτούσαν με τι ασχολείται ο γιος του. Έλεγε σκηνοθέτης και η απάντηση ήταν πάλι «Ε, δεν πειράζει». (γέλια) Είμαι επαρχιώτης και υπάρχει αυτή η νοοτροπία γύρω από αυτά τα πράγματα που φυσικά τώρα έχει αλλάξει. Ξαφνικά το «δεν πειράζει» είναι να είσαι δικηγόρος. «Αν με ρωτάς αν έχω ελπίδα για πράγματα, όχι δεν έχω καμία αλλά τον πεσιμισμό μου τον έχω βουτήξει στο μαύρο χιούμορ και δε με αφορά ιδιαίτερα.»
-Έχει υπονοήσει κάποιος ότι είχες «δόντι» και έγινες σκηνοθέτης; Να προσπαθούν δηλαδή να μειώσουν τη δική σου προσπάθεια; Σίγουρα συμβαίνει, αλλά πίσω από την πλάτη μου, δεν έχω ακούσει τίποτα ποτέ. Και δεν ασχολούμαι κιόλας με αυτό το πράγμα, έχω ένα πολύ γερό υποστηρικτικό πλαίσιο. Μια οικογένεια που τη γουστάρω, έχουμε πολύ ωραία επικοινωνία με τους δικούς μου και καταπληκτικούς φίλους, είμαστε μαζί από πέντε χρόνων. Με βοηθούν να κάνω τις ταινίες μου, εγώ τους βοηθάω στα δικά τους… Φαντάσου ότι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει τα σενάριά μου είναι ο φίλος μου ο Αντρέας που είναι οικονομολόγος και δεν είναι καν σινεφίλ, δεν βλέπει ταινίες. Απλώς εμπιστεύομαι πολύ το μυαλό του, την τάση που έχει να με προστατεύει και πάντα με συμβουλεύει για το πώς να αναπτύξω τους χαρακτήρες μου. Ο διευθυντής φωτογραφίας μου είναι ο κολλητός μου από το γυμνάσιο, ο άλλος δουλεύει στο πανεπιστήμιο στο ΕΚ.ΠΑ και είναι εκείνος που μου κουβαλάει πράγματα, έχουν όλοι τις δουλειές τους, αλλά όταν πρόκειται για τις ταινίες, τις κάνουμε μαζί.
-Ως οικογενειακό προϊόν λοιπόν, λογικά σημαίνει πολλά παραπάνω για σένα. Ε, ναι. Σκέψου στις Κάννες, οι φίλοι μου αυτοί είχαν έρθει, ήταν εκεί για την πρεμιέρα της ταινίας. Έφυγαν το απόγευμα της ημέρας της απονομής οδικώς για Μιλάνο από όπου πετούσαν με low cost πτήσεις. Όταν είδαν ότι πήραμε το Φοίνικα, είχαν φτάσει στην Ιταλία και γύρισαν πίσω! Έχουμε τέτοιο δέσιμο… Οπότε προφανώς η ικανοποίηση είναι μεγαλύτερη όταν δεν έχεις δουλέψει με ανθρώπους που έτυχε να συνεργαστείς, αλλά με εκείνους που αγαπάς.
-Aισθάνεσαι φαντάζομαι και πιο ελεύθερος όταν δουλεύεις με δικούς σου όρους και όχι με αυτούς των επιχορηγήσεων. Έχω κάνει και ταινίες με χρηματοδότηση μεγάλη. Η προηγούμενή μου ταινία ήταν πάρα πολύ ακριβή για τα ελληνικά δεδομένα, ήταν γαλλική συμπαραγωγή, είχε βάλει λεφτά το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου, η ΕΡΤ, υπήρχαν γαλλικά funds… Και πάλι όμως είχα απόλυτη ελευθερία. Το θέμα είναι τι διεκδικείς στη δουλειά σου, εγώ δεν τα διαπραγματεύομαι αυτά. Θέλω η κάθε ταινία μου να είναι όπως την έχω στο μυαλό μου και έχω πει όχι σε χρηματοδότηση γι’ αυτόν το λόγο. Δεν με νοιάζει, ας την κάνω με λιγότερα λεφτά αρκεί να την κάνω όπως θέλω. Αλλά νομίζω ότι τώρα και λόγω αυτής της βράβευσης θα μπορέσω να κάνω ταινία και με περισσότερα χρήματα και όπως τη θέλω.
-Λεφτά βγάζεις;
Είχα μία πολύ ωραία συζήτηση χθες με τον κολλητό μου τον οικονομολόγο και λέγαμε ότι αυτός είναι διδακτορικός, εγώ έχω πάρει το Χρυσό Φοίνικα, είμαστε στα 28 μας και στην Ελλάδα θεωρείται νορμάλ να μη βγάζουμε χρήματα. Είναι κάτι που δεν θεωρείται παράλογο και είναι φοβερά παράλογο ότι… δεν θεωρείται παράλογο! (γέλια). Εντάξει ξέρουμε ποια είναι η χώρα, βγάζουμε τα προς το ζην, αλλά όχι, «λεφτά» δε βγάζουμε. Μπορούμε να ζούμε κανονικά και προφανώς με βοήθεια της οικογένειάς μας, το οποίο είναι αστείο, αλλά έτσι είναι. Δεν είμαστε εμείς η εξαίρεση, είναι ότι αν δεν κάνεις κάτι πρακτικό σ’ αυτήν τη χώρα, όπως το να κουρεύεις, να είσαι λογιστής ή να σερβίρεις κ.λπ., οτιδήποτε άλλο θεωρείται κάπως ελιτίστικο. Καλά, για τις τέχνες δεν το συζητάμε καν. «Είσαι δημοσιογράφος; Είναι τιμή σου που δουλεύεις στο τάδε έντυπο, σιγά που θα πληρωθείς κιόλας…!». Αυτή είναι η λογική σε αυτήν τη χώρα, εγώ το αντιμετωπίζω με χιούμορ και κάνω υπομονή, όπως όλοι.
-Eίσαι πολιτικοποιημένος; Ασχολείσαι με όσα συμβαίνουν σε αυτό το επίπεδο; Ασχολούμαι ναι, πολύ.
-Και πώς βλέπεις την προ ΣΥΡΙΖΑ και μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή;
Άσχετα αν είμαι πολιτικοποιημένος, δεν σημαίνει ότι θα ήθελα να έχω και πολιτικό λόγο δημοσίως. Με την έννοια του ότι δημοκρατία έχουμε, ο κόσμος ψηφίζει ανθρώπους να είναι στην εξουσία, κάνουν ή δεν κάνουν αυτά που είπαν και αντίστοιχα έχει τη δύναμη να τους κατεβάσει και να φέρει καινούργιους. Για μένα, είναι λίγο σισύφειο το θέμα των εκλογών. Αν με ρωτάς αν έχω ελπίδα για πράγματα, όχι δεν έχω καμία, αλλά τον πεσιμισμό μου τον έχω βουτήξει στο μαύρο χιούμορ και δεν με αφορά ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα. Αν θέλω κάτι άλλο, θα φύγω, δεν μπορώ να περιμένω ότι θα αλλάξει. Ψηφίζω προφανώς. Προσφάτως μάλιστα, μετά το Χρυσό Φοίνικα μου προτάθηκε να κατέβω και βουλευτής!
-Δεν σε ρωτάω με ποιο κόμμα… Δεν χρειάζεται, κόμμα εξουσίας ήταν πάντως. Από τη μία είναι τιμητικό να σου λένε κατέβα για βουλευτής στα 28 σου και από την άλλη είναι και πάρα πολύ αστείο. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική είναι τόσο εγωκεντρικοί που νομίζουν ότι αυτό με το οποίο ασχολούνται θέλει να το κάνει όλος ο κόσμος. Πράγμα που δεν ισχύει. Έχει αποδυναμωθεί απολύτως η έννοια του πολιτικού στην Ελλάδα. Έχει λοιδορηθεί και υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό. Οπότε θέλω να πω: «Ρε φίλε, μόλις φτάνω στην κορυφή της μέχρι τώρα καριέρας μου κι εσύ μου λες να παρατήσω την καριέρα μου για να πάω στη Βουλή;» Είμαστε με τα καλά μας στο τέλος της ημέρας;
-…όπως κάνουν αντίστοιχες προτάσεις σε παίκτες ριάλιτι για να εκμεταλλευθούν την αναγνωρισιμότητά τους.
Ακριβώς, ναι! Είναι εντελώς ψηφοθηρικό που δεν ισχύει κιόλας. Γιατί να ψηφίσει κάποιος έναν σκηνοθέτη και όχι τον πρόεδρο του χωριού του;
-Το πάμε στο άλλο άκρο: Δέχεσαι την πρόταση, και με κάποιο μαγικό τρόπο, αύριο είσαι πρωθυπουργός. Ποια είναι η πρώτη σου μεταρρύθμιση; Όσο ανεδαφική κι αν είναι. Κοίτα, ως Έλληνας πολιτικός θα κοιτάξω τη δική μου κάστα πρώτα και θα φροντίσω για τη χρηματοδότηση του σινεμά (γέλια)! Θέλω να πω, σκέψου πόσο ακραία είναι τα πράγματα στο ελληνικό σινεμά, όπου το ετήσιο budget για όλες τις ελληνικές ταινίες, μικρού και μεγάλου μήκους είναι όσο εκείνο μιας αμερικανικής ταινίας χαμηλού προϋπολογισμού.
-Οι «όποιες» επιχορηγήσεις δίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια;
Δεν είμαι ο κατάλληλος για να το κρίνει αυτό. Έχω καταθέσει αίτημα μία φορά, είχα καλό σενάριο και πήρα τα χρήματα. Μπορεί και να είχα καλό σενάριο και να μην τα έπαιρνα, ίσως τότε να μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό. Πάραυτα δεν υπάρχει κάποια διαφορά στη λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου από αυτήν των υπολοίπων δημόσιων υπηρεσιών. Καλό είναι να έχεις φίλους στην Ελλάδα, δυστυχώς. Ότι έχουν στηρίξει ανθρώπους που δεν ξέρουν; Τι να πω, εγώ όντως ήμουν ένας από αυτούς. Δεν με ήξερε κανείς. Είναι όλα εντελώς αψυχολόγητα στη χώρα. Σε κάθε περίπτωση αυτός ο χώρος πρέπει να εξυγιανθεί και θα γίνει όταν μπουν νέοι άνθρωποι. Υπάρχει και εκεί μία γεροντολαγνεία -όπως παντού- άνθρωποι καρεκλοκένταυροι… Π.χ. επί 19 χρόνια να εκλέγονται στην ίδια θέση, είναι κανονικός καισαροπαπισμός. Και δεν χρειάζεται ν’ αλλάξει όταν πεθάνουν, αλλά να καταλάβουν πως ό,τι ήταν να δώσουν το έδωσαν.
-Με σένα τι γίνεται; Τό ‘χεις βάλει σκοπό κάθε χρόνο να βραβεύεσαι; (γέλια)
(γέλια) Όταν κάνεις μια ταινία, προφανώς δεν ξέρεις αν θα βραβευθείς, αλλά δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Οι μικρού μήκους δίνουν αυτήν τη δυνατότητα, γιατί γίνονται πιο εύκολα και μπορείς να κάνεις μία-δύο το χρόνο. Στη δική μου περίπτωση, δεν υπάρχει υπομονή. Οπότε μπορεί και να μην ήθελα να περιμένω χρηματοδότηση, αρκεί να κάνω σινεμά ρε παιδί μου. Είχα την τύχη τα τελευταία χρόνια να πηγαίνω καλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για το μέλλον.
-Είναι όμως επιδίωξή σου; Το σκέφτεσαι ή είναι ένα απλό αποτέλεσμα; Στην Ελλάδα, αφού δεν πληρώνεσαι, τουλάχιστον να παίρνεις βραβεία! (γέλια) Είναι κατά κάποιο τρόπο και αυτό μία αμοιβή. Προφανώς, στην περίπτωση των Καννών, είναι η ύψιστη αμοιβή, αλλά και η συμμετοχή μου μόνο σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, όπως το Sundance, είναι αυτή η ένεση αυτοπεποίθησης που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις.
-Σε ρωτάω γιατί βλέπεις άλλους που σνομπάρουν τις απονομές.
Εξαρτάται πού παίρνεις το βραβείο. Στις Κάννες όλοι πάνε, αν εξαιρέσεις τον Terence Malick, ο οποίος είναι μία περίπτωση φιλοσόφου. Καταλαβαίνει τη σημαντικότητά τους για να πάρει διανομή η ταινία του, αλλά δεν πάει να πάρει τα βραβεία. Δεν ξέρω πώς θα είμαι σε 40 χρόνια από τώρα, σήμερα θεωρώ τιμή μου να βραβεύομαι κάπου. Αν εκτιμώ το θεσμό και προλαβαίνω και έχω την οικονομική δυνατότητα, πηγαίνω. Σίγουρα τα βραβεία σημαίνουν κάτι για το κοινό, αλλά πιο λίγα για τον δημιουργό. Το γεγονός ότι βραβευθήκαμε με τους δύο Φοίνικες (Χρυσός Φοίνικας και Queer Palm) γι’ αυτήν την ταινία, στην πραγματικότητα σημαίνει ότι μας πάει πιο γρήγορα στην επόμενη στάση που είναι η μεγάλου μήκους. Ξέρω ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο, ότι «ok ρε φίλε, το σινεμά που κάνεις μπορεί και να αρέσει». Είναι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί με αφορά πολύ το κοινό.
-Τι δεν είδαμε εμείς από τη βράβευση; Θέλω να μου πεις λίγο παρασκήνιο, φαντάζομαι πως ένα εγκεφαλικό το έπαθες. Κι όμως, για τα δικά μου δεδομένα ήμουν αρκετά ψύχραιμος. Το μεγάλο άγχος με έπιασε όταν πήγα backstage κρατώντας πλέον το Χρυσό Φοίνικα. Μπαίνω σε ένα δωμάτιο όπου βλέπω τον Antonio Banderas… Λίγο αργότερα τον είδα αυτόν, μπαίνοντας είδα τον Michael Moore, την Catherine Deneuve, τον Viggo Mortensen, την Zhang Ziyi… Κατά κάποιο τρόπο τους «ήρωές» μου που τους παρακολουθούσα στο σινεμά από παιδί. Αισθάνθηκα ένα δέος, δεν μπορούσα να συλλάβω ότι βρίσκομαι εκεί για τον ίδιο λόγο με αυτούς και ότι δεν είμαι απλώς ένας groupie που σνίκαρε στα παρασκήνια για να τους ζητήσει αυτόγραφα, αλλά αντιθέτως ερχόντουσαν αυτοί για να μου δώσουν συγχαρητήρια. Είναι ανεκτίμητο και ανεπανάληπτο κατά πάσα πιθανότητα. Το γεγονός ότι ανταλλάξαμε συγχαρητήρια με τους αδερφούς Dardenne είναι σουρεάλ, χαίρομαι που έχει συμβεί στη ζωή μου. Αν θα ξανασυμβεί δεν ξέρω, εγώ θέλω να κάνω τις ταινίες που θέλω και μακάρι να πάνε αντίστοιχα καλά και καλύτερα.
-Πες μου κάτι που σου έχει μείνει από τα παρασκήνια. Ήμασταν με τον Antonio Banderas και περιμέναμε να βγούμε όλοι μαζί για την τελική φωτογραφία στη σκηνή. Είχε τρελαθεί με το ότι ο Φοίνικάς μου ήταν μεγαλύτερος από το δικό του! (γέλια)
-Τον είχες μεγαλύτερο! (γέλια) «Τον έχω μεγαλύτερο, Antonio». (γέλια) Μου έλεγε αν μπορούμε να τους ανταλλάξουμε και δεν θα το μάθει κανείς. Ότι αν του τον δώσω θα μου χρηματοδοτήσει τη μεγάλου μήκους ταινία μου! (γέλια) Είχε πολύ γέλιο, γιατί έβλεπες και πόσο πολύ άνετοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, να κάνουν χιούμορ… Εκείνη τη μέρα, τον είδα στον ευχαριστήριο λόγο να λέει πως κάποιος τον ρώτησε πόσο περίμενε γι’ αυτό. Και αυτός απάντησε 40 χρόνια. Και σκέφτομαι, εγώ περίμενα μόνο 4. Αυτό είναι τύχη, δεν είναι κάτι παραπάνω. Μπορεί να μην ξανασυμβεί ποτέ, δεν θα ζήσω όμως σαν ματαιωμένος όλη μου τη ζωή. Ούτε θα το αφήσω να με αγχώσει, θα κρατήσω την άμετρη ευτυχία που μου προσέφερε και στο εξής προχωράμε.
-Άρα, από ό,τι καταλαβαίνω, η βράβευση δεν σε επιβάρυνε με περισσότερες ευθύνες.
Πριν το πάρω, πίστευα ότι θα αισθανόμουν τεράστια ευθύνη, αλλά δεν το αισθάνομαι τελικά. Απλώς νιώθω ότι δικαιούμαι να κάνω τις ταινίες που θέλω.
-Απελευθερωτικό μου ακούγεται. Είναι πάρα πολύ και δεν το περίμενα. Νόμιζα ότι ένα τόσο μεγάλο βραβείο θα με βαρύνει τρομερά. Το βάζεις στη θέση του, προχωράς και πας για το επόμενο. Δεν τελειώνει κάτι εδώ, αυτό ήταν η αρχή.
-Σου λένε ότι είσαι ο νέος Λάνθιμος; Αυτό το έγραφαν πριν, όσο ήμουν υποψήφιος. Και είναι λογικό, γιατί το όνομα «Λάνθιμος» είναι συνυφασμένο με τη διεθνή κινηματογραφική επιτυχία. Χαριτολογώντας και μόνο, η σύγκριση είναι κάτι σπουδαίο. Από την άλλη όμως, δεν θα ήθελα να είμαι ο νέος Λάνθιμος. Γιατί ούτε ο Λάνθιμος ήταν ο παλιός Κεκάτος! (γέλια) Με ενδιαφέρει να γίνω αυτός που είμαι.
-Πάντως, για το εξωτερικό το όνομά σου είναι σίγουρα πιο ευκολοπρόφερτο! (γέλια) Είχα διαβάσει ότι ρωτούσαν τον Παπαδιαμάντη πώς αισθανόταν που λεγόταν ότι είναι ο Έλληνας Ντίκενς και απαντούσε «Δεν μπορώ να είμαι απλώς ο Παπαδιαμάντης;».
Στην πραγματικότητα, υπάρχει χώρος για όλους. Ο Λάνθιμος είναι και γαμώ τους τύπους. Είχα χρόνο να τον γνωρίσω στις Κάννες και μου έκανε φοβερή εντύπωση το coolness του. Δεν υπήρχε κανένα ύφος και σκέψου μιλάμε για τον άνθρωπο με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ την περασμένη χρονιά.
-Τι σου είπε;
Μιλήσαμε αρκετά και είπαμε ενδιαφέροντα πράγματα και πολύ βοηθητικά για εμένα.
-Τι κρατάς;
Ότι την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους πρέπει να την κάνω χωρίς το άγχος του κοινού και των φεστιβάλ. Να είναι η πιο ειλικρινής μου κατάθεση. Δεν μπορείς από τώρα να σκέφτεσαι αν θα κόψει εισιτήρια η ταινία. «Τώρα κάνε απλώς αυτό που θέλεις», μου είπε. Από την άλλη, ο Λάνθιμος ακολούθησε μια φανταστική πορεία, είναι δουλευταράς, είναι εργάτης. Δηλαδή, βίντεο κλιπ με τον Ρουβά; «Γιατί όχι;» θα πω εγώ. Ποιος στην τελική είναι αυτός που είναι πιο μάγκας που αρνήθηκε να κάνει βίντεο κλιπ με τον Ρουβά και έφτασε εκεί που έφτασε ο Λάνθιμος;
-Έχουμε την τάση μωρέ να σνομπάρουμε και να μειώνουμε… Αναγνωρίζουμε τον άλλον με τη βράβευσή του και μετά θέλουμε για κάποιο λόγο να τον αποδομήσουμε.
Ακριβώς. Βλέπεις έναν άνθρωπο να πηγαίνει καλά και θα ήθελες να έχει περισσότερα στοιχεία δικά σου, περισσότερη αποτυχία, περισσότερη ματαιότητα, για να μπορέσεις κάπως να σταθείς στο ύψος σου και να κοιμηθείς το βράδυ. Δεν μπορείς να δεχτείς εύκολα ότι κάποιος μπορεί να είναι καλύτερος από σένα. Λες και παίζει ρόλο ή οι άνθρωποι συγκρινόμαστε.
-Ασχολούμενος με ένα queer θέμα, ήθελες να κάνεις ανθρώπους να αισθανθούν πιο ελεύθεροι;
Αυτό προκύπτει από το θέμα της ταινίας. Πριν από λίγες ημέρες επικοινώνησε μαζί μου ο ιδρυτής του Queer Palm και μου ζήτησε να βάλω το logo του Queer Palm στο προωθητικό μου υλικό, γιατί γι’ αυτούς είναι πολύ σημαντικό το ότι μία queer ταινία πήρε και το Χρυσό Φοίνικα.
-Και μάλιστα πρόκειται για μία queer ταινία από στρέιτ σκηνοθέτη, αν αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι.
Σαφώς. Με αυτό από την άλλη, δεν έπαυα να έχω μία φοβία όταν αποφάσισα να το κάνω. Ειδικά όταν είδα ότι αφού θα πάει στις Κάννες θα πάρει διαστάσεις. Ότι… τι σημαίνει στην εποχή της πολιτικής ορθότητας ένας στρέιτ σκηνοθέτης να κάνει μία queer ταινία; Μήπως θα θεωρηθεί ότι καπηλεύομαι τους αγώνες και τις αγωνίες μιας ολόκληρης κοινότητας, για να κάνω τι; Να πουλήσω; Το σκέφτηκα ότι μπορεί να ειπωθεί. Από την άλλη, δεν με νοιάζει. Διότι εγώ ξέρω ότι ήμουν ειλικρινής με αυτό που έκανα, οπότε δεν περίμενα τώρα να προσδιοριστώ. Ακριβώς επειδή έχω μεγαλώσει σε μία οικογένεια που λόγω του θείου μου «it was ok to be gay», δεν καταλαβαίνω γιατί να τεθεί θέμα με το να κάνω μια γκέι ταινία. Το θεωρώ κανονικό. Και αν μπόρεσα να προσφέρω κάτι στην ελληνική γκέι κοινότητα, για μένα είναι η κανονικότητα των χαρακτήρων. Δεν παλεύουν για τη σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά για πράγματα πανανθρώπινα. Να νικήσουν τη μοναξιά τους, να ενωθούν, να ερωτευθούν. Τα έχουμε όλοι ανάγκη αυτά. Δεν είναι δράμα η ταινία.
-Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι στρέιτ ηθοποιοί έχουν αναγκαστεί να παραιτηθούν από γκέι ρόλους για να τους αναλάβουν γκέι ηθοποιοί;
Ζούμε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και με κάθε λάθος φράση μπορείς να εκτελέσεις την καριέρα σου ολόκληρη. Οπότε εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι σκοτώνει το διάλογο, έχει να κάνει με αυτό που έλεγε ο Σεφέρης για τους παράλληλους μονόλογους και αυτό δεν με αφορά να το κάνω. Όποτε μπαίνω σε μία συζήτηση θέλω να ακούγομαι και να ακούω, δεν έχω να σχολιάσω τίποτα.
-Νομίζω, πάντως, ότι έμμεσα μου απάντησες. Το γεγονός ότι δύο ταινίες σου είναι hommage στον παππού και τον θείο σου σε έκανε καθόλου να νιώσεις ότι μπορεί να παραεκτέθηκες στο κοινό;
Αυτό δεν με αφορά καθόλου. Το γεγονός ότι άνθρωποι προσπαθούν να διατηρούν μία ομίχλη γύρω από όνομα και τον εαυτό τους και να μην είναι ειλικρινείς και ντόμπροι και ατόφιοι, εγώ δεν το καταλαβαίνω. Ποιος είναι καλύτερος για να σε κρίνει; Πρέπει να δεχθείς ότι είσαι κατώτερος από τους άλλους και εκείνοι έχουν τη δύναμη είτε να σε εξοστρακίσουν από την κοινωνία είτε να σου κάνουν bullying. Δεν το ανέχομαι αυτό, γιατί προφανώς και είχα υποστεί κι εγώ σαν παιδί bullying.
-Σε σχέση με τι;
Είχα υπερασπισθεί έναν φίλο μου που ήταν πιο αδύναμος και μετά έσκασε η «συμμορία» να με δείρει. Και για περίπου ενάμιση χρόνο ζούσα με φόβο στο γυμνάσιο, ήμουν στοχοποιημένος. Και μετά συνειδητοποίησα ότι, ρε φίλε, δεν μπορείς να φοβάσαι να περπατήσεις στο δρόμο. Μου πήρε δύο χρόνια. Θυμάμαι να είμαστε διακοπές με την οικογένειά μου στην Αίγυπτο και να φοβάμαι να γυρίσω στην Ελλάδα, για να μη με σπάσουν στο ξύλο.
-Στα σημάδια πιστεύεις; Πεισμώνεις περισσότερο όταν πάνε όλα στραβά;
100%, πεισμώνω πάρα πολύ και αν πάει κάτι στραβά εγώ θα το κυνηγήσω μέχρι να ισιώσει. Δεν ξέρω, πάντως, αν γενικά πιστεύω στα σημάδια. Έχει όμως πολλή πλάκα ότι εμφανίστηκαν πάρα πολλά γι’ αυτήν την ταινία. Ένας άλλος στη θέση μου θα είχε αρχίσει σίγουρα να πιστεύει μετά από όλο αυτό.
-Ποιο «όλο αυτό»;
Πριν από περίπου δέκα χρόνια είχα πάει στο φεστιβάλ των Καννών με τον πατέρα μου. Ήμουν πρώτο έτος τότε και μου είπε: «Ok ρε φίλε, θες να γίνεις σκηνοθέτης; Τότε να γίνεις ο καλύτερος σκηνοθέτης, να γίνεις σκηνοθέτης των Καννών», οπότε με πήγε film trip εκεί. Είχα στεναχωρεθεί που δεν μπορούσαμε να δούμε ταινία χωρίς όμως να το κάνω θέμα. Ο πατέρας μου εξαφανίστηκε και βρήκε πρόσκληση για το Λιμάνι της Χάβρης του Aki Kaurismäki που είχε πάρει και το μεγάλο βραβείο της επιτροπής εκείνη τη χρονιά. Παρ’ όλα αυτά δεν μπόρεσα να μπω, γιατί έπρεπε να φοράω σμόκιν. Το εισιτήριο στο μεταξύ το είχα κρατήσει, αλλά μετά κάπως το έχασα. Το βρήκε τυχαία η αδερφή μου μία μέρα πριν από την ανακοίνωση ότι πάμε Κάννες! Και κάτι άλλο που παρατήρησε ο πατέρας μου είναι ότι το βενζινάδικο στο οποίο γυρίστηκε η ταινία λέγεται «Μενέλαος 72» και φέτος ήταν η 72η διοργάνωση των Καννών. (γέλια)
-Δύο τελευταία πράγματα: Πρώτον, αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις οποιονδήποτε ξένο ηθοποιό για μία από τις επόμενες ταινίες σου, έναν άντρα και μία γυναίκα, ποιοι θα ήταν αυτοί;
Από γυναίκες είναι η Charlotte Gainsbourg. Κατ’ αρχάς, αυτή η γυναίκα είναι εφιαλτική με τη μαγική έννοια. Κουβαλάει πάνω της το βάρος όλου του κόσμου, με γοητεύει πάρα πολύ. Άντρα πρωταγωνιστή θα ήθελα τον Mathieu Amalric, έχει τα πιο στοιχειωτικά μάτια που έχω δει, κάτι καθηλωτικό στις ερμηνείες του.
-Δεύτερο και τελευταίο: Θέλω να μου πεις ένα μήνυμα που ήρθε στο inbox σου και που σκέφτηκες «αποκλείεται να το διαβάζω αυτό» και ένα που σε συγκίνησε πάρα πολύ.
Ωραία ερώτηση, αλλά πρέπει να το σκεφτώ, γιατί μόνο στο facebook έλαβα περίπου 1.80ο μηνύματα. Δεν θέλω και να εκθέσω κόσμο… (γέλια). Το πιο αστείο και άβολο ήταν από μία άγνωστη που μου έλεγε ότι «θέλει να με προσκυνήσει αυτήν την ώρα της νύχτας!». (γέλια) -Απάντησες; Όχι! (γέλια)
-Κατάλαβα, «διαβάστηκε».
Τα υπόλοιπα ήταν από Έλληνες celebrities που δεν θέλω να πω, αλλά με μερικά γελάσαμε πολύ με τους φίλους μου και όσο για το πιο συγκινητικό…. Ξέρεις, όταν φτάνεις στη διαδικασία να είναι μήνυμα, παύει να είναι και συγκινητικό. Οπότε θα έλεγα ότι συγκίνηση μου προκάλεσαν κυρίως εξ επαφής στιγμές. Και προφανώς αυτή με τους γονείς μου ήταν η πιο συγκινητική που έκλαιγαν και γελούσαν μαζί.
Πηγή: andro.gr
