Σχετικά πρόσφατα με αφορμή μια καμπάνια στο ΜΕΤΡΟ από το «Κίνημα υπέρ της ζωής – Αφήστε με να ζήσω» επανήλθε στην επικαιρότητα το θέμα των εκτρώσεων. Ενημερωθήκαμε από ετερόκλητες πηγές για το δικαίωμα στη ζωή του αγέννητου παιδιού, για το δικαίωμαστη διακοπή της κύησης και για τόσα άλλα δικαιώματα επενδυμένα με πολιτικά ορθή ορολογία ανάλογα με τα κίνητρα αυτών που πρεσβεύουν τη μία ή την άλλη άποψη. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε μια αφίσα στην ιστοσελίδα του εν λόγω «κινήματος» που καλεί σε μια εκδήλωση. Πιο συγκεκριμένα έγραφε : « Η ΕΚΤΡΩΣΗ δεν τερματίζει μια ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ…ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΙ μια ΖΩΗ! Τη ΖΩΗ του ΠΑΙΔΙΟΥ σου…» . Δε γνωρίζω αν το κίνητρο των δημιουργών είναι να πείσουν το γυναικείο κοινό για τη χαρμόσυνη είδηση της εγκυμοσύνης ή απλά να το κάνουν να αισθανθεί ενοχή και άγχος για την απόφαση τους να διακόψουν τη κύηση.
Η έκτρωση, δεν αποτελεί μια απόφαση, που οι γυναίκες παίρνουν ελαφρά τη καρδία, όσο συνειδητοποιημένες κι αν είναι για την πράξη στην οποία πρόκειται να προβούν. Συχνά, έρχονται αντιμέτωπες με ένα πιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, αισθάνονται ντροπή λόγω του κοινωνικού στίγματος που φέρει η έκτρωση, ιδιαιτέρως εάν είναι ανύπαντρες, ενώ άλλες φορές, δεν έχουν καμία υποστήριξη από το σύντροφό τους. Άλλοτε πάλι,έρχονται αντιμέτωπες με τη γενικευμένη οικονομική ανασφάλεια και την εργασιακή αβεβαιότητα, αφού ουκ ολίγα είναι και τα παραδείγματα των απολύσεων λόγω «μειωμένης απόδοσης».
Συχνά η έκτρωση έχει επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των γυναικών. Αρκετές προσέρχονται για ψυχολογική υποστήριξη με καταθλιπτική συμπτωματολογία, έντονο στρες που εκδηλώνεται με ψυχωσωματικά συμπτώματα, ενοχές και ντροπή. Κάποιες αποσυνδέονται ψυχικά από το γεγονός για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους. Ας μη ξεχνάμε, πως η διαδικασία αποτελεί ένα χειρουργείο το οποίο λαμβάνει χώρα στο σώμα τους και το σώμα μας φέρει τη δική του μνήμη. Συχνές είναι μάλιστα και οι δυσλειτουργίες στην σεξουαλική τους ζωή, μετά από αυτό το γεγονός. Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, σε κάποιες περιπτώσεις η διακοπή της κύησης είναι μια ύστατη προσπάθεια να προστατεύσουν ένα ήδη ευάλωτο ή και τραυματισμένο ψυχισμό, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της κύησης μετά από βιασμό.
Είναι δεδομένο, πως η απόφαση για τη διακοπή της κύησης θα πρέπει να ανήκει τελικώς,στην ίδια τη γυναίκα. Όμως, όταν μιλάμε για αυτοδιάθεση, έχει σημασία να μιλάμε επί της ουσίας. Η χώρα μας έρχεται πρώτη πανευρωπαϊκά στον αριθμό των εκτρώσεων που λαμβάνουν χώρα ανά έτος , με το 22% των γυναικών να έχουν κάνει τουλάχιστον μια έκτρωση στη ζωή τους. Στην Ελλάδα πραγματοποιούνται περίπου 350.000 αμβλώσεις το χρόνο ενώ περίπου οι 40.000 αφορούν σε κορίτσια κάτω των 18 ετών. Αναρωτιέμαι για ποια αυτοδιάθεση μιλάμε όταν μερίδα των γυναικών επαφίεται στην απόφαση του συντρόφου της σε ότι αφορά στη μέθοδο αντισύλληψης, ενώ στη συνείδηση αρκετών γυναικών, η έκτρωση θεωρείται ως κυρίαρχη πρακτική ελέγχου των γεννήσεων; Πως γίνεται σε νεαρές ηλικίες το λεγόμενο «χάπι της επόμενης ημέρας» να καταναλώνεται σαν να πρόκειται για ακίνδυνες βιταμίνες;
Σε μια εποχή που η πρόσβαση στη πληροφορία είναι διαδεδομένη, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να στοχοποιούμε τις γυναίκες που προβαίνουν σε αυτή τη πράξη ιδιαίτερα όταν το κόστος της επιλογής τους, το επωμίζονται κυρίως οι ίδιες. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η σωστή ενημέρωση είναι ευθύνη ενός κράτους που θέλει ουσιαστικά ελεύθερους πολίτες και μιας κοινωνίας, που δεν αρέσκεται στη δαιμονοποίηση των γυναικών, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους. Ο έρωτας αποτελεί μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού και είναι μια ζωοποιός δύναμη που υπερβαίνει την απλή ένωση δυο σωμάτων. Συνεπάγεται τον σεβασμό απέναντι στον άλλο και καλό είναι να οδηγεί σε ψυχική ανάταση και όχι σε χειρουργικά κρεβάτια. Όταν ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει να αναλαμβάνει την ευθύνη της δικής του ζωής μπορεί πιο συνειδητά να αναλάβει και την ευθύνη της γέννησης ενός παιδιού και αυτό σαφώς δεν αφορά μονάχα στις γυναίκες αλλά και στους άνδρες.
Τσάση Βασιλική
Ψυχολόγος,
MSc Ψυχικής Υγείας
