Η κοινωνία ήταν- ανά τους αιώνες- και θα συνεχίσει να είναι νοσηρή, κατά ένα σημαντικό κομμάτι της. Οι άνθρωποι θα παραμένουν ατελείς, αδύναμοι, γεμάτοι πάθη διαφόρων διαβαθμίσεων, έως και αυτού της διάπραξης ειδεχθών εγκλημάτων. Πάντα θα υπάρχουν εκείνες, οι ιδιαίτερες προσωπικότητες, που η σκέψη, η παρουσία ή η απουσία συναισθηματικού υπόβαθρου, θα τους οδηγούν σε ανίερες πράξεις. Οι ψυχές που χάθηκαν, αυτές που χάνονται, ακόμη και αυτή την στιγμή κάπου, υπό ανάλογες μη εντοπισμένες ή προβεβλημένες συνθήκες, δεν επιστρέφουν…
Η απώλεια δεν προλαμβάνεται ούτε διορθώνεται με το μένος, την οργή ούτε καν με την δίκαιη τιμωρία, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή. Οι άνθρωποι που ρέπουν προς το κακό τέτοιας φύσεως και δει οι πλέον ευφυείς, λειτουργούν με μεθοδικότητα, παραδειγματίζονται από τις λεπτομέρειες δημοσιοποιημένων εγκλημάτων, για να εκτελέσουν με έπαρση τελειότερα το δικό τους αποτρόπαιο έργο.
Η προοπτική της όποιας σκληρότατης τιμωρίας δεν τους πτοεί απαραίτητα-σταγόνα εν τω ωκεανώ στην «λογική του παραλογισμού τους….» .
Τη μόνη εν δυνάμει λύση συνιστά, η αφύπνιση όλων μας, η ενημέρωση, η γνώση, η παρατήρηση, η έγκαιρη αναγνώριση της όποιας περίεργης αντίδρασης , συμπεριφοράς, ή προβλήματος στους ανθρώπους γύρω μας και η υπόδειξη ή αντίδραση ή η έγνοια, το ουσιαστικό μας ενδιαφέρον. Όλα είναι σημαντικά… πολλών δε όταν συντελούνται επαναλαμβανόμενα. Είναι απαίτηση, να προληφθεί το κακό πριν γίνει εκτός από τον εκ των υστέρων καυτηριασμό του. Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι όλοι εμείς συχνά απορροφημένοι στα δικά μας θέματα δεν δίνουμε την δέουσα βαρύτητα στα γεγονότα που αφορούν ακόμη και τα πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντός μας. Στην “οσμή” της κακοτοπιάς βολευόμαστε με τα άλλοθι ή τις δικαιολογίες που μας παρέχονται αφειδώς ακόμη κι αν δεν ακούγονται ιδιαίτερα πειστικές. Οι άνθρωποι είμαστε όντα εκ φύσεως εγωιστικά.
Στην περίπτωση των παιδιών που χάθηκαν …οι υπαίτιοι είναι πολλοί όχι μόνο η αυτουργός. Είναι όλοι εκείνοι τριγύρω που δεν παρατηρούσαν, που εθελοτυφλούσαν, σε σωρεία απαράδεκτων συμπεριφορών, σε σειρά “ατυχών” συγκυριών, στο βουνό των περίεργων ενδείξεων και των διαδοχικών λυπηρών καταλήξεων.
Είμαστε όλοι εμείς που στρουθοκαμηλίζουμε ή χανόμαστε στην έντονη δική μας καθημερινότητα, που εφησυχάζουμε με άλλοθι και δικαιολογίες της πλάκας στα κακώς κείμενα γύρω μας, για να αποφύγουμε το βάρος, την ευθύνη, την εμπλοκή. Δυστυχώς όλοι φταίμε, όλοι εμείς, οι κριτές, οι δικαστές, οι τιμωροί …κάθε μέρα, που παραβλέπουμε ηθελημένα, που σιωπούμε που βολευόμαστε, ο καθένας από μας φέρει την δική του ευθύνη, για το κακό μικρό ή μεγαλύτερο, που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί γύρω μας.
ΣΑΜΟΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
