Είμαστε ό, τι τρώμε, τρώμε ότι μας παρέχεται; Εντυπωσιαζόμαστε από τα περίτεχνα στησίματα; Μαγειρεύουμε; Διαθέτουμε μαγειρική αντίληψη; κοστολογούμε επιτυχώς; Λειτουργούμε ομαδικά αξιοποιώντας τις ικανότητες του προσωπικού μας; Οργανώνουμε-διοικούμε με επιτυχία; Επιλέγουμε μενού με γνώμονα το φαίνεσθαι, την γεύση, την τιμή, το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε ή των συνδυασμό όλων των προηγουμένων;
Μιλάμε για γαστρονομία. Ή μήπως όχι. Υπάρχει κάτι γνώριμα οικείο στις περιγραφές θα έλεγε κάποιος. Πιθανά οι περισσότεροι το εντόπισαν.
Επίκειται τουριστική – προεκλογική περίοδος και οι λειτουργοί των επισιτιστικών επαγγελμάτων παραμένουν σε έλλειψη. Την τελευταία διετία ακούγεται πως το επάγγελμα αντιμετωπίζει κρίση. Απουσία καταρτισμένου προσωπικού σε σχέση με το πλήθος των επιχειρήσεων, σε σωρεία τομέων, δηλώνουν οι ειδήμονες. Ωστόσο ανέκαθεν ήταν δυσεύρετοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, οι εμπνευσμένοι σεφ. Πανταχόθεν. Κυρίως στην πολιτική.
Ας αποσαφηνίσουμε.
Το «μαγειρεύειν», η μαγειρική, μία σπουδαία τέχνη/επιστήμη, αρχέγονη, ζωτικής σημασίας για όλους, άρρηκτα συνδεδεμένη με το «διατρέφειν» ή «τρέφειν» και κυρίως με το «επιβιώνειν» Δίδυμη αδελφή της η πολιτική, η οποία αναντίρρητα αποτελεί ένα επισιτιστικό επάγγελμα, λειτούργημα, όπως θέλετε πείτε το. Δεν εστιάζουμε στις λέξεις. Ουσία δεν έχουν έτσι και αλλιώς. «Οι» της πολιτικής συνήθως είναι ξύλινες η καλύτερα επαναλαμβανόμενες. Αλλάζει η γαρνιτούρα ή η παρουσίαση. Οι τεχνικές παραμένουν οι ίδιες, με νεότευκτες κατά περίπτωση παραλλαγές. Τηγανίσματα, ψησίματα, σοταρίσματα, σάλτσες πολλές διαφορετικές (στις σάλτσες υπάρχει εξαιρετική ποικιλία ομολογουμένως), βρασίματα στο ζουμί του εκάστοτε «άτυχου» προς κατανάλωση είδους, φλαμπέ και σβησίματα με κρασάκι, για το κάλμα, το άρωμα, τον εξευγενισμό και την ισορροπία. Ισορροπία όμορφη λέξη. Οξύτητα, γλυκάδα, υφές, σωστό αλάτισμα. Δύσκολα επιτυγχάνεται όλο αυτό , στην μαγειρική και στην πολιτική. Η σπουδή, απαιτείται και στο σερβίρισμα. Οι δεξιότητες και η εμφάνιση επηρεάζουν καθοριστικά.
Συσκέψεις σεφ και πολιτικών, με τους έχοντες το κεφάλαιο, τους επενδυτές και τους βοηθούς, προηγούνται της παρουσίασης των καταλόγων. Επί τραπέζης στην μαγειρική , πάνω και κάτω από το τραπέζι στην πολιτική. Ως γνωστόν και στους διδύμους υπάρχουν διαφορές. Ελάχιστες.
Ύψιστος στόχος και των δύο τεχνών-επιστημών, η ευαρέσκεια του κοινού στο οποίο απευθύνονται και το κέρδος της επιχείρησης. Αμοιβαία τα οφέλη. Η ζυγαριά κλείνει πάντα στο μέρος εκείνων, που προέβηκαν σε καλύτερη προετοιμασία, με όρους κόστους-οφέλους, ώστε το πιάτο, ευειδές και εύπεπτο, να καταναλωθεί πολλαπλά εισπράττοντας αποδοχή. Χαμηλή τιμή παραγωγής –υψηλή τιμή κατανάλωσης που αντισταθμίζεται με την γευστική ηδονή που προκαλεί το έδεσμα στον πελάτη. Πρόσκαιρη μεν αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι .Υποκύπτουν στα πολλά υποσχόμενα…αέναοι θηρευτές της απόλαυσης.
Θα συμβούλευα, μέρες που είναι να νηστεύσουμε. Από τα παύσης φύσεως γεύματα, τα πάθη και τα λάθη. Η ωμοφαγία είναι μία λύση (εκτός κρέατος πάντα), υγιεινά, βιταμινούχα, χωρίς έξοδα, χωρίς ταλαιπωρίες.
Τα ωμά δεν είναι τόσο εύγεστα, είναι όμως απαλλαγμένα από τοξίνες, λίπη, πρόσθετα και ενισχυτικά γεύσης. Τα ωμά είναι αυθεντικά, αληθινά, ειλικρινή. Ας τα προτιμήσουμε για αρχή και κάθαρση.
Έστω, τούτες τις μέρες, της κατάνυξης. Καλή Ανάσταση
Σαμόλη Ευαγγελία
