Μια ημέρα για εμάς …για εμάς τις γυναίκες κι είναι τόσο λυπηρό να γιορτάζουμε…..

Σε ένα κόσμο ισότητας, εξέλιξης και πολιτισμού τι μπορεί άραγε να σημαίνει το γιορτάζω «το φύλο μου», γιορτάζω επειδή είμαι άνθρωπος; επειδή έχω υπόσταση, οντότητα, ρόλους και δικαιώματα; Γιορτάζω την κατάκτηση της ύπαρξής μου, σε ένα κόσμο που εξελίσσεται διατρανώνοντας την αποδοχή της σε μοντέλα κάθε είδους διαφορετικότητας; γιορτάζω που είμαι γυναίκα και δεν είμαι άντρας; Γιορτάζω που μπορώ και ζω με όρους δικαίου; επισημαίνω την παρουσία και την ανθρωπιά μου ενάντια σε πράξεις  στοχευόμενης βίας  σωματικής και ψυχικής; Γιορτάζω που είμαι σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, καλλιτέχνης , επιστήμονας, πολιτικός, γιορτάζω που εργάζομαι, προσφέρω, συμμετέχω, απολαμβάνω, γιορτάζω που ζω;

Σε ποιους απευθύνεται τούτη η ημέρα; σε εμάς τα θηλυκά του σύγχρονου κόσμου, που καρπώνονται τα αγαθά της ευημερούσας και απελευθερωμένης κοινωνικής συνειδήσεως; στις γυναίκες των ιδιαίτερων πολιτικών και θρησκευτικών καθεστώτων με την συγκεχυμένη παρουσία, την απροσδιόριστη ύπαρξη, την ανύπαρκτη  βούληση; τις γυναίκες του  “τρίτου κόσμου»; που σε συνθήκες λιμού, λοιμών και απίστευτης εξαθλίωσης , γεννούν και αναπνέουν , αναπνέουν και γεννούν, για κάθε επόμενο αύριο αν  έρθει… αυτές που  δεν ξέρουν να μετρούν τα ξημερώματα κι η μέρα αποτιμάται σε χτύπους, χτύπους καρδιάς εκείνων που φτάνουν στην ενηλικίωση.

Ποιες γιορτάζουμε σήμερα; και γιατί να γιορτάζονται, να υμνούνται, να τιμούνται και να αποτιμώνται τα αυτονόητα; γιατί πρέπει να υπενθυμίζεται σθεναρά η παρουσία μας; να επισημαίνεται η δράση και τα επιτεύγματά μας; να στηλιτεύονται πράξεις ασύγγνωστης μεταχείρισης μας; να υπενθυμίζουμε τα κακώς και καλώς κείμενα που αφορούν εκπροσώπους του φύλου μας;

Άραγε ο εορτασμός θα είναι τόσο εκκωφαντικός ώστε να αγγίξει τα ώτα όσων διατηρούν, καλλιεργούν και ενισχύουν  τις συνθήκες απαξίωσης του γυναικείου πληθυσμού ανά την υφήλιο;  Άραγε θα δούμε εκείνες που δεν βλέπουμε; θα τους χαμογελάσουμε; θα τις αγγίξουμε τρυφερά, ευγενώς, με αγάπη, θα τους χαρίσουμε μια νότα ανακούφισης, την  ελπίδα ότι το αύριο δεν θα είναι ανάλογα ζοφερό;

Άραγε ο απόηχος της σημερινής ημέρας δεν θα είναι απλά ένα χαρούμενο εικοσιτετράωρο ευχολογίου, πανηγυρισμών και αναμεταδόσεων σε εκείνο το τμήμα του κόσμου μας, όπου οι γυναίκες έχουν ήδη καταλάβει ή σχεδόν καταλάβει το ανθρώπινο πόστο τους.

Τούτη η γιορτή μοιάζει σαν πλασέμπο,  περιτύλιγμα, σαν ο εύσχημος και κοινωνικά αποδεκτός τρόπος,  να εκφραστεί η  ανάγκη, η διάθεση, σχεδόν  δίψα, να δοθεί ένα παρόν, ένα ηχηρό παρόν, λαϊκιστί το  «στρίβειν δια του αρραβώνος»  μιας σαθρής πραγματικότητας, που παλεύει για την εξυγίανση αλλά έχει πολύ δρόμο ακόμη.

Τούτη η γιορτή φέρει το βάρος της επίγνωσης της διάκρισης.

Είμαι απολύτως βέβαιη ότι η μεγαλύτερη παγκόσμια ανάλογη ημέρα, θα εορταστεί πανηγυρικά όταν δεν θα συντρέχει πλέον ουσιαστικός λόγος να την γιορτάζουμε, ως ημέρα εξειδικευμένα αφιερωμένη στη γυναίκα.

Θα μετονομαστεί δε, σε ημέρα ανθρώπου, ημέρα πολιτισμού. Είθε…..!!!

Χρόνια καλύτερα  λοιπόν σε όλους και όλες.

ΣΑΜΟΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ