Δεν είναι πρώτη φορά που η Αριστερά ποινικοποιεί την πολιτική ζωή του τόπου. Το έκαναν με μεγάλη προθυμία ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος, παρέα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το 1989 για να στείλουν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο και να πάρει ο κάθε ένας μερίδιο της εξουσίας και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Σχημάτισαν μαζί με τη ΝΔ κυβέρνηση συνεργασίας, εξέλεξαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη πρωθυπουργό και μετά την αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, οι αριστεροί ηγέτες κατέφυγαν στο «mea culpa».
Τώρα στο στόχαστρο της Αριστεράς του κ. Τσίπρα βρέθηκε ο Κώστας Σημίτης, ένας πρωθυπουργός του οποίου η κυβερνητική θητεία σημάδεψε τη χώρα με μεγάλα έργα και την ένταξή της στην Ευρωζώνη, αλλά σκιάστηκε από σοκαριστική διαφθορά υπουργών του, για την οποία δεν έχει απολογηθεί.
Εκείνα τα φαινόμενα διαφθοράς μέσα στο ΠΑΣΟΚ που έχουν τα ονοματεπώνυμα Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου κ.α. δημιουργούν τώρα εύφορο έδαφος να καλλιεργηθούν στην κοινή γνώμη υποψίες και για τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, άσχετα από την ύπαρξη στοιχείων ή όχι στην υπόθεση που ερευνάται και αυτό εκμεταλλεύεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για υπόθεση που χρονολογείται από το 2006. Θα μπορούσε να είχε ερευνηθεί το 2015, το 2016, το 2017 ή ακόμα και στις αρχές του 2018. Θα μπορούσε η κυβερνήσει, που ελέγχει δικαστικές και μη δικαστικές υπηρεσίες, αν ήθελε να φανεί αξιόπιστη στην κοινή γνώμη, ότι πράγματι ο ειλικρινής στόχος της είναι η διαλεύκανση όλων των υποθέσεων και η απόδοση δικαιοσύνης -σε όλους όσο ψηλά κι αν βρίσκονται και όχι η πολιτική δίωξη των αντιπάλων της- να ερευνήσει την υπόθεση όχι μόνο νωρίτερα, αλλά να παρουσιάσει και ενδείξεις του σκανδάλου, αφού πρόκειται για πρώην πρωθυπουργό.
Τίποτε από όλα αυτά μέχρι στιγμής. Θα φαινόταν ακόμα πιο αθώα η προσπάθειά της, αν δεν είχε προηγηθεί η εντολή του «Ρασπούτιν» της κυβέρνησης στην πρώην εισαγγελέα διαφθοράς κα Ράικου να ασκήσει διώξεις σε πολιτικούς χωρίς στοιχεία «κι ας αθωωθούν αργότερα», αν δεν είχε καταγραφεί δημόσια το «δόγμα Πολάκη» ότι «αν δεν βάλουμε κάποιους φυλακή δεν κερδίζουμε εκλογές» και βεβαίως αν δεν «έτρεχε» αυτή την εποχή η εντολή Τσίπρα για ένταση της σκανδαλολογίας, προκειμένου να πληγεί και η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, το οποίο βλέπει ως μια… δεξαμενή ψήφων έτοιμη για διαρροές. Θα ήταν πιο αξιόπιστη αν μια σειρά νεοσκανδάλων και σκοτεινών υποθέσεων της εποχής Τσίπρα δεν καλύπτονταν από σιωπή.
Προσπαθούν να ξεχάσουν τις καταγγελίες Καμμένου στο υπουργικό συμβούλιο περί χρηματισμού της ελληνικής κυβέρνησης με 50 εκατομμύρια από τον Σόρος, κουβέντα δεν γίνεται για τον ευρωπαϊκό έλεγχο του υπουργείου Άμυνας για τη διαχείριση κονδυλίων για τη σίτιση μεταναστών, κανείς δεν απαντά ποιος φταίει που πήγαν να δώσουν το αεροδρόμιο Σπάτων 600 εκατομμύρια λιγότερα (!), ούτε για την εξαγορά από τη ΔΕΗ εταιρίας του αντιπρόεδρου και φίλου του Ζαεφ πριν τη συμφωνία των Πρεσπών ή για τα 120 εκατομμύρια της ΔΕΠΑ. Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Ο κ. Τσίπρας με την υπόθεση Σημίτη κάνει μια ακόμα προσπάθεια να πάρει και το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ. Έχει ανάγκη από νέες δεξαμενές ψηφοφόρων, αφού οι παλαιοί του γύρισαν την πλάτη απογοητευμένοι από τις «κωλοτούμπες» και την υποκρισία του και τα παίζει όλα για όλα. Είναι ένα παιχνίδι για γερά νεύρα με την κα Γεννηματά να αντιλαμβάνεται ότι πια χρειάζεται επίθεση και όχι άμυνα.
