Πρόκειται για έθιμο του νησιού μας με αρχαιοελληνικές ρίζες και με σπουδαίες αναφορές στον ορθόδοξο Ελληνικό Χριστιανικό εθιμικό βίο, εκτελώντας και υπηρετώντας ως πράξη χαράς και τρόπου την εκκλησιαστική φράση από το τροπάριο της Μεγάλης Παρασκευής («Συ δε Κύριε ανάστησόν με, ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως»).        

Το έθιμο διατηρήθηκε σε όλα τα νησιά των Επτανήσων, ιδίως κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας, κατηγορήθηκε λανθασμένα ως ξενόφερτο από τη Δύση, επειδή παρόμοια έθιμα με αναπαραστάσεις θορυβώδεις έχουν και οι Καθολικοί. Το έθιμο ελάττωσε κατά τον 20^ο αιώνα την κοινωνική και θρησκευτική τέλεσή του, ενώ διατηρείται αδιαλείπτως από παλιά  στο Μοναστήρι της Άτρου στον Ελειό και στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στα Μονοπολάτα με τον εθιμικό τίτλο «Το κομμάτι», καθώς υπάρχουν αναφορές  για τη τέλεσή του και σε άλλους ναούς του νησιού μας.

Αναφέρεται σε παλιά γραπτή μαρτυρία από  ξένο περιηγητή στο νησί μας το 1829 « Το μέγα Σάββατον όταν ψάλλεται εις την Εκκλησίαν το ανάστα ο Θεός, ρίπτουσιν έξω των οίκων αγγεία ακέραια ή ημίθραυστα. Δεν διαβαίνουσιν επάνω των συντριμμάτων, αλλά τα μετατοπίζουσιν, αν πρέπη αναγκαίως να διέλθωσιν εκείθεν».