Πρώτο βιβλίο λοιπόν. Μικρό αλλά με θράσος για το μέγεθος του. Τι προσδοκά; Να λειτουργήσει ως γέφυρα και να φέρει κοντά πολίτες, πολιτικούς και ειδικούς, προκειμένου το ζήτημα των ελληνικών πόλεων να βρεθεί στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου.
Μιλάει για πολλά: την πολεοδομία και την αισθητική, για τα big data και πως μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτικές και να προλάβουμε καταστροφές, τη συμμετοχικότητα μέσα από videogames, την Αυτοδιοίκηση μετά τον Καλλικράτη. Μιλάει φυσικά και για την Κεφαλλονιά αλλά και την εμπειρία των γερμανικών πόλεων.
Δεν θέλει να «διδάξει» ούτε κομίζει δάφνες επιστημονισμού. Σκιαγραφεί προτάσεις αλλά θέλει ελεύθερο τον αναγνώστη να σχηματίσει τη δίκη του άποψη. Και να τη συζητήσει. Για αυτό και ελπίζω ότι διατηρεί την περιπατητική διάθεση ενός πολίτη που παρατηρεί την πόλη να αναπτύσσει τις λειτουργίες της όπως ένας ζωντανός οργανισμός.
Φυσικά όλο αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τους ανθρώπους που το περιέβαλαν με την εμπιστοσύνη και τη δουλειά τους: την Areti Georgilis με την επιμονή της στην λεπτομέρεια, την πίστη της στο θέμα και σε εμένα προσωπικά. Τους Spiros Polikandriotis και Spyros Gangas, που με ένα απλό brief κάνουν καλύτερα εικαστικά από αυτά που μπορεί να φαντάστηκες. Τη Σοφία Κροκίδη για την σπουδή της στον κειμενογραφικό έλεγχο. Και φυσικά τον Nikos Vatopoulos, τον αριστοκράτη του πνεύματος, τον σύγχρονο Αθηναιογράφο για την τιμή που μου έκανε να προλογίσει το βιβλίο.
Και αφιερώνεται -φυσικά- στον άνθρωπο που η πολιτική σκέψη του με στοιχειώνει. Τον Αντώνη Τρίτση.
