Του Παύλου Παπαδάτου

Είμαστε ένας λαός που πείθεται εύκολα, που συγχωρεί εύκολα, που ξεχνάει εύκολα και που – φυσικά – για όλα τα κακά που του συμβαίνουν φταίνε οι άλλοι…

Αρεσκόμεθα σε πολιτικά παραμύθια, κυρίως όταν αυτά περιλαμβάνουν υποσχέσεις τύπου Σεισάχθεια, και πάντα θέτουμε το προσωπικό μας συμφέρον πάνω από αυτό του συνόλου, όπως και πολλοί πολιτικοί μας θέτουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό.

Αρεσκόμεθα σε νόμους τύπου Κατσέλη, που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των μπαταχτσήδων και δεν προορίζονται να «σώζουν», ως όφειλαν, αποκλειστικά τους έντιμους μη έχοντες συμπολίτες μας.

Έτσι, δεκάδες χιλιάδες, εύποροι μεν θλιβεροί δε, πολίτες και επιχειρηματίες θέλουν τα δικά τους χρέη να τα πληρώσουν τα αιώνια κορόιδα, οι έντιμοι φορολογούμενοι δηλαδή, και – φυσικά – οι ίδιοι να μένουν ατιμώρητοι για την εγκληματική τους συμπεριφορά.

Ανεχόμαστε ένα αδιοργάνωτο κράτος που δεκάδες χρόνια είναι ανίκανο να φτιάξει κτηματολόγιο, να χαράξει αιγιαλούς και παραλίες, να εκμεταλλευτεί κληροδοτήματα αξίας δισεκατομμυρίων, να κάνει συνταγματικά νόμιμους οικονομικούς ελέγχους, να πατάξει την αυθαίρετη δόμηση και να καταργήσει όλους τους άχρηστους δημόσιους φορείς. Ανεχόμαστε επίσης ένα κράτος που η συντήρησή του είναι τρομερά δυσανάλογη σε σχέση με την κοινωνική του προσφορά και την παραγωγικότητα της χώρας.

Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας – και όχι αδικαιολόγητα – σε όλους τους θεσμούς και έχει γεμίσει η χώρα από ομάδες αναρχικών που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και τις οποίες η κυβέρνηση αφήνει ελεύθερες να εκφράζουν τα «δημοκρατικά» τους αισθήματα, λεηλατώντας και καταστρέφοντας ό,τι θέλουν, όταν το θέλουν.

Αισίως μπήκαμε στο 2018, διατηρώντας σε πλήρη ισχύ τα capitalcontrols από τις 28 Ιουνίου 2015, ενώ συγχρόνως βρίσκεται σε πλήρη ισχύ και η έλλειψη εμπιστοσύνης πολιτών και επιχειρηματιών στις τράπεζες. Έτσι, ενώ το 2007 τα τραπεζογραμμάτια που κυκλοφορούσαν στην αγορά αποτελούσαν μόλις το 6.2% του ΑΕΠ της χώρας μας, σήμερα ξεπερνούν το 16.5%! Δηλαδή 30 δισ. ευρώ, τα οποία αν είχαν γίνει καταθέσεις στις τράπεζες, σίγουρα θα ξεπερνούσαν όλα τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν.

Δικαίως λοιπόν, ο κύριος Γιάννης Στουρνάρας, βλέποντας την αδυναμία των τραπεζών να προσελκύσουν καταθέσεις, θεωρεί αναγκαία την προληπτική χρηματοδοτική υποστήριξη από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας μετά το τέλος των μνημονίων, το 2018. Στήριξη που εντελώς αδικαιολόγητα απορρίπτει η ελληνική κυβέρνηση, ώστε να συνεχίσει το παραμύθι των καλύτερων ημερών και της κατάργησης των μνημονίων.

Σημείωση

Όσοι προσδοκούν εκλογές το 2018 ίσως απογοητευτούν. Ο κύριος Τσίπρας, μεταξύ των άλλων, δεν θέλει να χάσει την ευκαιρία: Να προσπαθήσει να ορίσει  δικό του Ευρωπαίο Επίτροπο και νέο Διοικητή της ΤτΕ. Βλέπετε και των δύο η θητεία λήγει πριν το φθινόπωρο του 2019!

*Το άρθρο του Παύλου Παπαδάτου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News”