Στον πρωινό μου περίπατο στο χωριό, εκεί που το πνεύμα αφήνεται και οι αισθήσεις απελευθερώνονται, μέσα στο μονότονο χειμωνιάτικο τοπίο μια παρουσία ξεχώριζε ·μια ανθισμένη αμυγδαλιά.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία μια βασιλοπούλα της Θράκης, η Φυλλις,αγάπησε τον Αθηναίο Δημοφωντα, γιο του Θησεα, όταν αυτός επέστρεφε στην πόλη του από τον πόλεμο της Τροίας. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο Δημοφωντας νοστάλγησε την πατρίδα του και παρακάλεσε την Φυλλίδα να τον αφήσει να πάει για λίγο πίσω , υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει το δυνατόν συντομότερα. Ο καιρός περνούσε, η Φυλλις περίμενε τον αγαπημένο της κάθε μέρα στο ίδιο σημείο , αυτό του αποχωρισμού τους, αλλά μάταια.
Μετά από χρόνια πέθανε από τον καημό της.
Οι θεοί από οίκτο την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι έγινε το δέντρο, σύμβολο πίστης και ελπίδας, η Αμυγδαλιά.
Όταν μετά από χρόνια ο Δημοφωντας γεμάτος τύψεις γύρισε στη Θράκη βρήκε στο σημείο του αποχωρισμού τους ένα ξερό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Αμέσως κατάλαβε. Μετανιωμένος αγκάλιασε τον κορμό της και εκείνη πλημμύρισε ανθούς μέσα στο καταχείμωνο δείχνοντας πέρα από την ελπίδα ότι η δύναμη της αγάπης νικάει και το θάνατο.
Σε μια άλλη ιστορία της Ανατολής, ένας νεαρός βοσκος συνάντησε πάνω στο βουνό, έναν ασπρομάλλη γέροντα που φύτευε μια αμυγδαλιά.
Γέροντα του λέει, με όλο το σεβασμό, να σε ρωτήσω κάτι;
Η αμυγδαλιά που φυτεύεις για να μεγαλώσει, να ανθίσει και να δώσει καρπούς θα περάσουν πολλά χρόνια και εσυ που είσαι γέροντας μπορεί να μην ζεις για να τα απολαύσεις. Γιατί τη φυτεύεις;
Ο γέροντας τότε απάντησε στο νεαρό: φυτεύω την αμυγδαλιά γιατί έχω δυο αρχές που πορεύομαι στη ζωή μου. Η μια είναι ότι θα ζήσω για πάντα και η άλλη ότι θα πεθάνω αύριο.
Κάντε και εσείς έναν περίπατο στη φύση.
Χαρείτε με τα μικρά ωραία θαύματα.
Γεμίστε με αισιοδοξία και ελπίδα, δύναμη για την κάθε μέρα.
Και μην ξεχνάτε. Κάθε μέρα μπορείτε να φυτευετε μια δικιά σας αμυγδαλιά …

Φώτης Αυγουστατος
Μαιευτηρας Γυναικολογος