Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Αν θέλεις να κλέψεις μια τράπεζα, για να βελτιώσεις τις πιθανότητες επιτυχίας το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις τον δικό σου άνθρωπο εντός της τραπέζης. Οι Ιταλοί, έχοντας τον κ. Ντράγκι πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να «μεταφέρουν» προς Ιταλία μεριά περί τα 319 δισεκατομμύρια ευρώ, μέσω της λεγόμενης «πολιτικής ποσοτικής χαλάρωσης». Παρεμπιπτόντως, οι ιταλικές τράπεζες και γενικώς οι Ιταλοί πωλούν τα ιταλικά ομόλογα που οι άλλοι, εμμέσως πλην σαφώς, αγοράζουν και τοποθετούν τα έσοδα σε χώρες, όπως η Γερμανία και το Λουξεμβούργο.
Οι Ιταλοί μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που «κατέκτησε» ο κ. Τσίπρας με την περήφανη και ηρωική διαπραγμάτευση… Ενώ ο κ. Τσίπρας διαπραγματεύτηκε Μνημόνιο χωρίς λεφτά, οι Ιταλοί κατάφεραν λεφτά χωρίς Μνημόνιο! Η ιταλική όπερα με την επωνυμία «Ιταλική Οικονομική Τραβιάτα», ή απλά «παραστρατισμένη», φαίνεται ότι θα γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν για τις εκλογές που γίνονται σήμερα. Χωρίς να έχει γίνει ιδιαίτερα αντιληπτό στην Ελλάδα, οι λεγόμενες «λαϊκιστικές» δυνάμεις στη γειτονική χώρα έχουν προσχωρήσει σε αυτό που εδώ ονομάζεται «μνημονιακή εθνική στρατηγική»: «Αντί να φάμε τα μούτρα μας με μια αλλαγή νομίσματος, γιατί να μην προσπαθήσουμε να έχουμε τους υπολοίπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πληρώνουν τη διατήρηση της υπάρχουσας πολιτικής τάξης στην εξουσία;» Εντός του ευρώ, λοιπόν, αλλά με τους όρους που επιθυμεί το ιταλικό πολιτικό κατεστημένο, πότε της συμβατικής και πότε της παρδαλής έκδοσης.
Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση βασίζεται σε δύο εξίσου επιζήμιες ψευδαισθήσεις: Οι μεν του Βορρά ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να εκσυγχρονίσουν και να επιβάλουν δημοσιονομική πειθαρχία στις χώρες του Νότου. Οι του Νότου έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα είναι αιωνίως πολιτικά βιώσιμη η μεταφορά, έμμεσα και άμεσα, πλούτου από τον Βορρά στον Νότο. Κάποια στιγμή αυτές οι ψευδαισθήσεις θα έρθουν σε ευθεία σύγκρουση και, όπως έχει συμβεί σε όλες τις περιπτώσεις νομισματικής ένωσης στο παρελθόν, αυτό θα είναι και το τέλος του κοινού νομίσματος.
Το 2019 η Ιταλία θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει μέρος του χρέους της, που θα πλησιάζει ως μέγεθος το 1/5 της ιταλικής οικονομίας – ένα αστρονομικό ποσό. Οι βόρειοι ήδη θέλουν να καταργήσουν μια και καλή την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία επίσημα τελειώνει τον Σεπτέμβριο. Αν αυτό συμβεί, τότε η Ιταλία θα έχει χάσει τον κύριο πελάτη των ομολόγων της. Όσοι νόμιζαν ότι η όπερα με την επωνυμία «Το ευρώ» έχει τελειώσει ας περιμένουν καλύτερα τις επόμενες σκηνές του έργου.
