Διανύοντας ήδη τον δεύτερο χρόνο πανδημίας, η «κανονική ζωή» τείνει να εξελιχθεί σε νοσταλγική ανάμνηση ενώ η επάνοδος σε αυτήν ακόμη αχνοφαίνεται. Την ίδια στιγμή, τα όποια σχέδια ή μέτρα της πολιτείας διαρκώς αναθεωρούνται, προκειμένου να είναι συμβατά με τις υποδείξεις της επιστημονική κοινότητας, οι οποίες, επίσης, βασίζονται σε διαρκώς επικαιροποιημένα επιστημονικά ευρήματα.
Αναμφίβολα, η πανδημία δοκιμάζει με ιδιαιτέρως σκληρό τρόπο τις αντοχές των πολιτών. Η κόπωση και η μη πιστή τήρηση των μέτρων μοιάζει φυσικό επακόλουθο, το οποίο δικαιολογείται σε κάποιον βαθμό. Όμως, πώς μπορεί να δικαιολογήσει κανείς όλους αυτούς που συρρέουν στις πλατείες επειδή, απλώς, τους καταπνίγει η ακατανίκητη επιθυμία να παρτάρουν;
Είναι απολύτως λογική η τοποθέτηση στον δημόσιο διάλογο ότι οι νέοι πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιείκεια. Προφανώς υπάρχουν νέα παιδιά, εφηβικής ή και μετεφηβικής ηλικίας, τα οποία στερούνται την, ιδιαιτέρως σημαντική για την ηλικία τους, κοινωνική συναναστροφή. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για μερικούς νέους που απλώς μπούχτισαν και θέλησαν να ξεδώσουν. Αντιθέτως, πρόκειται για ετερόκλητα πλήθη τα οποία, επιδεικτικώς, διατρανώνουν την ανεύθυνη και αντικοινωνική στάση τους. Μεταξύ αυτών, άτομα με τη νοοτροπία «θα το κάνω γιατί κανείς δεν μπορεί μου πει τίποτα». Άνθρωποι που αμφισβητούν την επιστήμη, ενώ, την ίδια στιγμή, αξιοποιούν την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης για να έχουν απεριόριστη πρόσβαση στην παραπληροφόρηση που τόσο τους σαγηνεύει. Άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην πανδημία, γιατί κανείς οικείος τους δεν έχει νοσήσει. Πόσο βολικό να αμφισβητείς έχοντας ως δεδομένο ότι είσαι υγιής!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, προερχόμενοι από διάφορες κοινωνικές ομάδες, σχηματίζουν έναν ομοιογενή όχλο, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την υπαρξιακή κρίση της αστυνομίας, επιδίδεται σε ένα πάρτι ανευθυνότητας. Επισφράγισμα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς του όχλου συνιστούν οι ακαθαρσίες του, τις οποίες αφήνει πίσω του προκειμένου να στείλει το μήνυμα «μπορώ να το κάνω και θα το κάνω».
Τέτοιες συμπεριφορές είναι πραγματικά πολύ απογοητευτικές και, συνάμα, προκλητικές τη στιγμή που η κοινωνία συνεχίζει να δοκιμάζεται. Η επίκληση της υπευθυνότητας και της κοινής λογικής μοιάζει εντελώς αναποτελεσματική σε τέτοιες περιπτώσεις. Από την άλλη πλευρά, οποιαδήποτε προσπάθεια δικαιολόγησης αυτών των «απερίσκεπτων νέων», όπως τους χαρακτηρίζουν πολλοί, δε φαίνεται πειστική. Όχι λόγω κάποιας προκατάληψης απέναντι στη νεανικότητα. Το ακριβώς αντίθετο! Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά άδικο για τους «άλλους νέους». Υπάρχουν νέοι που προετοιμάζονται για τις πανελλήνιες, νέοι φοιτητές που δεν έχουν μπει ακόμη σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου, νέοι γιατροί που αγωνίζονται νυχθημερόν στα νοσοκομεία, νέοι εργαζόμενοι στον τομέα της εστίασης και του τουρισμού που δεν ξέρουν αν θα έχουν δουλειά τον επόμενο μήνα, νέοι με χρόνια νοσήματα που ζουν διαρκώς με τον φόβο του ιού. Καλό θα ήταν η κοινωνία να στρέψει την προσοχή της σε αυτούς τους νέους.
Γιάννης Μπονάνος
Δικηγόρος
