Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Βλέποντας όμως την κυβέρνηση να μην παραδέχεται ότι το 31% των ψηφοφόρων που την είχε ψηφίσει στις εθνικές εκλογές την απέρριψε στις ευρωεκλογές, και να θεωρεί ότι της έστειλαν απλώς ένα μήνυμα, θα ήθελα να κάνω λίγες επισημάνσεις: Το 31% που δεν την ψήφισε, δεν της είπε (όπως ισχυρίζεται) “Ναι μεν δεν σε ψηφίσαμε, αλλά εσάς θέλουμε”. Της είπε ότι “Η ανεπάρκειά σας, ο πολιτικός εκτροχιασμός της ΝΔ και η νομοθέτηση που εκφυλίζει αιώνιους κοινωνικούς θεσμούς μάς ανάγκασε να ψάξουμε αλλού πολιτική στέγη ή να απέχουμε των εκλογών”.
To ζητούμενο πλέον για την κυβέρνηση της ΝΔ δεν είναι πώς θα επανακάμψουν οι πολιτικά αποδημήσαντες ψηφοφόροι της – αυτοί πάνε έφυγαν – αλλά με ποιον τρόπο θα περιορίσει την περαιτέρω σίγουρη συρρίκνωσή της, όσο και αν απέναντί της έχει μία ανεκδιήγητη αντιπολίτευση. Δυστυχώς η χώρα μας ζει έναν πολιτικό ξεπεσμό που όμοιό της δεν έχει ξαναζήσει μετά τη μεταπολίτευση. Η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση, δεν είναι αντιμέτωπη με μνημόνια, έχει μεγάλες οικονομικές εισροές από την ΕΕ, έχει τη στήριξη όλων των συστημικών μέσων (με το αζημίωτο φυσικά) και εν τούτοις κάνει το ακατόρθωτο! Χάνει παίζοντας μπάλα μόνη της! Και το χειρότερο; Όπως απεδείχθη και από τον ανασχηματισμό, έχει χάσει τελείως την μπάλα. Η μόνη φωτεινή εξαίρεση ήταν η τοποθέτηση στη θέση του υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών του Χρίστου Δήμα, ενός πολλά υποσχόμενου πολιτικού, με λαμπρές σπουδές (PhD), ο οποίος μέσα σε μία εβδομάδα από την ανάληψη των καθηκόντων του έκανε μία άριστα εμπεριστατωμένη εισήγηση για το νέο νομοθέτημα που αφορά στα στελέχη των τραπεζών σε σχέση με την έκδοση δανείων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο αντικατασταθείς Χάρης Θεοχάρης δεν ήταν ένα καλό κυβερνητικό στέλεχος. Πάντως ο συνετός και λίαν αποτελεσματικός Κωστής Χατζηδάκης καταφέρνει και πλαισιώνεται πάντα με άξιους συνεργάτες. (Καλό είναι και το γεγονός ότι και η Θεσσαλονίκη απέκτησε επιτέλους υπουργό)!
Κατά τα άλλα, μία κλειστή παρέα απολαμβάνει την άνευ ελέγχου νομή της εξουσίας και μία εξ ίσου κλειστή παρέα επιχειρηματιών νέμεται τα κονδύλια του ταμείου ανάκαμψης και όχι μόνο. Όσο δε για τα 300 εκατομμύρια της φορολόγησης των διυλιστηρίων, δεν γνωρίζω τι ακριβώς θεωρεί η κυβέρνηση υπερκέρδος, αλλά θα σας παραθέσω κάποια στοιχεία για κάνετε εσείς τους υπολογισμούς… Τα ΕΛΠΕ την περίοδο 2020 και 2021 είχαν ζημία 58 εκατομμύρια ευρώ και ξαφνικά την περίοδο 22-23 είχαν καθαρά κέρδη 1.368.000.000 ευρώ. Η Motor Oil είχε 70 εκατομμύρια ευρώ κέρδη την αντίστοιχη περίοδο και ξαφνικά το 22-23 έκανε καθαρά κέρδη 1.773.000.000 ευρώ. Τώρα, ποια θεωρεί “υπερκέρδη” η κυβέρνηση, δεν γνωρίζω.
Πάντως προς άρση κάθε παρεξήγησης, είμαι υπέρ των οικονομικά εύρωστων επιχειρήσεων, αρκεί να μην εκμεταλλεύονται ανεξέλεγκτα τη δεσπόζουσα μονοπωλιακή τους θέση. Ο κύριος Θεοδωρικάκος καλό είναι να αντιληφθεί ότι αυτός και οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών δεν είναι μία παρεούλα που παίζουν πρέφα, ώστε να τους λέει, “Ρε παιδιά, βάλτε και εσείς λίγο πλάτη”! Η κυβέρνηση οφείλει να επιβάλλει τους όρους της και έχει πολλούς τρόπους να το κάνει, αν φυσικά θέλει! Εξ άλλου το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που μας σερβίρουν κάποιες πολυεθνικές – και μάλιστα πιο ακριβά από ότι σε άλλες χώρες – μας είναι εντελώς άχρηστα! Μάλλον όμως θα πρέπει να είναι κάποιος αφελής αν περιμένει να δει ανάπτυξη σε τούτη τη χώρα, όταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός έχει την εντύπωση ότι θα μειωθεί η ακρίβεια αν ο καφετζής χρεώνει 13% ή 24% ΦΠΑ στον καφέ, ανάλογα αν ο πελάτης θα τον πιει όρθιος ή καθιστός! Απίστευτα πράγματα που όμως συμβαίνουν.
Σημείωση
Ο κύριος Σκέρτσος μάς είπε ότι η Ελλάδα με βάσει τον μ.ο. των ευρωπαϊκών τιμών είναι ακριβότερη μόνο από τις επτά πτωχότερες ευρωπαϊκές χώρες! Δηλαδή μας συγκρίνει με χώρες που έχουν διπλάσιο έως και πενταπλάσιο κατά κεφαλήν εισόδημα και μας λέει ότι η χώρα μας είναι φθηνότερη! Κύριε Σκέρτσο, ένα κιλό κρέας στην Ιρλανδία, που έχει κατά κεφαλήν εισόδημα $123.000 κοστίζει $10.50 , ενώ στην Ελλάδα που το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι $22.805 κοστίζει $14.50. Σύμφωνα με τους δικούς σας υπολογισμούς, η Ελλάδα είναι πιο φθηνή από την Ιρλανδία. Σύμφωνα όμως με την πραγματικότητα, η Ελλάδα είναι 6-7 φορές πιο ακριβή από την Ιρλανδία, τουλάχιστον στο κρέας. Αν δεν σας αρέσει αυτό το παράδειγμα, χρησιμοποιήστε τη γνωστή “σταθερά” του Big Mac. Δηλαδή, πόσες ώρες εργασίας θέλει ένας Ευρωπαίος για να αγοράσει ένα Big Mac και πόσες ώρες εργασίας θέλει ένας Έλληνας. Ίσως αυτό σας βοηθήσει, όχι μόνο να μην εκτίθεστε, αλλά και να αντιλαμβάνεστε την απελπισία των συμπολιτών μας που υποφέρουν.
* Ο Παύλος Παπαδάτος είναι Επικοινωνιολόγος – Οικονομολόγος
