Του Ηλία Τουμασάτου
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις που αφορούν στην τύχη του Τμήματος Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων, σε σχέση με την επικείμενη συγχώνευση του ΤΕΙ με το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, θα ήθελα επιγραμματικά να επισημάνω τα εξής:
- Δεν πρόκειται για ζήτημα «ενδοεπτανησιακής κόντρας» ανάμεσα στην Κέρκυρα και τα υπόλοιπα νησιά. Αυτές είναι κορώνες πολιτικής υφής που εκστομίζονται χάριν εντυπωσιασμού.
- Δεν πρόκειται για θανατηφόρο χτύπημα στο σεισμόπληκτο Ληξούρι, αν συνυπολογίσουμε τη δεδομένη υποβάθμιση της πόλης από τον Καλλικράτη, τις «πρακτικές» που την ακολούθησαν και οδήγησαν στην αποδυνάμωση της πόλης από βασικές δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές και την περιθωριοποίησή της. Το Ληξούρι το πληγώσαμε αρκετά από μόνοι μας. Και δεν ζητάει ελεημοσύνη. Οφείλει να απαιτεί την πλήρη αποκατάσταση των υποδομών του από τους «δίδυμους σεισμούς» του 2014.
- Ακόμα περισσότερο, δεν πρόκειται για ζήτημα απώλειας εισοδημάτων για την τοπική κοινωνία. Οι φοιτητές δεν είναι «ομιλούντα πενηντάευρα», που τους θέλουμε μόνο για να πληρώνουν ενοίκια, εστιατόρια, μπαράκια και να αποτελούν φθηνά εργατικά χέρια για τα τελευταία. Για να μην αναφερθώ στο πόσο (δεν) στάθηκε η κοινωνία του νησιού σε όλα αυτά τα νέα παιδιά.
Αντιθέτως, πρόκειται για ζήτημα ουσίας. Το Τμήμα Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων είναι, πολύ πάνω και πέρα από όλα αυτά, ένα σπουδαίο πολιτισμικό κεφάλαιο του τόπου μας. Είναι ένας πυρήνας έρευνας, διδασκαλίας και αριστείας, που παρά τις δύσκολες συνθήκες, την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωσή του, έχει καταφέρει σημαντικά και ευδιάκριτα βήματα που δικαιώνουν την ίδρυση και την αποστολή του. (Ξέχασα όμως, στην σύγχρονη Ελλάδα είναι κακό να μιλάμε για αριστεία). Και που, ναι, μπορεί να κάνει περισσότερα. Ας μην το ξεριζώσουμε λοιπόν.
Μια ματιά μόνο στα προγράμματα σπουδών των τμημάτων Μουσικών Σπουδών και Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου (που θεωρούνται παρεμφερή) θα μας οδηγήσει στη διαπίστωση ότι τα γνωστικά αντικείμενα των τμημάτων είναι απολύτως διακριτά. Αν υπάρχουν (ελάχιστα) κοινά μαθήματα, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συγχωνευθούν τα τμήματα (δεν θα συζητούσε π.χ. κανείς τη συγχώνευση τμημάτων Φιλολογίας και Ιστορίας ενός ΑΕΙ επειδή έχουν πολύ περισσότερα κοινά μαθήματα). Το Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας ασχολείται με τα οπτικοακουστικά μέσα ως ενιαίο αντικείμενο (βίντεο, κινηματογράφο, animation), ενώ το Τμήμα Μουσικών Σπουδών είναι τμήμα Μουσικολογίας, όχι Τεχνολογίας Ήχου. Όλα αξιόλογα τμήματα. Αλλά και όλα με εμφανέστατα διακριτό αντικείμενο.
Δεν έχουμε πολλούς τέτοιους πυρήνες έρευνας και διδασκαλίας στον τόπο μας. Και όλοι υποφέρουν. Το Αρχαιολογικό μας Μουσείο στέκει σαν φάντασμα στο κέντρο της πόλης. Η Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη, πληγωμένη ακόμα, αγωνίζεται φιλότιμα αλλά και απεγνωσμένα, για τη σωτηρία του ιστορικού της κτηρίου και του σπάνιου υλικού της. Η Κοργιαλένειος αγωνίζεται κι εκείνη να κρατηθεί ανοιχτή, μαζί με το Λαογραφικό μας Μουσείο. Και, μην ξεχνιόμαστε, τα πιο πολλά σχολεία μας στεγάζονται σε κοντέινερ μέχρι ο Θεός ξέρει πότε.
Ας μην χάσουμε λοιπόν και το ΤΕΙ Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων. Όχι για την ιστορική μας παράδοση (κι εκεί έχουμε φιλότιμα προσπαθήσει να την απαξιώσουμε, ή απλά αδιαφορούμε γι’ αυτήν). Όχι για τις οικονομικές προεκτάσεις. Αλλά επειδή κάποτε πρέπει να αναρωτηθούμε: Ποια Κεφαλονιά θέλουμε;
Αν μας αρκεί να βλέπουμε την Κεφαλονιά ως απέραντη ξαπλώστρα, ή πάρκο τραπεζοκαθισμάτων, ας τα αφήσουμε όλα να χαθούν. Όχι, δεν έχω κάτι με τον τουρισμό, τουναντίον, αλλά δεν μπορεί μια τοπική κοινωνία να επενδύει μόνο σ’ αυτόν. Η έρευνα και η διδασκαλία έχουν κι αυτά την αξία τους. Δεν μετριέται απαραιτήτως σε Ευρώ. Αλλά μετριέται σ’ αυτό που αποτέλεσε διαχρονικά τη μεγαλύτερη αξία του τόπου μας.
Κι αυτή η αξία του τόπου μας είναι η κουλτούρα του. Αυτή, που τόσο έχουμε περιφρονήσει με αντάλλαγμα (ούτε καν) τριάκοντα αργύρια.
