Την 19ην του Μαΐου, και κατά τήν διάρκεια τών διακοπών μου στό πανέμορφο νησί μας τήν πολυαγαπημένη μου Κεφαλονιά, μέ αξίωσε ο Θεός νά επισκεφθώ μαζί μέ τόν Θεολόγο καί καθηγητή Πατέρα Ιωάννη Μεσολωρά εφημέριο τού Ι. Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Αργοστολίου, τό ιστορικό καί πανέμορφο μοναστήρι της Γενέσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στό όρος Ατρος, μετά από εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια.
Τότε, (γύρω στό 1952 άν θυμάμαι καλά), σέ πολύ νεαρή ηλικία, αφήσαμε πίσω μας τόν κεντρικό δρόμο καί ανεβήκαμε ποδαρόδρομο μαζί μέ τήν οικογένειά μου αλλά καί πολλούς άλλους προσκυνητες τό δύσβατο καί ανηφορικό μονοπάτι μέ αρκετό κόπο καί αρκετές στάσεις, θαυμάζοντας τήν τόσο απίθανη σέ κάλλος φύση, καί απολαμβάνοντας τά ασταμάτητα κελαηδίσματα τών κάθε λογής πτηνών πού πετούσαν μέσα στίς φυλλωσιές τών καταπράσινων αιωνοβίων δέντρων καί θάμνων.
Μαγευμένος από τήν υπέροχη διαδρομή, από καιρό εις καιρό μπορούσα μέσα από τίς πυκνές φυλλωσιές νά βλέπω τίς υπέρλαμπρες ακτίνες τού ηλίου να αντανακλούν στά καταγάλανα νερά τού Ιονίου στέλνωντας παιχνιδιάρικες ανταύγειες στά αχόρταγα παιδικά μου μάτια.
Καί φθάνωντας πάνω στήν μονή, η υπέροχη θέα τού γαλάζιου πελάγους, τού καταπράσινου τών δένδρων καί τό γαλανό χρώμα τού ουρανού, καί μέ τό μικρό ψαροχώρι τού Πόρου κάτω χαμηλά, προσέφερε μία πρωτόγνωρη ψυχική ευφορία.
Όλες αυτές οι σκέψεις καί αναμνήσεις κατέκλυσαν τό μυαλό μου, κατά τήν διάρκεια τής αναβάσεώς μας μέ τόν πατέρα Ιωάννη.
Αυτήν τήν φορά όμως, η ανάβασις έγεινε μέ αγροτικό 4Χ4 σέ έναν δρόμο τεσσάρων καί πλέον χιλιομέτρων, αρκετά πλατύ μέν, αλλά πάρα πολύ ανώμαλο, πετρώδη καί πάρα πολύ επικίνδυνο, σέ βαθμό πού τουλάχιστον σέ εμένα, προκαλούσε φόβο καί ανασφάλεια. Φοβόμουν καί προσευχόμουν γιά τήν ασφαλή άφιξη μας στήν μονή, πράγματα που με εμπόδιζαν νά απολαύσω τό υπέροχο σκηνικό τής φύσεως τό οποίο έμεινε όμοιο καί ίσως ποιό ομορφο, μέ μόνο κακό τόν επικίνδυνο καί κακοτράχαλο δρόμο. Σέ κάποια στιγμή μάλιστα πρός τό τέλος τής διαδρομής, ή μηχανή τού αγροτικού μας φορτηγού υπερθερμάνθηκε μέ αποτέλεσμα νά σταματήσουμε γιά αρκετή ώρα, καί έτσι μού δόθηκε η ευκαιρία νά απολαύσω ξανά τήν ομορφιά τού τοπίου, καί τόν λιμενοβραχίονα στό λιμάνι τού Πόρου, μέ το φέρρυ δεμένο. Ο πατέρας Ιωάννης μέ είχε ενημερώση σχετικά γιά τήν κατάσταση τού δρόμου, άλλα δέν έδωσα πολύ σημασία στά λόγια του. Άν ήξερα πραγματικά τό πόσο δύσκολη ήταν η ανάβασις στήν Ι. Μονή, ίσως καί νά μήν αποφάσιζα νά κάνω αυτήν τήν επίσκεψη.
Ο ηγούμενος τής μονής Π. Δανιήλ μάς υποδέθηκε μέ ανοιχτάς αγκάλας καί μέ τήν παραδοσιακή μοναστηριακή υποδοχή καί μάς ξενάγησε στά παλιά καί νέα κτήρια τού ιστορικού μοναστηριού. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα μέ τήν αγάπη καί τήν αφοσίωση τού ηγουμένου πρός τήν μονή, καί τίς άοκνες προσπάθειες τών δύο πατέρων πού αποτελούν τήν μοναστική αδεφότητα, ( π. Δανιήλ καί π. Νεκτάριος) γιά νά ανανεώσουν καί νά επαναφέρουν τήν μονή στήν παλιά της αίγλη.
Στό αρχονταρίκι, κατά τήν διάρκεια τού κεράσματος είχαμε τήν ευκαιρία νά ακούσουμε από τό στόμα τού ηγουμένου αρκετά ενδιαφέροντα γιά τήν καταπληκτική ιστορία καί τήν παράδοση τής ιστορικής μονής τών επτά καί πλέον αιώνων.
΄Οταν αναφέρθηκαμε στήν κατάσταση τού δρόμου πού οδηγεί στήν μονή ο π. Δανιήλ, μέ αρκετή πικρία στήν φωνή του, μάς πληροφόρησε ότι, ενώ κατά τις διαβεβαιώσεις τού περιφερειάρχη κ. Π. Δρακουλάγκωνα καί τού αντιπεριφεριάρχου κ. Θ. Γαλιατσάτου, έχει εγκριθεί από τήν Περιφέρεια τό ποσόν τών 200.000 Ευρώ, γιά τήν αποπεράτωση τού επικίνδυνου αυτού δρόμου, δυστυχώς τό θέμα δεν προχωρεί γιατί δεν βρίσκεται ειδικός δασολόγος πάνω στήν γνωμάτευση τού οποίου, θά βασισθει η αδειοδότηση τού έργου.
Καί εδώ υπάρχει τό ερώτημα: δέν υπάρχει πουθενά ειδικός δασολόγος; Γιατί δέν γίνονται ενέργειες από τόν δήμο Κεφαλληνίας, από τήν Ι. Μητρόπολη τού νησιού, από τήν Περιφέρεια ή από τοπικούς πολιτιστικούς παράγοντες γιά τήν ανεύρεση τού απαραίτητου επιστήμονα ώστε η πρόσβασις στήν μονή νά καταστεί περισότερο προσιτή αλλά κατά κύριο λόγο ασφαλής? Είναι νομίζω παράλογο, ένας τόσο μεγάλος θρησκευτκός, ιστορικός αλλά καί πολιτιστικός θησαυρός, νά παραμένει σέ κατάσταση μαρασμού, λόγω ελείψεως τού απαραίτητου ατόμου γιά μία απλή γνωμάτευση! Γιατί νά στερείται ο κάθε ευλαβής προσκυνητής τήν ευκαιρία νά επισκεφθή καί νά απολαύση τήν πνευματικότητα τού χώρου η οποία εδραιώθηκε εκεί από μεγάλους πνευματικούς πατέρες τού ύψους τού Κλήμη Φωκά, καί τού Δαμασκηνού Διαμαντάτου? Σέ μία εποχή όπου ο θρησκευτικός τουρισμός αυξάνει ραγδαίως ανά άπασα τήν Επικράτεια, αυτό τό κόσμημα τής Ορθοδοξίας ασφυκτιά λόγω ελλείψεως μιάς υπογραφής. Νομίζω ότι τό σοβαρότερο θέμα, τό οικονομικό, έχει λυθεί. Εάν λυθεί καί τό θέμα τής υπογραφής, καί γίνει η ασφαλτόστρωσις τού κακοτράχαλου δρόμου, τότε η μονή τής Υπεραγίας Θεοτόκου τής Άτρου, θά βρή τήν θέση πού τής αξίζει ανάμεσα στά Άγια καί Ιερά προσκυνήματα τού πολυαγαπημένου μας νησιού. Οι σημερινοί ασκητές πού διαβιούν εκεί μέ πραγματικό ζήλο καί υπεράνθρωπες προσπάθειες, αναπαλαιώνουν καί ανακαινίζουν μέ τίς πενιχρές τους οικονομικές δυνατότητες, ότι μπορούν. Χρειάζονται τήν βοήθειά τής Πολιτείας, τήν βοήθεια όλλων τών φορέων, χρειάζονται τήν βοήθεια όλων μας. Άς τούς τήν δώσουμε.
Πατήρ Γεράσιμος Μπάλλας. Εφημέριος Νέας Υόρκης
