Σύμφωνα με τον Γ. Μπαμπινιώτη (2012) η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του.
Υπάρχει πληθώρα ποιητών, συγγραφέων, γλωσσολόγων, κοινωνιολόγων και άλλων ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων οι οποίοι έχουν υμνήσει και αναλύσει την οικεία έννοια.
Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός.. Αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου τότε ΝΑΙ είναι Άνθρωπος ( Νίκος Καζαντζάκης)
Δυστυχώς, στη σύγχρονη εποχή της κοινωνικής αποξένωσης, της ηθικής αλλοτρίωσης και του άκρατου ατομικισμού, η έννοια του όρου «ανθρωπιά» φθίνει, εκπνέει, χάνεται. Θα εκθέσω παρακάτω μερικές σκέψεις που με ώθησαν στη συγγραφή της παρούσας επιστολής.
Είμαι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός –ντόπια- και εργάζομαι αρκετά χρόνια σε σχολεία του νομού μας. Τονίζω τη λέξη ντόπια, γιατί υπήρξαν φορές που υπερηφανεύτηκα, υπήρξαν, όμως, φορές που ντράπηκα για την καταγωγή μου. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί (γιατί έτσι τα κατάφερε το κράτος μας) μετακινούνται διαρκώς από νομό σε νομό κι από σχολείο σε σχολείο, μακριά από συζύγους, οικογένεια, συγγενείς και φίλους. Αυτό που θέλουν είναι να περάσουν μια καλή χρονιά, μαζί με καλούς συναδέλφους, καλούς φίλους και καλούς σπιτονοικοκύρηδες! Κάποιοι από αυτούς τους εκπαιδευτικούς μάλιστα επιλέγουν να παραμείνουν στο νησί μας με σκοπό να συνδυάσουν εργασία με διακοπές. Εκεί ακριβώς έρχεται δριμύτατη η έλλειψη ανθρωπιάς!
Τρανταχτές και πολύ πρόσφατες αληθινές περιπτώσεις μου έρχονται στον νου, όπου εκπαιδευτικός νοικιάζει διαμέρισμα για να περάσει το καλοκαίρι- και πιθανότατα και την ερχόμενη σχολική χρονιά-, διαμένει σε αυτό για περίπου 5 ημέρες και, επειδή αδυνατεί να αποπληρώσει όλο το ποσό του ενοικίου μονομιάς και επιπρόσθετα ζητά να πληρώνει ό,τι σπαταλά σε ρεύμα και ύδρευση, δέχεται προσβολές από τον κεφαλλονίτη ιδιοκτήτη λέγοντας του/της : «Ζητάς πολλά! Αυτό το σπίτι είχα σκοπό να το δώσω σε κεφαλλονίτη και το έδωσα σε εσένα! Ζητάς πολλά και σου έδωσα το καλύτερο σπίτι! Καλύτερα να φύγεις για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι!» Το αποτέλεσμα; Ο/Η εκπαιδευτικός με τεράστια απογοήτευση και θυμό, ξεκουβάλησε όλα του/της υπάρχοντα και εγκατέλειψε το σπίτι με την ελπίδα να βρει κάποιο άλλο σπίτι με ιδιοκτήτη ΑΝΘΡΩΠΟ. Το τραγελαφικό της υπόθεσης, όμως, είναι ότι όλη η διαδικασία της αναγκαστικής μετακόμισης έγινε ενώπιον του ιδιοκτήτη ο οποίος παρακολουθούσε προκλητικά ατάραχος και απαθής. Δεν ρώτησε, ούτε τυπικά, τι θα κάνει, πού θα μείνει ο/η εκπαιδευτικός. Αναρωτιέμαι, θα ήθελε να συμβεί κάτι παρόμοιο στα παιδιά του; Σε άλλη, πάλι, περίπτωση, ιδιοκτήτης/τρια διαμερισμάτων εφευρίσκει διαρκώς ανύπαρκτες και ανυπόστατες δικαιολογίες για να διώξει άλλον/η εκπαιδευτικό από το σπίτι, αποσκοπώντας, φυσικά, στο μεγαλύτερο κέρδος: την ενοικίαση με την ημέρα. Και ο/η εν λόγω εκπαιδευτικός αναζητά άλλο σπίτι με ιδιοκτήτη ΑΝΘΡΩΠΟ.
Εγώ, ως ντόπια, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, για να βοηθήσω τους συνάδελφούς μου.. Δυστυχώς όμως, είναι αρχές Ιουλίου και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ενοικιάζουν τα διαμερίσματά τους με την ημέρα. Δεν έχουν, βλέπεις, αυτήν την περίοδο αιχμής, ανάγκη τα πενιχρά ενοίκια κάποιων αναπληρωτών που επέλεξαν να μας κάνουν την τιμή να μείνουν για εργασία στο νησί μας.
Στον βωμό του χρήματος, θυσιάζεται η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η ανιδιοτέλεια.
Τροφή για σκέψη..
Τσακαρισιάνου Παναγιώτα
Αναπληρώτρια εκπαιδευτικός
