Σερφάροντας στο διαδίκτυο πριν λίγες ημέρες έπεσα επάνω σε μια φρικιαστική είδηση.

          Δύο παιδόφιλοι “γονείς” ξυλοκοπούσαν και βίαζαν το 2χρονο κοριτσάκι τους!!!.

Μάλιστα όπως ομολόγησαν σχεδίαζαν τις αποτρόπαιες πράξεις τους πριν ακόμα γεννηθεί το άτυχο βρέφος.

Δηλαδή τεκνοποίησαν όχι για να αγαπήσουν αλλά για να κακοποιήσουν!!!

          Ο δικαστής τους επέβαλε ισόβια κάθειρξη και χαρακτήρισε την υπόθεση ως την χειρότερη της καριέρας του.

           Η ερώτηση λοιπόν που τίθεται αυτομάτως είναι “γιατί ισόβια σε αυτά τα κτήνη και όχι θάνατος;”

           Αξίζουν αυτά τα δίποδα ζώα να καταναλώνουν τον αέρα που αναπνέουμε εμείς οι υπόλοιποι;

           Αξίζουν αυτα τα τέρατα την σίτιση  και την προστασία έστω και της φυλακής;

           Αξίζουν να ζούν ανάμεσα ακόμα και σε εγκληματίες των φυλακών;

            Γιατί να περιμένουμε την αυτοδικία εντός των φυλακών(ειναι γνωστή η αυτοδικία σε εγκλήματα παιδεραστίας αφού ο αξιακός κώδικας μεταξύ των φυλακισμένων ειναι αδυσώπητος προς τους παιδεραστές)  ενώ μπορούμε να νομοθετήσουμε την θανατική ποινή για περίπτωσεις σαν αυτήν;

         Τι νόημα υπάρχει στο να συνεχίσουν να ζουν αυτά τα υποκείμενα;

          Υπάρχει μήπως η πιθανότητα της μεταμέλειας;

         Μόνον μίσος, οργή, θυμό και αποτροπιασμό μπορούν να αναπαραγάγουν.

         Θα πει κάποιος ότι η επαναφορά της θανατικής ποινής σε μια χώρα Δυτικής κουλτούρας όπως η δική μας, ακόμα και σε εξαιρετικά ιδιάζουσες περιπτώσεις, μας γυρίζει σε περιόδους σκοτεινές, αντιδημοκρατικές και ζοφερές.

          Μας επαναφέρει σε ιστορικές περιόδους απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και “εύκολων” εκκαθαρίσεων.

          Μας αναβιώνει την εκδικητικότητα, την ρουφιανιά και μας αναθερμαίνει τα ζωώδη ενστικτά μας.

         Η θανατική ποινή σαφώς δεν αποτελεί λύση.

         Σε εγκλήματα όμως που αφορούν βρέφη, νήπια και μικρά παιδιά νομίζω ότι ο νομοθέτης πρέπει να γίνει δήμιος.

        Η μακροχρόνια διαμονή των παιδεραστών στις φυλακές(εαν βέβαια επιτευχθει αυτή) δεν αποτελεί επαρκή τιμωρία αλλά και δεν σωφρονίζει αφού τα κτήνη δεν έχουν την επιβεβλημένη λογική να επεξεργαστούν τις συνέπειες των εγκλημάτών τους  και να οδηγηθούν στην όποια λύτρωση και μεταμέλεια.

         Ο χημικός ευνουχισμός που προτείνετε πολλές φορές ως τιμωρία μπορεί να επιφέρει κάποια θετικά αποτελέσματα.

         Η υποτροπή όμως στην παιδεραστία είναι η συνήθης κατάληξη.

          Ο παιδεραστής είναι ψυχικά ασθενής και σαν τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.

         Επειδή όμως δεν υπάρχουν φάρμακα που να μπορούν να υποστρέψουν την διαταραχή αυτή, οφείλουμε να στραφούμε σαν κοινωνία σε άλλους δρόμους απο την μακροχρόνια κάθειρξη.

         Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι περισσότεροι από εμάς καθόλου δεν θα λυπούμασταν εάν βλέπαμε τους δύο γονείς τέρατα να οδηγούνται στην ηλεκτρική καρέκλα.

        Σε ποιόν θα λείψουν άραγε?

        Στους γονείς τους, στους φίλους τους ή στα αδέρφια τους που αθελά τους στιγματίστηκαν κι αυτοί για μια ζωή?

         Στην περίπτωση της παιδεραστίας η επιβολή της θανατικής ποινής δεν θα λειτουργήσει αποτρεπτικά(η ψυχική διαταραχή δεν οπισθοχωρεί υπο τον φόβο του θανάτου), θα λειτουργήσει κυρίως ως μηχανισμός οριστικής διαγραφής υπανθρώπων.

         Όταν τα θύματα είναι αθώα,άσπιλα, αμόλυντα, αγνά και παντελώς άβουλα και απροστάτευτα, όπως τα βρέφη και τα μικρά παιδιά, οι θύτες γίνονται αυτομάτως δυό φορές βρομεροί, τρισάθλιοι, αρρωστημένοι και άκρως επικίνδυνοι.

        Μήπως λοιπόν γι’ αυτά τα κτήνη η ηλεκτρική καρέκλα ή η ένεση είναι η ενδεδειγμένη  λύση?

Υ.Γ Ζητώ συγγνώμη για την σκληρότητα των χαρακτηρισμών μου….πρέπει όμως κάποια στιγμή να εγκαταλείψουμε ως κοινωνία την πολιτική ορθότητα και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…ιδιαίτερα όταν αυτά αφορούν αθώες παιδικές ψυχές

Μαρκάτος Αναστάσιος