Η επίσκεψη μας στην Κεφαλονιά το τετραήμερο του Αγίου Πνεύματος (18 – 21 Ιουνίου) ήταν η δεύτερη εξόρμηση με το δίκυκλο μας (SYM Citycom 300i) και την ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, μιας και οι αρχικοί μου ενδοιασμοί πως εξαιτίας της αυξημένης καλοκαιρινής κίνησης στο νησί θα ήταν ασφαλέστερο να πάμε με το αυτοκίνητο εξανεμίστηκαν, αφού οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι καθώς η απόφαση της Βρετανίας να διατηρεί την Ελλάδα εκτός “πράσινης λίστας”, απέτρεψε τους Άγγλους τουρίστες (που άλλες χρονιές κατακλύζουν την Κεφαλονιά) να επισκεφτούν το νησί, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε παραμείνουν σε καραντίνα για 10 ημέρες και να υποβληθούν δύο φορές σε τεστ για την COVID-19 κατά την επιστροφή τους στην χώρα τους.
Αυτή ήταν η τρίτη φορά που προσωπικά επισκέφτηκα το γειτονικό νησί. Πρώτη φορά είχα βρεθεί στην Κεφαλονιά το 2012 όπου είχα τρέξει σε έναν αγώνα (νομίζω 10χλμ) στο Ληξούρι. Το 2014 ήταν η δεύτερη φορά, κατά την οποία βρέθηκα στο Φισκάρδο ως μέλος της αποστολής συμπαράστασης του Συλλόγου Επαγγελματιών Νικιάνας (το χωριό μου), στα πλαίσια της οποίας παραδόθηκαν δέκα παλέτες εμφιαλωμένου νερού προς τους Κεφαλονίτες που είχαν πληγεί από τον σεισμό.
Η σύνδεση της Λευκάδας με την Κεφαλονιά γίνεται μέσω του δρομολογίου που εκτελεί το ferry Captain Aristidis, με το οποίο χαίρομαι όταν ταξιδεύω αφού γνωρίζομαι με τους ιδιοκτήτες από μικρό παιδί, ενώ ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος εργάζεται ο πρώτος μου ξάδερφος. Μηχανικός του πλοίου είναι ο φίλος μου Γιάννης Σολδάτος ο οποίος αυτή την φορά με ξενάγησε και στο μηχανοστάσιο του πλοίου!
Ως βάση μας για το τετραήμερο είχαμε επιλέξει το ξενοδοχείο “Λιμανάκι” στην περιοχή Λάσση του Αργοστολίου. Το δωμάτιο μας είχε ανεμπόδιστη θέα στην θάλασσα και στο Ληξούρι. Το κόστος του δωματίου ήταν τίμιο και απολαύσαμε υπέροχο πρωινό, ενώ ο κος Μιχάλης και το προσωπικό του ξενοδοχείου ήταν ευγενέστατοι και επαγγελματίες που γνωρίζουν καλά την δουλειά τους.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε το πρώτο μας μπάνιο στην μικρή αλλά όμορφη παραλία “Γραδάκια” που βρισκόταν κοντά στο κατάλυμα μας και το βραδάκι κατεβήκαμε στο Αργοστόλι για περατζάδα και φαγητό.
Το Αργοστόλι είναι η πρωτεύουσα του Δήμου Αργοστολίου και το κέντρο δραστηριοτήτων του νησιού από το 1757, οπότε υπήρξε σημαντική μετακίνηση πληθυσμού από την παλαιά πρωτεύουσα, τον Άγιο Γεώργιο, με σκοπό την εκμετάλλευση των εμπορικών δυνατοτήτων του κόλπου της περιοχής. Κατά την απογραφή του 2011 είχε 9,748 κατοίκους.
Είναι επίσης πρωτεύουσα της επαρχίας Κραναίας που περιλαμβάνει το νότιο και νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού. Επίσης είναι η μεγαλύτερη πόλη του νησιού και συνδέεται με ferry με το Ληξούρι που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού.
Όταν τα Επτάνησα πέρασαν στους Άγγλους, περίπου το 1810, η Κεφαλονιά όπως και τα άλλα Επτάνησα είχε το δικό της Άγγλο κυβερνήτη. Ένας από αυτούς ήταν ο Ντε Μποσέ, ο οποίος έκανε πολλά έργα στο Αργοστόλι και ήταν ο δημιουργός της γέφυρας του Αργοστολίου. Η γέφυρα αυτή μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου συνδέει το Αργοστόλι με την απέναντι πλευρά του κόλπου και αποτελεί μια υπέροχη διαδρομή για βόλτα. Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως το Αργοστόλι, ήταν η δεύτερη πόλη στην Ελλάδα που ηλεκτροφωτίστηκε!
Ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης είναι ο φάρος των Αγίων Θεοδώρων ή αλλιώς το “φανάρι” όπως το λένε οι ντόπιοι και βρίσκεται στην περιοχή Λάσση. Κατασκευάστηκε το 1828 από τους Αγγλους και όταν διοικητής ήταν ο Κάρολος Νάπιερ . Έχει ύψος πύργου 8 μέτρα και εστιακό ύψος 11 μέτρα. Καταστράφηκε με τους σεισμούς του 1953 και ξαναχτίστηκε σύμφωνα με το αρχιτεκτονικό σχέδιο (του 1828) των Αγγλων. Εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1864 με την προσάρτηση των Επτανήσων.
Η μέρα μας έκλεισε με φαγητό στην κεντρική πλατεία του Αργοστολίου που φέρει το όνομα του Παναγή Βαλλιάνου και στην οποία δεσπόζει το ξενοδοχείο Ionian Plaza.
Ο Παναγής Βαλλιάνος γεννήθηκε το 1814 στις Κεραμειές της Κεφαλονιάς. Μέλος μιας φτωχής οικογένειας με έξι παιδιά, δεν πήγε ποτέ σχολείο και μόνο αργότερα στην ζωή του έμαθε στοιχειώδη γραφή και ανάγνωση. Παρόλαυτά, τρία από τα έξι αδέρφια Βαλλιάνου κατόρθωσαν να δημιουργήσουν έναν από τους μεγαλύτερους οίκους της εποχής στο Λονδίνο και να γίνουν πάμπλουτοι από το εμπόριο. Διέθεσαν μεγάλο μέρος από τα πλούτη τους στην πατρίδα, κάνοντας δωρεές: η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας οφείλει τη δημιουργία της στον Παναγή Βαλλιάνο, σ’ αυτόν τον “αγράμματο” Κεφαλονίτη έμπορο. Πέθανε στο Λονδίνο το 1902. Via.
Αργά τι πρωί της επόμενης ημέρας επισκεφτήκαμε το μνημείο της Μεραρχίας Acqui τους άνδρες της οποίας εκτέλεσαν μαζικά οι γερμανικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά την ιταλική παράδοση κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου στην “Σφαγή της Κεφαλονιάς” όπως έμεινε γνωστή στην ιστορία η θηριωδία των Ναζί.
Συγκεκριμένα μετά την απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να διαπραγματευτεί την συνθηκολόγηση της στους Συμμάχους το 1943, ο Γερμανικός Στρατός προσπάθησε να αφοπλίσει τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια της «Επιχείρησης Άξονας». Στις 13 Σεπτεμβρίου οι Ιταλοί της 33ης Μεραρχίας πεζικού Άκουι αντιστάθηκαν στον αφοπλισμό και πολέμησαν τους Γερμανούς στη Κεφαλονιά. Μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου και η τελευταία ιταλική ομάδα αντίστασης παραδόθηκε αφού τα πυρομαχικά της εξαντλήθηκαν. Συνολικά 1.315 Ιταλοί σκοτώθηκαν στη μάχη, 5.155 εκτελέστηκαν έως τις 26 Σεπτεμβρίου και 3.000 πνίγηκαν όταν τα γερμανικά πλοία που μετέφεραν τους επιζώντες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης βυθίστηκαν από τους Συμμάχους. Οι άνδρες που σφαγιάστηκαν αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες ομάδες αιχμαλώτων πολέμου μαζί με αυτών της σφαγής στο Κατύν. Η εξολόθρευση τους ήταν μία από τις πολλές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από την 1η Ορεινή Μεραρχία.
Η σφαγή παρείχε το ιστορικό υπόβαθρο του μυθιστορήματος του Λουί ντε Μπερνιέρ “Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι” του 1994 που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2001 με πρωταγωνιστές τον Νίκολα Κέϊτζ και την Πενέλοπε Κρουζ.
Στο κέντρο του Αργοστολίου πλησίον της καθολικής εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, βρίσκεται και ένα μικρό μουσείο με διάφορα αντικείμενα που ανήκαν στους φαντάρους της Μεραρχίας Acqui, πλούσιο φωτογραφικό και άλλο υλικό. Το μουσείο είναι δημιούργημα του συλλόγου Ελληνοϊταλικής φιλίας Κεφαλονιάς.
Εκεί γνώρισα και τον ευγενέστατο κ. Pasquale, έναν Ιταλό αρχιτέκτονα, μόνιμο κάτοικο της Κεφαλονιάς, ο οποίος γνώρισε την σύζυγο του όταν σπούδαζαν και οι δυο στην Ιταλία.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε για το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου το οποίο όμως μέχρι να φτάσουμε (συνεχώς σταματούσαμε για φωτογραφίες στον δρόμο) είχε κλείσει για μεσημέρι κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην Σάμη για καφέ αλλά και για να επισκεφτούμε το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης και να επιστρέψουμε το απόγευμα στο μοναστήρι.
Η διαδρομή μέχρι την Σάμη είναι υπέροχη αφού ανεβαίνεις και κατεβαίνεις τις πλαγιές του Αίνου. Στον δρόμο σε μια στροφή μου έκανε εντύπωση μια κοιλότητα στον βράχο η οποία χρησιμοποιείται ως εικονοστάσι.
Στην Σάμη επικρατούσε η απόλυτη ηρεμία. Μόνο στο λιμάνι κάποια λίγα ιστιοπλοϊκά θύμιζαν ότι βρισκόμαστε στα μέσα της τουριστικής σεζόν. Καθίσαμε για καφέ και γνωριστήκαμε με τον Φώτη Μανέτα. Ντόπιος νεαρός ταλαντούχος φωτογράφος με τον οποίο όπως αποδείχθηκε είχαμε και έναν κοινό γνωστό. Μικρός ο κόσμος!
Αφού ήπιαμε τον παγωμένο καφέ μας και δροσιστήκαμε κινήσαμε για την σπηλιά της Μελισσάνης. Το βαραθρώδες λιμνοσπήλαιο βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλ. βορειοδυτικά της Σάμης. Η φυσική είσοδος του σπηλαίου είναι κατακόρυφη διαστάσεων 40 x 50 μ. και δημιουργήθηκε από την πτώση ενός τμήματος της οροφής.
Στην αρχαιότητα, η λίμνη ήταν τόπος λατρείας του Πάνα και της νύμφης Μελισσάνθης. Ο μύθος λέει πως η Μελισσάνθη αυτοκτόνησε μέσα στη λίμνη από τη λύπη της, επειδή ο Πάνας δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά της. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή η βοσκοπούλα Μελισσάνθη έχασε ένα πρόβατο και καθώς προσπαθούσε να το βρει, σκόνταψε και έπεσε μέσα στη λίμνη.
Η είσοδος στο σπήλαιο γίνεται μέσω ενός υπόγειου διαδρόμου ο οποίος καταλήγει στο σημείο που οι επισκέπτες επιβιβάζονται στις βαρκούλες με τις οποίες γίνεται η ξενάγηση. Η λίμνη βρίσκεται 20 μ. κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και το βάθος των νερών της κυμαίνεται από 10 μ. έως 30 μ.
Αφού βγήκαμε από την σπηλιά και γεμίσαμε το όχημα μας με βενζίνη, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με προορισμό τον “Άγιο” όπως λένε χαρακτηριστικά οι Κεφαλονίτες όταν αναφέρονται στον Άγιο Γεράσιμο, προστάτη και πολιούχο του όμορφου νησιού τους.
Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς πλησιάζοντας στο μοναστήρι είναι ένας τεράστιος πλάτανος στο κέντρο του δρόμου μπροστά από τον οποίο υπάρχει ένα πηγάδι που σύμφωνα με την παράδοση είχε ανοίξει με τα χέρια του ο άγιος. Αμέσως μετά ένας ματαιόδοξα τεράστιος ναός κάνει την εμφάνιση του. Εγκαινιάστηκε στις 19 Ιουλίου το 1992 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ. Το μοναστήρι βρίσκεται πίσω από αυτόν τον ναό.
Το ψηλό πέτρινο καμπαναριό αποτελεί την κύρια είσοδο του μοναστηριού και πραγματικά εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με το κάλος του. Στην εσωτερική αυλή της μονής δεσπόζει ένας πλάτανος τον οποίο φύτεψε ο Άγιος και τα κλαδιά του προσφέρουν δροσερή σκιά στον ταξιδιώτη τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού.
Χωρίς να το γνωρίζουμε εκείνη την ώρα ξεκινούσε και ο εσπερινός, οπότε αρκετοί πιστοί άρχισαν να φτάνουν στο μοναστήρι για να προσκυνήσουν το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου.
Ο Άγιος Γεράσιμος ήταν γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας των Νοταράδων. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα Κορινθίας το 1506.
Ο πατέρας του, Δημήτριος από το γνωστό Βυζαντινό γένος των Νοταράδων, και κατά την παράδοση συγγενής του μεγάλου Δούκα Λουκά Νοταρά που καθαιρέθηκε κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, καθώς και η μητέρα του Καλή, του ενεφύσησαν την αγάπη για τον Χριστό. Το κοσμικό όνομα του αγίου ήταν πιθανότατα Γεώργιος.
Ο άγιος έφυγε έφηβος από το σπίτι του και το 1527 πήγε στην Ζάκυνθο για να συμπληρώσει τη μόρφωσή του. Αργότερα πήγε στην Ιερουσαλήμ όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Εκεί έμεινε δώδεκα χρόνια υπηρετώντας στο ναό της Αναστάσεως. Περιόδευσε στην Αίγυπτο και τη Συρία για να επιστρέψει το 1559 στην Κεφαλονιά όπου και ίδρυσε το μοναστήρι του.
Ο Άγιος Γεράσιμος πέθανε την 15η Αυγούστου του 1579. Επειδή την ημέρα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή του Άγιου Γεράσιμου είναι ακριβώς την επόμενη μέρα. Ο Άγιος Γεράσιμος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, η οποία μέρα αποτελεί και επίσημη αργία στο νησί της Κεφαλονιάς. Το όνομα “Γεράσιμος” είναι από τα πιο κοινά αντρικά ονόματα στο νησί, ενώ δεν είναι λίγες οι γυναίκες με το όνομα “Γερασιμούλα”. Η πατρική του οικία βρίσκεται στην Άνω συνοικία Τρικάλων, όπου δίπλα της έχει ανεγερθεί ναός.
Το σκήνος του είναι ένα από τα τέσσερα άφθορα λείψανα στο Ιόνιο μαζί με αυτά του Άγιου Σπυρίδωνα,της Αγίας Θεοδώρας και του Αγίου Διονυσίου. Είναι ενδεδυμένο με άμφια ταφής του Αγίου και εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε τζαμένια λειψανοθήκη που ενσωματώνεται σε μεγαλύτερη, ασημένια, περίτεχνη λάρνακα, η οποία είναι τοποθετημένη πάνω από τον τάφο του Αγίου.
Αμέσως μετά το πέρας του εσπερινού αναζήτησα ανάμεσα στις μοναχές την Ηγουμένη Κασσιανή και την αδερφή της Αγνή οι οποίες κατάγονται από το χωριό Άγιος Πέτρος της Λευκάδας και είναι αδερφές της μητέρας του καλού μου φίλου Στέφανου Κατηφόρη.
Χάρηκαν πολύ που ένας Λευκαδίτης βρέθηκε εκεί και με ευγένεια μας προσκάλεσαν για καφέ στο αρχονταρίκι της μονής. Αφού τους έδωσα τους χαιρετισμούς από το ανιψιό τους με ρώτησαν και τους είπα τα νέα από το νησί αλλά και από το χωριό τους. Τους υποσχεθήκαμε δε ότι στην πρώτη ευκαιρία μας θα πάμε στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής Πούντας στο Καναλάκι της Πρέβεζας όπου είναι Ηγουμένη η άλλη τους αδερφή.
Η ημέρα μας έκλεισε με φαγητό ξανά στην κεντρική πλατεία του Αργοστολίου όπου συναντήσαμε και δυο νεαρές Λευκαδίτισσες να κάνουν τις βόλτες τους εκεί! Μικρός ο κόσμος αναφωνήσαμε ξανά!
Την Κυριακή σηκωθήκαμε νωρίς και αφού φάγαμε το πρωινό μας, ξεκινήσαμε για την Άσσο ή Άσος. Μικρό παραθαλάσσιο χωριό στο βορειοδυτικό μέρος της νήσου Κεφαλονιάς, χτισμένο πάνω και βόρεια από στενό ισθμό («λαιμό») πλάτους μόλις 50 μέτρων, που ενώνει την κυρίως Κεφαλονιά με μικρή απόκρημνη χερσόνησο, τη χερσόνησο της Άσου, όπου υπάρχει το Φρούριο της Άσου. Ο αβαθής ορμίσκος που σχηματίζεται βορείως του ισθμού αποτελεί το λιμανάκι του χωριού. Και εδώ πάντως τα σημάδια της κακοκαιρίας Ιανός που έπληξε το νησί είναι εμφανέστατα, ειδικά στον δρόμο που κατεβαίνει προς το χωριό. Επίσης και σε αυτή την περιοχή εντοπίσαμε το πρόβλημα που διαπιστώσαμε ότι υπάρχει και στο υπόλοιπο νησί με την αρρώστια των πεύκων (βαμβακίαση) από το έντομο Marchalina hellenica που έχει ξηράνει και νεκρώσει αμέτρητα δέντρα.
Αφού ήπιαμε ένα κρύο καφέ στο λιμανάκι του οικισμού και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες ξεκινήσαμε για μπάνιο στην πιο γνωστή παραλία του νησιού, τον Μύρτο.
Ο Μύρτος είναι η πιο διάσημη παραλία του νησιού και ένα από τα κύρια αξιοθέατά του. Η παραλία βρίσκεται στο βόρειο μέρος του νησιού, στο Δήμο Πυλαρέων, 30 χιλιόμετρα βόρεια από το Αργοστόλι. Και εδώ ο δρόμος έχει υποστεί ζημιές από τον Ιανό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή ειδικά για όσους κυκλοφορούν με δίκυκλα όπως εμείς.
Το πιο κοντινό χωρίο είναι τα Διβαράτα. Εκεί μετά από παρότρυνση του φίλου μου από τον στρατό Νίκου Βρυνιώτη, ο οποίος έχει πάρει Κεφαλονίτισσα, καθίσαμε για φαγητό στην οικογενειακή ταβέρνα “Αλέξανδρος” και δεν το μετανιώσαμε καθόλου!
Στην επιστροφή μας προς το Αργοστόλι κάναμε μια στάση στην εντυπωσιακή εκκλησία Παναγία Λάμιας. Μοναστήρι που πλέον δεν έχει προσωπικό και εορτάζει στις 12 Σεπτεμβρίου με περιφορά της εικόνας της Γεννήσεως της Θεοτόκου η οποία είναι παλαιότατη και φέρει ασημένια επένδυση. Το όνομα “Λάμια” έχει δοθεί στο μοναστήρι εξ αιτίας ενός πηγαδιού που υπάρχει στον περίβολο του και κατά την τοπική μυθολογία εκεί κατοικούσε η Λάμια, το μυθικό τέρας με την γυναικεία μορφή που τραβούσε μέσα στο πηγάδι τα μικρά παιδιά αν γυρνούσαν έξω την νύχτα.
Το βράδυ ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο και το πρωί της Δευτέρας πήραμε το δρόμο προς το Φισκάρδο από όπου το Captain Aristidis θα μας έφερνε πίσω στην Λευκάδα. Κάναμε όμως μια ακόμα στάση στον οικισμό Λουκάτα. Εδώ ένας δραστήριος κάτοικος, ο Άγγελος, μαζεύει παλιά κουδούνια από τους πάμπολλους βοσκούς του νησιού (η Κεφαλονιά έχει μεγάλη κτηνοτροφική παραγωγή και παντού συναντάς κατσίκια) τα οποία και επιδιορθώνει και τα πουλάει στους διερχόμενους τουρίστες. Έχει επίσης συγκεντρώσει και πολλά κρανία από τράγους τα οποία έχει διακοσμήσει και τοποθετήσει σε μια μάντρα δημιουργώντας έτσι ένα άκρως περίεργο έκθεμα.
Φύγαμε με την υπόσχεση το συντομότερο δυνατό να επιστρέψουμε στην Κεφαλονιά ώστε να ανακαλύψουμε και τις υπόλοιπες ομορφιές του νησιού.
Πηγή: voyagers.gr
