Τον βλέπουμε σε σχεδόν καθημερινή βάση από την μικρή οθόνη να μπαίνει στα σπίτια μας και η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχουμε συμπαθήσει και τόσο.
Όμως ο Τάσος Θεοφιλάτος, ο απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που κάνει τον ασφαλίτη – φρουρό στις Άγριες Μέλισσες, στο Διαφάνι, είναι ένα πολύ συμπαθητικό παιδί με ταλέντο και που αγαπάει αυτό που κάνει.
Έχοντας γεννηθεί στην Κεφαλονιά, ήρθε στην Πάτρα για να σπουδάζει στο τμήμα φυσικής και μέσα από αυτό προέκυψε η αγάπη του για το θέατρο και η δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας.
Το πτυχίο για την σχολή της φυσικής δεν το έχει πάρει ακόμα, όμως την δραματική σχολή και την τελείωσε μέσα σε τέσσερα χρόνια και όπως μας λέει έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ζωή του.
Πλέον έχοντας κάνει μία δυναμική αρχή στην Αθήνα είναι αποφασισμένος να ακολουθήσει αυτό που αγαπά, την υποκριτική. Ταυτόχρονα του αρέσει να συνθέτει μουσική, λατρεύει το ραδιόφωνο (είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στον Αnt1 MediaLab), αγαπάει τα μιούζικαλ (κυρίως οι ταινίες του Bob Fuse) και στον ελεύθερο χρόνο του μαγειρεύει αρκετά.
– H κλασική ερώτηση με την οποία θα πρέπει να ξεκινήσει η συνέντευξη. Πότε θα σε δούμε στις Άγριες Μέλισσες και τι θα κάνεις;
Ήδη από τα πρώτα επεισόδια εμφανίζομαι στον ρόλο του ασφαλίτη. Συνολικά μέχρι ώρας έχω εμφανιστεί σε 6 επεισόδια και έπεται η συνέχεια. Όπως γνωρίζετε οι «Άγριες Μέλισσες» έχουν περάσει στην εποχή της δικτατορίας, μιας εποχής αρκετά οδυνηρής για την Ελλάδα.
Ο ρόλος αυτός, αν και μικρός, χαρακτηρίζει την βιαιότητα και τη στέρηση ελευθερίας που επικρατούσε τότε. Συλλήψεις, εφόδους σε σπίτια και γραφεία, αλλά και ανακρίσεις χωρίς λογική.
-Πώς αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε μία τέτοια σειρά;
Είναι μεγάλη μου χαρά που είμαι μέρος σε αυτή τη σειρά και έχω την τύχη, ως νέος ηθοποιός, να έρθω σε επαφή με τόσο αγαπημένους και εξαιρετικούς ηθοποιούς. Η έκθεση στο φακό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ζωντανή επαφή που απαιτεί το θέατρο, οι ρυθμοί πιο πυκνοί και γρήγοροι.
Τα γυρίσματα στις Άγριες Μέλισσες είναι αρκετά οργανωμένα και με όρεξη για ένα καλό αποτέλεσμα, το οποίο νομίζω μιλάει από μόνο του.
-Σε ποιες σειρές έχεις πάρει μέχρι τώρα μέρος στην τηλεόραση ή είναι το ντεμπούτο σου;
Είναι η πρώτη μου εμφάνιση στον χώρο της τηλεόρασης με τις άγριες μέλισσες και νομίζω μια γερή αρχή.
-Πες μου λίγο για την εμπειρία σου με την παράσταση Αγαμέμνων το περασμένο καλοκαίρι;
Η παράσταση Αγαμέμνων του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Τσεζάρις Γκραουζίνις, συνέβη το καλοκαίρι του 2018, λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση μου απτή δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.
Περιοδεύσαμε σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Μπορώ να ξεχωρίσω τη μοναδική εμπειρία να παίζεις ως νέος ηθοποιός στο θέατρο της Επιδαύρου γεμάτος δέος και θαυμασμό, η ενέργεια του χώρου είναι μοναδική και κυριολεκτικά αληθινή.
Επίσης στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης όπου είχαμε ένα ξέσπασμα βροχής, παρόλα αυτά ο κόσμος ήρθε, έκατσε και μας παρακολούθησε. Εκεί ένιωσα την πραγματική έννοια του να μοιράζεσαι τη τέχνη σου, και το πόσο αναγκαία εν τέλη είναι. Ήταν κάτι μοναδικό και για εμάς και για τους θεατές. Με ένα εξαιρετικό cast ηθοποιών και συντελεστών έλαβα πολλές θετικές εμπειρίες που με προχώρησαν ως άνθρωπο αλλά και ως καλλιτέχνη.
-Τι ετοιμάζεις θεατρικά για φέτος και που θα πάρεις μέρος;
Προς το παρόν βρίσκομαι σε συζητήσεις και σε αναμονή της όλης κατάστασης με τη πανδημία. Συνεχίζω τα γυρίσματα στις άγριες μέλισσες και ταυτόχρονα περιμένω τη κυκλοφορία της μικρούς μήκους ταινίας “Aphorisms” σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Ματσάγκα όπου συμπρωταγωνιστώ με τον Άγγελο Ανδριόπουλο και τη μουσική υπογράφει ο Χάρης Πεγιάζης.
Είναι μια δουλειά που ξεκίνησε το 2018 και ολοκληρώθηκε πρόσφατα, μια ταινία μικρού μεν μήκους αλλά μεγάλης σημασίας. Είμαι πραγματικά περήφανος για το αποτέλεσμα.
Ταυτόχρονα έκανα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της μεταγλώτισης, δίνοντας την φωνή μου σε έναν χαρακτήρα που προς το παρόν δεν μπορώ να αποκαλύψω μέχρι ως ούτε κυκλοφορήσει επίσημα. Είναι ένας χώρος που με ενδιέφερε πάντα και χαίρομαι που κατάφερα να ενταχτώ σε αυτόν.
-Τι προτιμάς από τα τρία, θέατρο, τηλεόραση ή σινεμά;
Και τα τρία για εμένα έχουν την ίδια βάση, να μοιράζεσαι την αλήθεια σου, ολόκληρος. Σίγουρα όμως έχω ανάγκη το θέατρο πιο πολύ από όλα. Η επικοινωνία με το θεατή στο” εδώ και τώρα” και η αμφίδρομη συν-κίνηση, είναι πράγματα που γεύεσαι μόνο στο θέατρο. Πιστεύω πως ακόμα και στο βαθύ μέλλον, παρά την αλόγιστη εξέλιξη της τεχνολογίας, το ζωντανό θέατρο δε θα πάψει να υπάρχει ποτέ.
-Πότε και πώς πήρες την απόφαση να αφήσεις την Πάτρα και να ανέβεις Αθήνα;
Η Αθήνα αποτελούσε πάντοτε τον στόχο. Νομίζω για κάθε νέο ηθοποιό η μετακόμιση στην Αθήνα είναι αναγκαία ώστε να έρθει σε επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα της επαγγελματικής υπόστασης του ηθοποιού και έπειτα να χαράξει την δική του πορεία.
Είναι μεγάλο ρίσκο, χωρίς γνωριμίες, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία να κάνεις ένα τέτοιο βήμα, είναι όμως αναγκαίο για την εξέλιξη σου και αξίζει τον κόπο, πάρα την απόρριψη και τις θυσίες.
-Τι είναι αυτό που σου έδωσε το κίνητρο για να γίνεις ηθοποιός και να περάσεις από τη φυσική στην υποκριτική;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το μικρόβιο της υποκριτικής ήταν μέσα μου. Από τις σχολικές παραστάσεις έως την δραματική σχολή που πήρα τα απαραίτητα εφόδια για να υπηρετήσω την τέχνη που αγαπώ.
Δεν έγινε ποτέ κάποιο πέρασμα από τη φυσική στην υποκριτική, συνεχίζω να σπουδάζω στο φυσικό της Πάτρας, καθώς είναι ένας κλάδος της επιστήμης που με ενθουσιάζει και ήταν δικιά μου επιλογή. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, είναι πολύ συνδεδεμένα αυτά τα δύο πεδία και μπορούν να τροφοδοτησουν το ένα το άλλο.
Δεν με ενδιαφέρει μια στείρα ακαδημαϊκή καριέρα ως φυσικός, αλλά ο συνδυασμός των δύο επιστημών, γιατί ναι η τέχνη της υποκριτικής για μένα είναι επιστήμη!
-Τι είναι αυτό που πάντα θα θυμάσαι μέσα από το πέρασμα σου από την Δραματική Σχολή της Πάτρας;
Πάντοτε θα μου μείνει χαραγμένη η δυναμική που έχει ένα σύνολο με κοινό στόχο, μόνο έτσι μπορεί μια παράσταση να σταθεί ολόκληρη και να προσδώσει ζωή στα χιλιό- αναγνωσμένα κείμενα. Κάτι που περίτρανα μπορεί να σταθεί και στη κοινωνία μας. Δε ξέρω αν κατάφερα να γίνω καλύτερος ηθοποιός στη σχολή, σίγουρα όμως έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος, με περισσότερη κατανόηση και ευλάβεια προς τον κόσμο μας.
Η δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας ήταν ένα σημείο καμπής για εμένα, καθώς η ζωή μου άλλαξε ριζικά και είμαι ευγνώμων για τα σύγχρονα εργαλεία υποκριτικής που μου μετέδωσαν οι καθηγητές μου.
-Πώς αντιμετώπισες το θέμα της πανδημίας, της καραντίνας και το κλείσιμο των θεάτρων;
Όπως όλοι μας, κάτι το πρωτόγνωρο, στην αρχή ξεκούραση. Έπειτα αρκετός ελεύθερος χρόνος, το οποίο για εμένα είναι η μεγαλύτερη κατάρα που μπορείς να δώσεις σε έναν άνθρωπο. Η αδράνεια είναι δυστυχία, όπως και το ποδήλατο, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να κινείται συνεχώς για να διατηρείται η ισορροπία. Δε μπορώ να με φανταστώ να κάθομαι για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βρήκα τον χρόνο να ξανά ασχοληθώ με το πιάνο, να κάνω εξάσκηση, να διαβάσω και να ανακαλύψω νέα πράγματα αλλά δεν έλλειψε η συναισθηματική φόρτιση, η απαισιοδοξία και η παραίτηση. Ας ελπίσουμε ότι βγήκαμε πιο δυνατοί από όλο αυτό.
– Πώς είναι η ζωή για έναν νεαρό ηθοποιό στη σύγχρονη εποχή. Μπορεί να σκέφτεται το αύριο και να κάνει σχέδια;
Δύσκολη, αρκετά δύσκολη. Στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται ως επάγγελμα αλλά ως χόμπι. Κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με αυτά που ζητούνται από έναν νέο ηθοποιό, να τραγουδάει, να παίζει μουσικά όργανα, να χορεύει, να μιλάει τρεις γλώσσες, να κάνει ακροβατικά, να καταπίνει φωτιές και μέσα σε όλο αυτό να είναι ο εαυτός του.
Οι σπουδές είναι απαιτητικές και αρκετά ακριβές. Τετραετής φοίτηση, απτό πρωί μέχρι το βράδυ, με πλήρη αφοσίωση, χωρίς προσωπική ζωή και μελέτη.
Υπάρχουν πάρα πολλοί ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί, με όραμα και δυνατότητες που αναγκάζονται να δουλεύουν δύο τρεις δουλειές απλά για να ζήσουν. Το θεωρώ κατάντια στο 2021 να δουλεύεις για να επιβιώνεις μόνο.
Παρόλα αυτά και εγώ κάνω δεύτερη δουλειά για να έχω ένα σπίτι να μείνω, και μια κάποια ποιότητα ζωής. Σπαταλώντας έτσι βέβαια τον χρόνο μου και απέχοντας από τη συνεχή επαφή με το θέατρο.
Στο θέατρο πρέπει να χτίζεις το σώμα σου, τη φωνή σου, να σε προσέχεις, πως μέσα από ένα άυπνο και ταλαιπωρημένο σώμα να κάνεις κατάθεση ψυχής στη σκηνή; ποια ψυχή; αυτή που έδωσες απλά για να επιβιώσεις;
Και μετά έρχονται οι απλήρωτες πρόβες, οι αισχρές πληρωμές στο όνομα της πολυπόθητης έκθεσης και σε χτυπάνε στη φιλοδοξία σου αλλά και στο μεράκι για δουλειά. Πρέπει να μπει ηχηρά ένα τέλος σε όλα αυτά.
– Ακούγεσαι λίγο απαισιόδοξος ή όχι;
Όσο απαισιόδοξος και αν φαίνομαι, δεν είμαι, επιμένω και προχωράω έχοντας ψηλά το κεφάλι, όχι απλά ελπίζοντας, αλλά διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ μια ζωή τόσο ανιαρή όσο αυτή δίχως τέχνη.
Παρά τους δύσκολους καιρούς, αλίμονο αν πάψουμε να ονειρευόμαστε, χαθήκαμε! Πρέπει, και μπορεί ένας νέος άνθρωπος γενικότερα, ειδικά σήμερα, να στοχεύει ψηλά, αρκετά ψηλά.
Έχουμε πρόσβαση σε ολόκληρη τη πληροφορία που έχει συλλέξει η ανθρωπότητα μέχρι τώρα, μπορούμε να κάνουμε θαύματα αν το θέλουμε. Το οξύμωρο όμως παρόλα αυτά είναι πως υπάρχει και πολύ παραπληροφόρηση, ενώ η πληροφορία αυξάνεται μειώνεται η κριτική σκέψη και η έρευνα, κάτι το οποίο δε θα σας κρύψω, με τρομάζει!
-Είσαι 28 χρονών. Έχεις βρει το νόημα της ζωής και πώς θα μου το περιέγραφες με μια φράση;
Η αναζήτηση του νοήματος της ζωής είναι αυτό που με κάνει να εξελίσσομαι και νιώθω τυχερός που δεν το έχω βρει ακόμα. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως στο τέλος της μέρας λογαριασμό έχεις να δώσεις μόνο στον εαυτό σου και σε κανέναν άλλον, οπότε δρω με γνώμονα αυτό.
Πηγή: patrasevents.gr
