Από την έναρξη της κρίσης έως τις μέρες μας ακούμε συνέχεια για την αναγκαιότητα της τόνωσης της επιχειρηματικότητας.
Όλες οι κυβερνήσεις με κάθε τρόπο ευαγγελίζονται το άνοιγμα της αγοράς και την ανάγκη δημιουργίας νέων ελπιδοφόρων επιχειρήσεων.
Ποιό είναι όμως ακριβώς το πλάνο υλοποιήσης αυτής της ανάγκης;
Ας δούμε τι σημαίνει να “επιχειρείς” στην σύγχρονη Ελλάδα.
Πρώτο βήμα η εξασφάλιση της άδειας λειτουργίας.
Ο κακομοίρης επιχειρηματίας είναι υποχρεωμένος να λιώσει πολλές σόλες παπουτσιών γυρνώντας από δημόσια υπηρεσία σε δημόσια υπηρεσία προκειμένου να μαζέψει την απίθανη χαρτούρα που χρειάζεται(μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία στο θέμα της γραφειοκρατίας αφού η ευρηματικότητα των νόμων είναι εκπληκτική…ζητούνται ακόμα και εξετάσεις κοπράνων σε ανθρώπους που θέλουν να ανοίξουν επιχειρήσεις μή υγειονομικού ενδιαφέροντος, π.χ μαγαζί με υπολογιστές!).
Η γραφειοκρατική αγκύλωση αποτελεί για πολλούς ανυπέρβλητο εμπόδιο αλλά ας υποθέσουμε ότι ο φίλος επιχειρηματίας καταφέρνει και παίρνει την άδεια.
Δεύτερο βήμα η ανεύρεση χώρου, εξοπλισμού και προσωπικού.
Τα ενοίκια στα ύψη (επιχείρηση δεν θέλεις;…θα σου πιώ το αίμα), η αγορά ακινήτου δυσβάσταχτη, η δανειοδότηση απο την τράπεζα με το σταγονόμετρο ή και ανύπαρκτη.
Αν υπάρχουν χρήματα ως κεφάλαιο για αρχή ο φίλος μας επιχειρηματίας καταφέρνει να βρεί χώρο και να τον εξοπλίσει ανάλογα με τις ανάγκες του. Οφείλει όμως να βρεί και προσωπικό. Παρότι η ανεργία στα ύψη διαθέσιμο εργατικό υλικό παραδόξως δεν υπάρχει!
Αν βρεθεί μετά από εξαντλητικές προσπάθειες ο φίλος μας θα πρέπει να είναι απόλυτα τυπικός απεναντί του. Να πληρώνει τους μισθούς στην ώρα τους, να παρέχει δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, να καλύπτει τις ασφαλιστικές εισφορές των ανθρώπων που δουλεύουν γι’αυτόν και να τους παρέχει τις αναγκαίες άδειες.
Τρίτο βήμα το περιβόητο “στρώσιμο” της δουλειάς.
Προμηθευτές, ανεύρεση πελατολογίου, δημόσιες σχέσεις, διαρκής αναζήτηση νέων προοπτικών, διαρκής αναζήτηση εκσυγχρονισμού και βελτίωσης της παρεχόμενης υπηρεσίας, εξισιρρόπηση του όποιου ρίσκου.
Αφού λοιπόν γίνουν όλα αυτά έρχεται η ώρα του λογιστή. Εκεί που ο φίλος μας αγωνιά να στρώσει την επιχείρησή του και να εξασφαλίσει δουλειά στους υπαλλήλους του έρχεται ο λογιστής του και του φέρνει τα μαντάτα.
Πρέπει να πληρώσεις το 50% του τζίρου σου στο κράτος!!!
Φορολογείσαι με 22% από το πρώτο ευρώ, έχεις να πληρώσεις το ΦΠΑ, έχεις να πληρώσεις το ασφαλιστικό σου ταμείο, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης, το μερίδιο σου στην ασφάλιση των υπαλλήλων σου και επειδή το κράτος σε θεωρεί εν δυνάμει φοροφυγά πρέπει να πληρώσεις και προκαταβολή φόρου για τον επόμενο χρόνο.
Ο φίλος μας πέφτει από τα σύννεφα.
Πρέπει να δώσει δηλαδή το 70% του τζίρου του στο κράτος!!!
Συνειδητοποιεί ότι είναι “συνέταιρος” με το κράτος(και μάλιστα ούτε καν ισότιμος).
Περίεργος βέβαια συνεταιρισμός θα πεί κανείς, αφού αφορά μόνον τα έσοδα.Το κράτος παίρνει το παχυλό του μερίδιο, όπως οφείλεται να γίνεται σε κάθε συνεταιρισμό.
Τι γίνεται όμως με τα έξοδα;
Εδώ το κράτος – συνέταιρος είναι άφαντο. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα.
Χάλασε το μηχάνημα, το φορτηγό ή το ξενοδοχείο χρειάζεται ανακαίνιση λόγω φθορών;
Βγάλτα πέρα μόνος σου.
Φτιάξτα και συνέχισε να λειτουργείς την επιχείρηση γιατί τον άλλο μήνα θα ξαναέρθω να σου πάρω το 70%!!!
Σκέτη παράνοια δηλαδή.
Κράτος νταβατζής (συγχωρέστε μου την έκφραση) και επιχειρηματίας εκπορνευόμενος!
Σε αυτό το φορολογικό περιβάλλον λοιπόν ο φίλος μας προσπαθεί και αγωνίζεται.
Ακούει για φιλελεύθερη οικονομία και δεν την βλέπει πουθενά στην καθημερινότητα του.
Αυτό που βλέπει είναι φόροι, φόροι και πάλι φόροι.
Κι όμως στην σύγχρονη Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες επιχειρηματιών (από ιδιοκτήτες περιπτέρων έως εφοπλιστές) που δεν το βάζουν κάτω. Παράγουν πλούτο, δημιουργούν θέσεις εργασίας, εξάγουν τα προιόντα και την τεχνογνωσία τους στο εξωτερικό, επενδύουν σε νέες τεχνολογίες και διαφημίζουν διεθνώς την χώρα μας.
Δυστυχώς δεν προβάλλονται απο τα ΜΜΕ όπως θα τους άξιζε (οι κουκούλες της Novartis αποτελεί πολύ σοβαρότερο θέμα). Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να βρίσκονται καθημερινά σε όλα τα δελτία ειδήσεων και στα κεντρικά σαλόνια των εφημερίδων. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο πολύς κόσμος τον αγώνα που κάνουν και να παραδειγματίζεται. Πολλά απο αυτά τα προιόντα που βρίσκονται στις προθήκες των μαγαζιών που επισκεπτόμαστε καθημερινά (γαλακτοκομικά, γεωργικά εργαλεία, πρόκες, βίδες, χαρτικά είδη, εμφιαλωμένα νερά, ρούχα, είδη υγιεινής ακόμα και μανταλάκια) παράγονται στην Ελλάδα από Έλληνες επιχειρηματίες.
Ποιός αλήθεια τους γνωρίζει;
Ο επιχειρηματίας αντίθετα στην Ελλάδα στοχοποιείται από τους κακομαθημένους υπερασπιστές της ήσσονος προσπάθειας. Λοιδωρείται από τους τεμπέληδες και τους ακαμάτηδες.
Το επιχειρείν πρέπει να αποτελεί στόχο, όσο δύσκολο κι αν είναι στο κακοτράχαλο οικονομικά και πολιτικά περιβάλλον της χώρας μας.
Ο επιχειρηματίας είναι αυτός που δείχνει τον δρόμο σε όλους μας….κι ο δρόμος αυτός είναι ένας.. ο δρόμος της μείζωνος προσπάθειας.
Μαρκάτος Αναστάσιος
