Πριν από 4 χρόνια είχα πάει μια εκδρομή στην Αλβανία.Κατά την επίσκεψη μου στα Τίρανα παρακολούθησα την Θεία λειτουργία στον Ορθόδοξο ναό της πόλης (ήμουν τυχερός γιατί ήταν Κυριακή) και κατόπιν είχα την τιμή τόσο εγώ όσο και οι συνταξιδιώτες μου να γνωρίσουμε από κοντά τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο.
Μας υποδέχτηκε σε έναν ειδικό χώρο της Αρχιεπισκοπής.
Κάθισε κοντά μας, μας μίλησε και μας έδειξε ένα 15λεπτο βίντεο σχετικά με την ιεραποστολική του δράση στην Αλβανία.
Μας έδειξε πως κατάφερε να κάνει Ορθοδόξους Χριστιανούς το 20% των Αλβανών κάτω από πρωτόγνωρα αντίξοες συνθήκες.
Τα πρώτα του χρόνια στην άθεη γείτονα χώρα δεν υπήρχαν εκκλησίες και η “λειτουργία” γινόταν στο ύπαιθρο, κάτω από ελιές και άθλια υπόστεγα, μέσα στην βροχή και το κρύο.
Όμως ο Αναστάσιος δεν απογοητεύτηκε.
Σαν σωστός ποιμένας προσπάθησε να εξασφαλίσει τα κονδύλια που απαιτούνταν προκειμένου να οικοδομήσει ναούς και όχι μόνον.
Μέσα σε λίγα χρόνια ανεγήρθησαν υπό την εποπτεία του δεκάδες ναοί καθώς και ο μεγάλος Μητροπολιτικός ναός των Τιράνων, ο οποίος αποτελεί ένα πραγματικό θαύμα αρχιτεκτονικής.
Δεν έκανε όμως μόνον ναούς.
Χειροτόνησε περί τους 80 ιερείς.
Θεμελίωσε πολλά ιδρύματα κοινωφελούς έργου.
Έφτιαξε σχολεία, νηπιαγωγεία, τεχνικές σχολές, ορφανοτροφεία.
Δίπλα από τον χώρο που μας δέχτηκε λειτουργούσε εστιατόριο το οποίο σίτιζε καθημερινά όποιον είχε ανάγκη.
Αυτά και άλλα πολλά είχε κάνει ο Αναστάσιος.
Όταν ολοκληρώθηκε η προβολή του βίντεο είχα μείνει κυριολεκτικά άφωνος.
Ξαφνικά άρχισαν να με κατακλύζουν έντονα συναισθήματα που δεν μπορούσα να ελέγξω.
Όλη αυτή η εσωτερική αναταραχή ήρθε σαν κύμα και με παρέσυρε.
Αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσω σε δάκρυα.
Ήταν αδύνατον να συγκρατηθώ!
Αυτός ο άνθρωπος μέσα σε λίγα λεπτά με το μειλήχιο ύφος του, την ηρεμία του λόγου και την διάχυτη πνευματικότητα που εξέπεμπε, με συνεπήρε ολοκληρωτικά.
Βγήκα έξω από την αίθουσα να ηρεμήσω λίγο και να αναδιοργανώσω το θυμικό μου.
Έπρεπε να τιθασεύσω το τσουνάμι που με μαστίγωνε κυριολεκτικά(δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση στο πρόσωπο του πατέρα μου ο οποίος με κατάλαβε και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι έκλαιγα).
Αφού ηρέμησα συμμετείχα στην αναμνηστική φωτογραφία μαζί με τον Αναστάσιο και όλο το γκρούπ, του φίλησα το χέρι και αποχώρησα.
Τι ήταν όμως αυτό που με τάραξε τόσο πολύ;
Θεωρώ πώς εκείνη ακριβώς την ημέρα κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό.
Ότι εκκλησία δεν είναι τα ράσα, τα καλιμαύκια, τα κεριά, οι πολυέλαιοι και οι καμπάνες.
Εκκλησία είναι οι άνθρωποι σαν τον Αναστάσιο και άλλους ιερείς που στόχο της ζωής τους έχουν βάλει την βελτίωση της ζωής των άλλων.
Ο Αναστάσιος δεν σταμάτησε ποτέ να κοιτάει ψηλά. Πάλεψε, αγωνίστηκε, παρακάλεσε, υπέμενε για να οδηγήσει έναν λαό χωρίς καμμία θρησκευτική παιδεία και ευαισθησία στον δρόμο της πίστης και της ελπίδας.
Έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους τα μέσα να ζήσουν πνευματικά και με συναισθηματική ασφάλεια.
Τους οδήγησε, τους καθοδήγησε, τους ενέπνευσε, τους έδειξε τι σημαίνει να προσπαθείς συνεχώς χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα.
Οι πιστοί στην Αλβανία τον λατρεύουν.
Η εκκλησία εκείνη την ημέρα ήταν κατάμεστη ενώ η λειτουργία γινόταν κάτω από απόλυτη ησυχία και κατάνυξη.
Αργότερα έμαθα ότι ο Αναστάσιος ζεί σε ένα μικρό δωμάτιο της Αρχιεπισκοπής, λιτό και απέριτο.
Κανένας κομπασμός, καμμία ματαιοδοξία.
Από εκείνη την ανεπανάληπτη εμπειρία μου στα Τίρανα άρχισα να αντιμετωπίζω το θεσμό της Εκκλησίας διαφορετικά. Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο ο Αναστάσιος υπόδειγμα ιερέα.
Υπάρχουν χιλιάδες ιερείς όλων των βαθμίδων που προσφέρουν αγόγγυστα.
Τι να πρωτοαναφέρω;
Τον πατέρα Αντώνιο της Κιβωτού που κατάφερε να φτιάξει από το τίποτα έναν πραγματικό παράδεισο για ορφανά, κακοποιημένα, παραμελημένα, φτωχά και ανήμπορα παιδιά;
Τους εκατοντάδες ιεραποστόλους ιερείς που ζούν και δραστηριοποιούνται στην Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική, χτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία, σπίτια και ολόκληρα χωριά για τους ανθρώπους εκεί, βοηθώντας τους παράλληλα να σταθούν στα πόδια τους μέσα από το κύρηγμα του Ιησού;
Το ελάχιστα προβεβλημένο έργο όλων σχεδόν των Μητροπόλεων της χώρας οι οποίες προσφέρουν καθημερινά νερό και τροφή σε αστέγους, άπορους και αναξιοπαθούντες?(δεν θα ξεχάσω ποτέ την μυρωδιά του φαγητού που έβγαινε από το υπόγειο της εκκλησίας στην γειτονιά που μεγάλωσα στην Αθήνα και προοριζόταν για την καθημερινή σίτιση κάποιων συντοπιτών μου).
Το έργο της Εκκλησίας στον τομέα της εκπαίδευσης. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι πολλές μητροπόλεις δίνουν υποτροφίες σε φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Εκκλησία διαθέτει δεκάδες ιδρύματα-οικοτροφεία που φιλοξενούν μαθητές με οικονομικά προβλήματα, με κύριο σκοπό την διευκόλυνση των σπουδών τους (σε ένα από αυτά τα οικοτροφεία στην Χίο τελείωσε και ο πατέρας μου, όπως και αρκετοί Κεφαλονίτες συνομηλικοί του, την τελευταία τάξη του Λυκείου και στην συνέχεια με την αρωγή του Μητροπολίτη Χίου σπούδασε και έγινε αυτός που έγινε και κατ’επέκταση έγινα κι εγώ αυτός που έγινα).
Η εκκλησία χρηματοδοτεί κέντρα και δομές αστέγων, χρηστών ναρκωτικών, κακοποιημένων γυναικών και άλλων κοινωνικά περιθωριοποιημένων ομάδων.
Θα μου πείτε “μα αυτή δεν είναι η δουλειά της Εκκλησίας;”
Αυτή ακριβώς πρέπει να είναι η “δουλειά” της Εκκλησίας.
Απλά στις μέρες μας ηδονιζόμαστε μόνο με την χλεύη και την κατακραυγή.
Βλέπουμε μόνον την μία όψη του νομίσματος αγννοώντας ότι υπάρχει και η άλλη.
Και όταν λέω η άλλη εννοώ ότι δίπλα μας υπάρχουν πολλοί Πατέρες Αναστάσιοι και Αντώνιοι οι οποίοι παλεύουν και θα παλεύουν για εμάς με παρρησία και ανιδιοτέλεια.
Σε όλους αυτούς τους καθημερινούς ήρωες αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ (μέχρι δακρύων ενίοτε).
Μαρκάτος Αναστάσιος
