Λόγω κορονοιού η εντολή του Ιατρικού συλλόγου σαφής: τα ιατρεία θα λειτουργούν με ραντεβού προς αποφυγή του συνωστισμού και κατ’ επέκταση του συγχρωτισμού.

Συμμορφώθηκα λοιπόν κι εγώ με την παραπάνω οδηγία.

Σκέφτηκα ότι εκτός από την υγειονομική του πλευρά το ραντεβού βοηθά πολύ και τους ασθενείς.
Γνωρίζουν από πριν την ώρα εξέτασης κι έτσι δεν χρειάζεται να σπαταλήσουν χρόνο περιμένωντας σε μιά αίθουσα αναμονής, με ότι αμηχανία συνεπάγεται αυτό.

Από την άλλη και για τον γιατρό υπάρχει η άνεση χρόνου και ομαλότερου προγραμματισμού.
Επωφελούνται λοιπόν αμφότερες οι πλευρές.
Επειδή όμως ζούμε στην Ελλάδα (δεν θέλω να γίνω πιό καυστικός και να επικεντρωθώ στο νησί μας) η πραγματικότητα δυστυχώς είναι εντελώς διαφορετική.

Την πρώτη εβδομάδα εφαρμογής των εξετάσεων με ραντεβού η συμμόρφωση ήταν εντυπωσιακή.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών ήταν συνεπείς.
Τις επόμενες όμως εβδομάδες άρχισαν τα παρατράγουδα.
Πολλοί δυστυχώς δεν εμφανίζονταν στην προκαθορισμένη ώρα, ενώ αρκετοί δεν εμφανίζονταν και καθόλου.
Αφελής γάρ θεώρησα ότι άνθρωποι είναι “κάτι θα τους έτυχε”.
Όταν όμως το φαινόμενο της απουσίας άρχισε να γίνεται εντονότερο η αφέλειά μου μεταβολίστηκε σε θυμό.
Δεν αρκούσε το γεγονός ότι δεν εμφανίζονταν καν.
Δεν έμπαιναν καν στον κόπο να ενημερώσουν τηλεφωνικά και να ακυρώσουν το ραντεβού.

Σιγή ιχθύος.

“Άσε τον βλάκα τον γιατρό να περιμένει….σιγά μην τον ενημερώσουμε κιόλας”.
Αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” με αυτήν τους την αδιανόητη αδιαφορία δεν γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους μόνο τον γιατρό, αλλά και όλους τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους που πολύ πιθανόν να ήθελαν να εξεταστούν την ώρα που είχαν “καπαρώσει” με το ραντεβού τους.
Δεν μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό τους.
Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα υγείας.

Τόση έπαρση πιά;

Ποιοί νομίζουν πως είναι ώστε να μπορούν ανερυθρίαστα να κοροιδεύουν γιατρούς και συντοπίτες;
Ειλικρινά μπορεί να ακουστεί κυνικό αλλά τέτοιους ασθενείς εγώ δεν τους θέλω στον επαγγελματικό μου χώρο.
Θα συνεχίσω με τα ραντεβού για ορισμένο χρονικό διάστημα ακόμα.

Αν τα γραφόμενα μου συνεχίσουν να επιβεβαιώνονται και οι συμπατριώτες μου συνεχίσουν να μου φανερώνουν το “κακό” τους πρόσωπο τότε μάλλον θα εγκαταλείψω το παράτολμο όπως αποδεικνύεται πείραμα του ραντεβού.
Πρός το παρόν συγκρατώ την ψυχραιμία μου.

Υ.Γ  Τα παράπονα αφορούν, όπως είναι κατανοητό, μια μικρή μειοψηφία ανεύθυνων.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών εμφανίζονται απόλυτα πειθαρχημένοι και οφείλω να τους ευχαριστήσω γι’αυτό.

Μαρκάτος Αναστάσιος