Όλοι μας έχουμε ψάξει σε κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής μας, να βρούμε έναν “καλό γιατρό”.

        Να βρούμε τον γιατρό που θα λύσει το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουμε.

Ποιός είναι όμως ο καλός γιατρός?

Είναι μήπως ο “καθηγητής”?

Είναι μήπως αυτός που παίρνει 150 € επίσκεψη?

Είναι μήπως αυτός που έχει μοντέρνο και με ακριβά έπιπλα γραφείο?

Είναι μήπως αυτός που έχει τα καλύτερα μηχανήματα?

Είναι μήπως αυτός που είναι συνέχεια χαμογελαστός και άκρως επικοινωνιακός?

Είναι μήπως αυτός που βρίσκεται σε μεγάλη ηκικία και άρα έχει μεγάλη εμπειρία?

Είναι αυτός που ενημερώνετε διαρκώς πηγαίνοντας σε συνέδρια και γνωρίζει τις τελευταίες εξελίξεις?

           Η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη και μάλλον πολύπλοκη.

         Απο την 20χρονη εμπειρία μου στην άσκηση της Ιατρικής έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα που για πολλούς θα φανεί υπεραπλουστευτικό.

          Ο καλός γιατρός-συνάδελφος είναι αυτός που το κύριο χαρακτηριστικό στην άσκηση του λειτουργήματός του ειναι ότι “απλώνει τα πόδια     του έως εκεί που φτάνει το πάπλωμά του!!”

         Η Ιατρική είναι χαώδης.

Όλες οι ειδικότητες, μετά το πέρας της 6ετους φοίτησης, διατρέχουν 4 έως 6 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθούν.

          Πολλές ειδικότητες αναπτύσουν και υποειδικότητες προκειμένου η εξειδίκευση να γίνεται ακόμα πιο έντονη.

           Το γνωστικό λοιπόν αντικείμενο που καλούνται σήμερα οι γιατροί να διαχειριστούν είναι εξαιρετικά στοχευμένο.

Είναι πολύ δύσκολο έως και απίθανο ο σημερινός γιατρός, να μπορεί να καλύψει γνωστικά όλο το φάσμα της ειδικότητάς του.

           Στην Ακτινολογία για παράδειγμα, την οποία και υπηρετώ, οι συνάδελφοι ασχολούνται πλέον μόνον με τον υπέρηχο ή μόνον με τον μαστό ή μόνον με την αξονική και μαγνητική τομογραφία.Κι αυτό διότι η γνώση τρέχει τόσο γρήγορα που αδυνατεί ο οποιοσδήποτε Ακτινολόγος να την παρακολουθήσει στο βάθος που αυτό απαιτείται.

Οφείλουμε λοιπόν να εστιάζουμε το γνωστικό μας αντικειμενο σε μία ή το πολύ δυο ακτινολογικές μεθόδους προκειμένου να γνωρίζουε όλο το φάσμα της παραγόμενης γνώσης.

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες ειδικότητες(χειρουργοί μόνον μαστού ή θυρειοδούς, παιδοχειρουργοί, παιδοουρολόγοι, διαβητολόγοι, γηρίατροι κ.α).

          Δυστυχώς όμως η καθημερινή εξάσκηση της ιατρικής φέρνει τόσο εμένα όσο και πολλούς συναδέλφους αντιμέτωπους με δυσάρεστες εκπλήξεις.

           Για διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος κειμένου να αναλύσει, πολλοί συνάδελφοι θεωρούν εαυτούς παντογνώστες.

Γνωρίζουν Ακτινολογία Παθολογία Δερματολογία Ουρολογία και Χειρουργική μαζί.

Δεν έχουν απορίες, ξέρουν τα πάντα, διαγιγνώσκουν τα πάντα και φυσικά θεραπεύουν τα πάντα!!!

            Αλήθεια έχουν τα κατάλληλα μηχανήματα?

           Αλήθεια έχουν την απαιτούμενη εις βάθος γνώση?

            Αλήθεια διαθέτουν την απαιτούμενη εμπειρία?

             Πως ρισκάρουν την αξιοπρέπεια τους και πολύ περισσότερο την υγεία των ασθενών τους μόνο και μόνο για να αναδειχθούν ως οι ” φωτεινοί παντογνώστες”?

Δεν αναλογίζονται ότι τα πεπραγμένα τους θα φτάσουν και σε έναν σοβαρό συνάδελφο τους ο οποίος θα τους αποκαθηλώσει?

          Η άσκηση της Ιατρικής είναι πολύ σοβαρή υπόθεση απο όποιο πόστο κι αν γίνεται.

          Δεν χωράει εγωισμούς και μικροπρέπειες.

          Όλοι οφείλουμε να συνεργαζόμαστε με μοναδικό σκοπό το όφελος του ασθενή.

Όποιος θεωρεί ότι τα ξέρει όλα στην Ιατρική πολύ απλά είναι κακός γιατρός.

           Ο καλός λοιπόν γιατρός δεν είναι αυτός που θεωρεί την Ιατρική τσιφλίκι του.

          Είναι αυτός που έχει κατανοήσει την μικρότητά του μπρόστα στήν χαώδη ιατρική γνώση, αυτός που ξέρει να συνεργάζεται, αυτός που ξέρει ότι πρέπει συνέχεια να ενημερώνεται, αυτός που γνωρίζει σε βάθος το αντικείμενο του, αυτός που δεν διστάζει στιγμή να παραπέμψει τον ασθενή του σε έναν άλλον συνάδελφο του προκειμένου να προχωρήσει αποτελεσματικότερα η διάγνωση και η θεραπεία.

           Δεν είναι ντροπή η παραπομπή στην περαιτέρω διερεύνηση.

            Είναι δείγμα αυτογνωσίας και αξιοπρέπειας.

            Είναι δείγμα απόλυτης συμφιλίωσης των ποδιών με το πάπλωμα.

Μαρκάτος Αναστάσιος

Ακτινολόγος