Όσοι εργάζονται στόν ιατρικό χώρο έχουν σίγουρα ακούσει την ερώτηση από κάποιον ασθενή τους…”μα καλά αρρωσταίνουν και οι γιατροί;;;”
Η απάντηση βεβαίως στην παραπάνω ερώτηση είναι αυτονόητη.
Φυσικά και αρρωσταίνουν οι γιατροί.
Και μάλιστα συχνά και ορισμένες φορές πολύ σοβαρά.
Η σωματική αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις.
Απλώς στην περίπτωση των γιατρών αντιμετωπίζεται ακραία.
Είτε πιο χαλαρά από ότι θα έπρεπε λόγω ευκολότερης διαγνωστικής προσέγγισης, είτε κάτω από την επίδραση έντονου φόβου και ανησυχίας λόγω του γεγονότος ότι ένα σύμπτωμα μπορεί από ένα γιατρό να ερμηνευτεί, παρότι αθώο, ως κάτι που στην πορεία θα εξελιχθει πολύ σοβαρό.
Για παράδειγμα μια βραχνάδα στην φωνή ενώ για κάποιον που δεν έχει ιατρική εκπαίδευση περνάει απαρατήρητη για έναν γιατρό μπορεί να αποτελέσει καμπανάκι κινδύνου….το μυαλό του θα πάει κατευθείαν στον καρκίνο του λάρυγγα….είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο…και πλήρως αποδεδειγμένο…πιστέψτε με.
Δυστυχώς όμως οι γιατροί αρρωσταίνουν κι από άλλες μη προφανείς αιτίες.
Αρρωσταίνουν από την αδυναμία τους να εξηγήσουν την φυσική φθορά του σώματος ή τον πρόωρο θάνατο.
Όταν έρχονται σε επαφή με άρρωστα παιδιά ή νεαρά άτομα που πάσχουν από ανίατες παθήσεις είναι φυσικό να βραχυκυκλώνουν.
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να συμβιβαστεί ποτέ με την ιδέα του πρόωρου θανάτου, της ασθένειας που εμφανίζεται ξαφνικά και λιώνει γρήγορα και βασανιστικά το σώμα.
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τον πόνο που συνοδεύει τα χρόνια νοσήματα, τις υποτροπές, τα επαναλαμβανόμενα χειρουργεία και την ατελείωτη ταλαιπωρία που υφίστανται κάποιοι ασθενείς.
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να αγνοήσει την κατάφορη αδικία(ίσως ο όρος να μην είναι δόκιμος) βλέποντας ανθρώπους να μην πάσχουν σχεδόν από τίποτα και ανθρώπους να βασανίζονται από δυσεπίλυτα προβλήματα από την παιδική τους ηλικία εως και για πολλά χρόνια.
Πως να μην αρρωστήσει ένας θεραπευτής της υγείας όταν δεν μπορεί να κάνει αυτό που πρέπει, δηλαδή να θεραπεύσει;
Πως να μην αρρωστήσει ένας γιατρός όταν σε μια εξέταση ρουτίνας σε ένα μικρό παιδάκι διαγιγνώσκει ένα λέμφωμα ή μια λευχαιμία;
Πώς να μην αρρωστήσει ένας γιατρός όταν σε μια εξέταση ρουτίνας ενός νέου ανθρώπου διαγιγνώσκει έναν καρκίνο του όρχεος σε έναν άντρα ή έναν καρκίνο του μαστού σε μια γυναίκα και στην συνέχεια πρέπει να τους το ανακοινώσει;
Πως να μην αρρωστήσει ένας γιατρός όταν στην προσπάθεια του να κάνει μια εξέταση βρίσκει δυσκολία λόγω του έντονου πόνου του ασθενούς, ο οποίος μπορεί να κλαίει ή και να ουρλιάζει;
Πως να μην αρρωστήσει ένας γιατρός όταν έχει μπροστά του έναν μελλοθάνατο ο οποίος αρνείται να πιστέψει την κατάστασή του και κάνει σχέδια για το μέλλον;
Τι ψυχικά αποθέματα πρέπει να επιδείξει ένας γιατρός όταν έχει μπροστά του έναν διαταραγμένο νού που δεν καταλαβαίνει την σοβαρότητα της ψυχικής του αστάθειας και αρνείται την βοήθεια;
Αυτά και άλλα πολλά διαδραματίζονται καθημερινά στους ιατρικούς χώρους καθιστώντας την άσκηση της ιατρικής εξαιρετικά ψυχοφθόρα.
Οι νέοι γιατροί πολλές φορές αδυνατούν να διαχειριστούν όλη τούτη την συναισθηματική πίεση.
Με την πάροδο των χρόνων η πίεση αποφορτίζεται μερικώς αλλά δεν εξαλείφεται ποτέ…πάντα ο γιατρός, όσα χρόνια κι αν έχει στην πλάτη του κουβαλάει στο σπίτι του μικρότερο ή μεγαλύτερο φορτίο πόνου και δυστυχίας από τους ασθενείς του.
Απόδειξη η αυτοκτονία της γιατρού στην Νέα Υόρκη πρίν λίγες μέρες η οποία δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ψυχικά τους θανάτους των ασθενών της από τον κορονοιό.
Και φυσικά δεν είναι η μόνη.
Πολλοί γιατροί και αυτοκτονούν και περιθωριοποιούνται και εγκαταλείπουν την ιατρική και βουτούν βαθιά στον κόσμο της κατάθλιψης και της νεύρωσης.
Υπάρχουν κι άλλες λιγότερο σημαντικές αιτίες που οδηγούν έναν γιατρό στην ψυχική φόρτιση.
Η έλλειψη σεβασμού από λίγους ευτυχώς ασθενείς αλλά και συγγενείς.
Η αγένεια που μερικές φορές διαχέεται μέσα στα ιατρεία από ασθενείς και δηλητηριάζει την σχέση με τον γιατρό.
Η αχαριστία από μερικούς ασθενείς που είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον γιατρό στην πιθανή αβλεψία του, παρότι έχουν ευεργετηθεί από αυτόν.
Η απουσία ενός απλού “ευχαριστώ”. Όλοι θέλουν την επιβράβευση και πολύ περισσότερο οι γιατροί γιατί γνωρίζουν πόσο σοβαρή είναι η βοήθεια που προσφέρουν.
Ο γιατρός είναι κι αυτός άνθρωπος.
Δεν είναι φτιαγμένος απο μέταλλο και ατσάλι.
Λυγίζει, στενοχωριέται, δακρύζει, πονάει, συμπονάει και στρεσάρεται καθημερινά από τον πόνο και την δυστυχία που καλείται να διαχειριστεί.
Ας είμαστε λοιπόν λίγο επιεικείς μαζί τους.
Δεν τους θέλουμε άρρωστους.
Τους θέλουμε υγιείς για να μας βοηθούν.
Μαρκάτος Αναστάσιος
