Σε λίγες ημέρες το 2020 θα φύγει.

“Ευτυχώς” θα πούν οι περισσότεροι.

” Να πάει στο καλό…αρκετά δεινά μας έφερε” θα πούν κάποιοι άλλοι.

Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω κι εγώ.

Ο χρόνος που φεύγει ήταν αναμφισβήτητα μίζερος, λόγω κυρίως της πανδημίας.

Ο κόσμος ένοιωσε έντονα στο πετσί του την ανασφάλεια, τον φόβο, την πίκρα, την απομόνωση, την οικονομική επιβάρυνση και κυρίως την οσμή του θανάτου.

Ζωές χάθηκαν, οικογένειες πενθούν, οικονομίες μαράθηκαν, σχέσεις διαλύθηκαν.

Στην ζωή μου όμως έμαθα να είμαι αισιόδοξος.

Έμαθα να ξετρυπώνω το θετικό μέσα από το αρνητικό.

Έμαθα να δίνω σημασία στο “λίγο φώς” και όχι στο βαθύ σκοτάδι.

Ο χρόνος αυτός μας βύθισε σε απελπισία.

Μας έφερε όμως και σπουδαίες πρωτόγνωρες στιγμές.

Και εξηγούμε…

Καταλάβαμε επιτέλους όλοι την σπουδαιότητα της επιστημονικής κοινότητας.

Καλή η ποίηση, η  λογοτεχνία, το θέατρο, η θεολογία και η φιλοσοφία αλλά καλύτερη η ιατρική, η γενετική, η βιολογία, η επιδημιολογία και η φαρμακολογία.

Σε τούτες τις κρίσιμες μέρες αναδείχτηκαν αυτοί που έχουν πραγματική αξία.

Οι γιατροί(παθολόγοι, πνευμονολόγοι, λοιμωξιολόγοι, αναισθησιολόγοι, μοναδίστες, επιδημιολόγοι κά), οι νοσηλευτές, οι βιολόγοι, οι γενετιστές, οι χημικοί που δουλεύουν στις φαρμακευτικές εταιρίες, οι ιολόγοι και όλοι όσοι με την επιστημονική τους κατάρτιση έκαναν ένα βήμα μπροστά.

Όλοι αυτοί οι επιστήμονες που νυχθημερόν μοχθούν και κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε επαρκώς αντιληφθεί τι πραγματικά μπορούν να προσφέρουν.

Για τους περισσότερους από εμάς ήταν απλώς κάποιοι άνθρωποι με άσπρες μπλούζες που κοιτάνε σε μικροσκόπια πάνω σε άσπρους πάγκους και μάλλον χάνουν τον καιρό τους.

Υπήρχε μια μάλλον διαστρεβλωμένη και θολή εικόνα για το επιστημονικό τους έργο.

Τώρα όμως βγήκαν μπροστά και προήγαγαν τις επιστήμες τους, σώζοντας όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Εκτός από την επιστημονική κοινότητα που αγκαλιάζει την ιατρική και τους πολυσχιδείς κλάδους της εγώ τουλάχιστον εντυπωσιάστηκα από τον περιβόητο κρατικό μηχανισμό.

Μα δούλεψε?

Ναι δούλεψε.

Χιλιάδες άνθρωποι του κρατικού μηχανισμού σχεδιάζουν καθημερινά εδώ και 9 μήνες την στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας.

Θα πεί κάποιος:” και τι έκαναν δηλαδή?”

Έκαναν πολλά και αδιανόητα δύσκολα.

Οργανώθηκε άψογα ο ΕΟΔΥ.Χιλιάδες συμπατριώτες μας ιχνηλάτησαν, τηλεφώνησαν, ειδοποίησαν, καθοδήγησαν και ενημέρωσαν.

Δώθηκε σημαντική οικονομική βοήθεια στους πληγέντες από την αναστολή εργασίας.Δάνεια, εκπτώσεις ενοικίου, επιστρεπτέα προκαταβολή, ενθάρρυνση και επιβράβευση της τηλεργασίας.

Οργανώθηκε η τηλεκπαίδευση με θεαματικά αποτελέσματα.

Περιοχές που τέθηκαν σε καραντίνα συνέχισαν να τροφοδοτούνται κανονικά με τα απαραίτητα(μην το θεωρείται αυτονόητο….δεν είναι τόσο απλή η διαδικασία τροφοδότησης ολόκληρων πληθυσμών επί αρκετές μέρες και επαναλαμβανόμενα).

Οργανώθηκε το σύστημα με την αποστολή sms.

Οργανώθηκαν τα κέντρα εμβολιασμού σε όλη την χώρα σε ελάχιστο πραγματικά χρονικό διάστημα με διαδικασία ψηφιακής ειδοποίησης.

Διπλασιάστηκαν σχεδόν οι κλίνες ΜΕΘ και δημιουργήθηκαν πολλές μονάδες covid.

Παρήχθησαν τεράστιες ποσότητες υγειονομικού υλικού.Από την εποχή  του “δεν έχουμε μάσκες και αντισηπτικά” στην εποχή του “έχω τόσες πολλές μάσκες που τις πετάω στα σκουπίδια!!”

Σε παγκόσμιο επίπεδο….

Παρασκεύαστηκαν εμβόλια ασφαλή και αποτελεσματικά σε ελάχιστο χρόνο.

Οργανώθηκε η παραγωγή, συντήρηση και μεταφορά τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Αναπτύχθηκε ένα υπερφυσικό κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης μεταξύ των ανθρώπων όλου του κόσμου( ο φόβος κι ο θάνατος δεν γνωρίζει σύνορα και φυλές).

Θα πει κάποιος:”μα εσύ μας περιγράφεις τον παράδεισο”.

Δεν περιγράφω τον παράδεισο.Γεγονότα παραθέτω.

Δεν παραγνωρίζω καθόλου τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αστοχίες, την παροδική έλλειψη σχεδιασμού, τις βεβιασμένες και νευρικές κινήσεις που μπορεί να έγιναν.

Δικαιολογίες όμως υπάρχουν.Από την μία η πανδημία ήταν κάτι πρωτοφανές και σαρωτικό κι εως εκ τούτου άγνωστο και δυσεπίλυτο και από την άλλη αλάνθαστος είναι μόνον αυτός που δεν κάνει τίποτα .

Όλοι εμείς λοιπόν, που η εμπλοκή μας με το τσουνάμι covid δεν ήταν άμεση, καλά θα κάνουμε πρίν ξανακουνήσουμε το δάκτυλο για να κατηγορήσουμε και να ειρωνευτούμε να το ξανασκεφτούμε.Εύκολα κατηγορείς και μέμφεσαι, δύσκολα παραδέχεσαι και υποκλίνεσαι.

Η περιπέτεια της πανδημίας οδεύει προς το τέλος της.

Ακράδαντη πεποίθηση μου είναι ότι μας έκανε σοφότερους…..μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε την απεριόριστη  δυναμική του ανθρώπινου γένους.

Καλά Χριστούγεννα με υγεία.

Αναστάσιος Μαρκάτος