Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε στις πρόσφατες Εθνικές εκλογές 7.377 ψήφους στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη, ενώ έχει 150 μέλη δεν είναι πρόβλημα. Το ότι δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πόσοι από αυτούς τους 7.377 Πολίτες που τον τίμησαν με την ψήφο τους είναι υπέρ ή κατά των εξορύξεων είναι τεράστιο πρόβλημα. Και όχι αριθμητικό, αλλά πολιτικό πρόβλημα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει για τη Νέα Δημοκρατία και για όλα τα κόμματα. Η δεδομένη αποστροφή του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας για την παραδοσιακή λειτουργία των πολιτικών κομμάτων ή οποία χαρακτηρίζει εν πολλοίς το σύνολο του πολιτικού φαινομένου (βλ. αποχή κατά τις εκλογικές διαδικασίες), καθιστά μονόδρομο τον επανασχεδιασμό της σχέσης του Πολίτη με την πολιτική, μέσα από τεχνολογικά εργαλεία τα οποία εξασφαλίζουν την αμεσότητα στην επικοινωνία, τη διαφάνεια στις διαδικασίες και κυρίως την αλληλεπίδραση μεταξύ κορυφής και βάσης. Ουσιαστική συμμετοχική δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκτός ψηφιακού κόσμου. Ούτε βέβαια είναι εφικτή αποκλειστικά και μόνο στα socialmediaμεταξύ συνταγών μαγειρικής και ρομαντικώνselfies. Η σύγχρονη αντίληψη για τη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων επιβάλει την αποκέντρωση στη λήψη των αποφάσεων (ιδιαίτερα για θέματα τοπικού ενδιαφέροντος), αλλά και τη θέσπιση διαφανών κανόνων εσωτερικής τους δημοκρατίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ένα ψηφιακό thinktankαπό «τα κάτω». Με μια ηλεκτρονική πλατφόρμα στην οποία ο Πολίτης θα έχει πρόσβαση με ασφάλεια ανά πάσα στιγμή και από οπουδήποτε. Μόνο έτσι μπορούν να αξιολογηθούν σε ευρεία ή περιορισμένη κλίμακα οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, να γίνει η επεξεργασία των πραγματικών αιτίων που τις δημιουργούν και να τεθούν οι προτεραιότητες στην ικανοποίηση τους προς όφελος των πολλών. Τα μέλη ή οι φίλοι των κομμάτων θα έχουν μέσω ηλεκτρονικής παρέμβασης και ψηφοφορίας τη δυνατότητα ουσιαστικής συμμετοχής τόσο στην άσκηση της πολιτικής, όσο και στην επιλογή των εκπροσώπων τους σε όλες τις βαθμίδες της κεντρικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης με μια αδιαμεσολάβητη και ευθύγραμμη λόγω της τεχνολογίας σχέση, ακριβώς για να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική. Έτσι κι αλλιώς ζούμε στην εποχή του administratorκαι όχι του γκαουλάϊτερ. Δεν ανακαλύπτουμε ξανά την Αμερική. Με αυτό τον τρόπο ο Τζέρεμι Κόρμπιν αύξησε πρόσφατα κατά πολλές χιλιάδες τα μέλη και τους φίλους του Εργατικού Κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία, δίνοντας τους πολιτική υπόσταση με έναν «φιλικό» στη χρήση αλλά και ουσιαστικό στην παρέμβαση τρόπο. Αυτό που θέλει ο Πολίτης είναι η άποψη του να «ταξιδεύει» σε πραγματικό χρόνο μέχρι την κορυφή της κομματικής πυραμίδας και να λαμβάνεται υπόψη μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Η κομματική του ταυτότητα είναι δευτερεύουσα μπροστά στην άποψη του.
Αριστοτέλης Μπατιστάτος
