Της Ελένης Βαλλιανάτου
Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί υπάρχουν για να λένε περισσότερα όχι λιγότερα, η δημοσιογραφία είναι το όχημα για να γίνει καλύτερη η ζωή ,”το κρίνειν” και το πνεύμα των ανθρώπων υπάρχει σύνδεση όμως ενημέρωσης δημοκρατίας και με ποιους διαμεσολαβητές? Ποιες είναι οι ιδεολογικές αποσκευές του δημοσιογράφου?
υπάρχει κώδικας δεοντολογίας ή μόνο λόγια μίσους και εξυπναδισμοί; ζούμε σε κυνική ατμόσφαιρα δυσπιστίας με προσφορά και ζήτηση ψευδών ειδήσεων.
Πρέπει να θεσμοθετηθεί ψηφιακό θεσμικό κεφάλαιο Fact checking συμφώνησαν επιστήμονες δημοσιογράφοι και πολιτικοί στο Συνέδριο που οργάνωσε το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων με πρωτοβουλία του Προέδρου κ. Νικόλαου Βούτση.
Η δημοσιογραφία των πολιτών στην αρχή ήταν προϊόν αισιοδοξίας σήμερα όμως φαίνεται ότι αμβλύνει τους εθνικισμούς τόνισε ανήσυχος ο Πρόεδρος της Βουλής.
Την αρχή έκανε η Αμερική
Οι New York Times, μαζί με τη Washington Post, τους Financial Times και άλλα ΜΜΕ, συμπεριλαμβάνονται στους μιντιακούς κολοσσούς με τους οποίους θα συνεργαστεί η Google, η οποία υπολογίζει να ξοδέψει για το σκοπό αυτό περίπου 300 εκατομμύρια δολάρια μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.
Στόχος της εταιρείας, σύμφωνα με ανακοινώσεις της, είναι να στηρίξει τη λεγόμενη «έγκυρη δημοσιογραφία», διευκολύνοντας -μεταξύ άλλων- τους χρήστες της να γίνονται συνδρομητές σε «αξιόπιστα» ΜΜΕ, αλλά και παρέχοντας στους εκδότες εργαλεία που θα κάνουν τις σελίδες τους ταχύτερες για τις φορητές συσκευές. O αντιπρόεδρος του τμήματος ειδήσεων της Google, Richard Gingras, δήλωσε ότι η εταιρεία έχει ήδη θέσει σε εφαρμογή νέα εργαλεία που περιορίζουν την εμφάνιση αποτελεσμάτων προερχόμενων από “μη έγκυρα ΜΜΕ” στην αναζήτηση στο Google και στο Youtube.
Τι δήλωσαν διευθυντές εφημερίδων για την κρίση στην έντυπη Ενημέρωση
<<Αν μπορούσαμε να βρεθούμε με μια παρέα στο καφενείο θα μαθαίναμε πολλά πιστεύω οτ,ι στα καφενεία παράγεται πολιτική είναι μια ανοιχτή πηγή με την κοινωνία και τα προβλήματα της δήλωσε προβληματισμένος ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς στο τριήμερο επιστημονικό συνέδριο που οργάνωσε το ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων καλώντας έγκριτους δημοσιογράφους και επιστήμονες σε μια αναζήτηση της αμερόληπτης ενημέρωσης και του αναστοχασμού του τύπου . <<Δημοσιογράφοι και πολιτικοί ζούσαμε σε μια φούσκα εξαντληθήκαμε με ατέλειωτες συζητήσεις με τους πολιτικούς αλλά δεν καταλάβαμε τι σκεπτόταν η κοινωνία συνέχισε ο κ Παπαχελάς.
Το χαρτί πεθαίνει γιατί κοστίζει 80.000 εφημερίδες πωλούνται με την κρίση ημερησίως σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων από την άλλη είναι πολύ σημαντικές οι εφημερίδες αφού τα πρωτοσέλιδα θέτουν την ατζέντα του διαλόγου της επόμενης ημέρας .
<<Μας βλέπουν δεν μας ακούν μας διαβάζουν αλλά δεν μας πιστεύουν>> δήλωσαν προβληματισμένοι έγκριτοι δημοσιογράφοι
γιατί?
<< Αγαπώ την μυρωδιά του χαρτιού τα ξενύχτια, η εφημερίδα με γοητεύει είναι ένα συλλογικό προιόν είναι η μάχη με τις λέξεις ,λέξεις που παράγουν συναισθήματα ,τις εφημερίδες τις αγαπάμε τις μισούμε, τις πετάμε εκνευρισμένοι πάνω στο γραφείο αλλά γυρνάμε και πάλι στην αγκαλιά τους. Η Εστία τα έζησε όλα τόνισε ο κ. Κοττάκης, διεθυντής της Εστίας, είναι η εθνική μαμά γνώρισε ακμή και παρακμή .Πρέπει να συλλαμβάνεις το υπόγειο ρεύμα να ενώνεις πολλά μικρά όνειρα σένα μεγάλο και οι απόψεις σου να μοιάζουν σαν την σιγανή φωτιά .Όχι δεν καταφέραμε να νικήσουμε την ταχύτητα του διαδικτύου κι ας λειτουργεί χωρίς εμβάθυνση χωρίς πολλές λέξεις … και χωρίς λέξεις πεθαίνει η σκέψη !
Κάποιοι ίσως έκαναν λάθη μετατράπηκαν σε πιστόλια των εργοδοτών τους πρόβαλλαν απόψεις και κάλυπταν τα γεγονότα(προπαγάνδα)
Πόσοι εκδότες δεν γίνονται υμνωδοί πολιτικών αφού τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τείνουν να μετατραπούν σε κεντρικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος αλλά και καθε άλλου κοινωνικού συστήματος με πλείστες συνέπειες?Από την άλλη τα <<εντεταγμένα >>έντυπα περνούν κρίση απορρίπτονται, κυριαρχεί το διαδίκτυο και δυναμώνει η πολυφωνία πολιτικοί και πολίτες δεν δεσμεύονται με δημοκρατικές αξίες, ανεκτικότητα διάλογο, διαφάνεια.
οι απόψεις πρέπει να γίνονται είδηση? Υπάρχει ρητορική μίσους στην κοινωνικο -πολιτική ελίτ και στις μειονότητες μετανάστες σε ασύλληπτους ρυθμούς. Με την δημοσιογραφία η κοινωνία διαλέγεται με τον ευατό της όμως σήμερα με την λογοκλοπή τα fake news τις ειδήσεις να περνούν από φίλτρα οικονομικών συμφερόντων από ανθρώπους που εκβιάζουν και εκβιάζονται ,την εξάρτηση από την διαφήμιση, ο τύπος καλείται να αντιμετωπίσει την προπαγάνδα την αβάσταχτη ελαφρότητα τους γλωσσικούς βαρβαρισμούς .Ιδιωτικά μέσα και ειδήσεις δημιουργούν ένα κλίμα διάθεσης αυτοκτονίας και κανείς μάλλον δεν έχει κουράγιο ουτε να περιμένει να δει το έργο της αντιπολίτευσης. Η κουλτούρα της ατάκας ,το ξέφρενο τουιτάρισμα η δημοσιογραφία του συνειρμού υπονομεύουν την πολιτική παραβιάζουν κανόνες.Οι μικροί ερασιτέχνες δημοσιογράφοι σήμερα αντιπαρατίθενται με μίσος χωρίς επιχειρήματα με λόγο μη ανεκτικό .Η πρόταση ο δράστης δεν μιλά καλά ελληνικά και μόνο που ακούγεται είναι προσβλητική έννοια υπάρχουν πολλοί Ελληνες που δεν μιλούν καλά Ελληνικά ,η λέξη κράξιμο είναι από μόνη της προσβλητική έννοια και πρέπει να υπολείπεται .
Η δημοσιογραφία των πολιτών.
Πλέον οι πολίτες αναρτούν ,σχολιάζουν.Σημαντικό ρόλο στην συνολική ενημέρωση παίζουν τα νέα μέσα και ιδιαίτερα τα μέσα κοινων ικής δικτύωσης.
Χάνει το προβάδισμα η τηλεόραση,διογκώνεται ο σχολιασμός στο facebook που φαίνεται να αποκτά μεγάλη δύναμη πλέον οι δίαυλοι είναι πάρα πολλοί ο,τιδήποτε γίνεται ιστορία ,θέμα- ενημερο-διασκέδαση .Οι Έλληνες δείχνουν δυσπιστία στα μέσα στο παλιό επικοινωνιακό υπόδειγμα .Σήμερα δυό μιση εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης 80% στην Ευρώπη 95% στην Αμερική και επηρεάζονται από αυτά μην ξεχνάμε τα τελευταία γεγονότα στο Παρίσι ένα κίνημα που γέννησε το διαδίκτυο .Πόσο όμως μπορούμε να εμπιστευτούμε μια είδηση που ανεβαίνει αν δεν είμαστε εκεί να κάνουμε ένα ρεπορτάζ να προβάλλουμε το πως και το γιατί ?
Βλέπουμε να ανεβαίνει μια είδηση και μετά να ελέγχεται (δικτακτορία του κλικαρίσματος) να κατεβαίνει το σχόλιο, όμως έχει γίνει είδηση. Στα ΜΚΔ δεν είναι δεσμευτικός παράγοντας η δημοσιογραφική δεοντολογία και οι απόψεις γίνονται είδηση και η ανταλλαγή απόψεων αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την πληροφόρηση. Πως κάλυψαν τα μέσα ? πως το σχολίασαν οι ακόλουθοι? άρα χειραγωγεί η πλειοψηφία των σχολιαστών που εκφράζει την ίδια άποψη (π.χ Μακεδονικό )διαμορφώνεται εξισωτισμός που αναγορεύεται σε εκδημοκρατισμό .Η βωμολοχία από επώνυμους και ανώνυμους χρήστες των social media , η σατυρική μίμηση του κακού αποτελούν σχήματα που διαχέονται στην δημόσια σφαίρα συνωμοσιολογικά και δίνουν πρόσφορο έδαφος δημόσιας μνησικακίας .Η είδηση στο διαδίκτυο είναι καταναλώσιμη επιτόπου δεν απλώνεται.
Αυτό που βλέπουμε Τελικά είναι αυτό που συμβαίνει? Πίσω από ένα φράχτη ένας σκύλος που τρέχει δεν φαίνεται ξεχωρίζουν μόνο οι καφέ λωρίδες του. Άρα εδώ η διαπίστωση το είδα με τα μάτια μου θέλει μεγάλη προσοχή στην Ενημέρωση. οι “συνδεδεμένοι “υπονομεύουν Την δημοκρατία?
οι πολλοί τελικά παρακολουθούν τους λίγους? Σήμερα οι δημοσιογράφοι θυμίζουν περισσότερο στενογράφους παρά ερευνητές.Π ρέπει να μεταφέρει την γραμμή την ιδεολογική του ταυτότητα ο δημοσιογράφος αν επιθυμεί και είναι σεβαστή αλλά να ξεχωρίζει το σχόλιο από την είδηση. Η άποψη μας στον τίτλο μπορεί να δημιουργήσει προπαγάνδα. Καταδικάζουμε ανομολόγητους πριν φθάσει στα δικαστήρια λέμε την άποψη μας επηρεάζουμε….Στην δημοσιογραφία των πολιτών ενυπάρχει το χιούμορ του μίσους η δικαιολόγηση αυτοδικίας η σατυρική κίνηση του κακού, η βωμολοχία. Οι ειδήσεις πολλές φορές είναι φιλοκυβερνητικές και τα κανάλια διδάσκουν μαθήματα αγραμματοσύνης και από την άλλη στα ιδιωτικά ειδησεογραφικά site είναι γραφή αυτό που διαβάζουμε ή ένα συνονθύλευμα σκέψης? Έχουμε αναρωτηθεί?
Κι αν δεν είμαστε αντικειμενικοί μήπως πρέπει να γίνουμε ανιδιοτελώς υποκειμενικοί? να ξεφύγουμε από την δημοσιογραφία του συνειρμού θέτοντας αυστηρό πλαίσιο στοχασμού και έκφρασης; Αντικειμενικότητα, ποιότητα, Ισότητα. Τρεις λέξεις νεκρές γιατί τις σκοτώσαμε? από βλακεία απαντά ο Γιώργος Σεφέρης θυμίζοντας μας ότι στο χάος της ερμηνείας οι λέξεις έχουν την δική τους Ιστορία δεν είναι αθώες! Κάθε λέξη κομίζει ένα φορτίο.
