Έγραψα την περασμένη εβδομάδα ότι ο Έλληνας έχει μια τάση φυγής από την πατρώα γη.
Οι λόγοι που τον οδηγούν «σε άλλη γη σε άλλα μέρη», πολλοί. Κυριότερος η δίψα του για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι άφηνε (και δυστυχώς εξακολουθεί να αφήνει) ότι αγάπησε για να ριχτεί στην εκμετάλλευση των ευκαιριών που του προσφέρουν άλλες χώρες.
Οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες καταφέρνουν να πετύχουν τους στόχους τους και να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, δουλεύοντας σκληρά στη νέα τους πατρίδα. Αποδίδω την επιτυχία τους και σε ένα ακόμα λόγο: Δέχονται να κάνουν, τουλάχιστον στην αρχή, οποιαδήποτε δουλειά, ακόμα και δουλειές που, για να λέμε την αλήθεια, δεν θα έκαναν στην πρώτη τους πατρίδα!
Μετά από πολλά χρόνια στην ξενιτειά, πολλοί ομογενείς αποφασίζουν να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους μη μπορώντας να αντισταθούν πλέον στις αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων, στο νόστο που επίμονα τους δείχνει το δρόμο του επαναπατρισμού. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ που μετά από 42 χρόνια στη μακρινή χώρα του Νότου, τη φιλόξενη Αυστραλία, επέστρεψα στην ιδιαίτερή μου πατρίδα, την Κεφαλλονιά.
Η επιστροφή σημαίνει το τέλος του νόστου και την αρχή νέων περιπετειών!
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που η φύση της προσφέρει ό,τι το καλύτερο έχει να επιδείξει τούτος ο πλανήτης. Είναι μια χώρα με όμορφους και φιλόξενους κατοίκους, μια χώρα που προσφέρει ένα μοναδικό, χαλαρό τρόπο ζωής αρκεί να μην μπλέξεις με το δημόσιο! Εκεί είναι που αρχίζουν οι περιπέτειες!
Ό,τι είναι απλό, λογικό, ξεκάθαρο στις αναπτυγμένες χώρες στις οποίες μεταναστεύουν οι Έλληνες, είναι πολύπλοκο, παράλογο και μπερδεμένο στην Ελλάδα!
Η πατρίδα μας είναι η χώρα του χαρτιού, των ατελείωτων πιστοποιητικών, της σφραγίδας και των χαρτόσημων!
Σε ότι και αν επιχειρήσεις να κάνεις προσκρούεις πάνω σε απόρθητα τείχη της διαβόητης ελληνικής γραφειοκρατίας.
Αρκεί να μπεις σε ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας. Παντού βασιλεύει το χαρτί που είναι στοιβαγμένο σε ντάνες πάνω στις οποίες αναπαύονται αρκετά κιλά σκόνης! Πάνω δε στα γραφεία των υπαλλήλων περίοπτη θέση κατέχουν οι σφραγίδες, χωρίς τις οποίες δεν κουνιέται… φύλλο στο ελληνικό δημόσιο.
Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα που ζητάει… φρέσκα πιστοποιητικά γέννησης – που να έχουν δηλαδή εκδοθεί πρόσφατα, λες και έχει αλλάξει κάτι από τότε που ήρθες σε τούτο τον κόσμο. Άλλαξες, για παράδειγμα, ημερομηνία γέννησης ή… γονείς!
Αλλά και η Εφορία είναι ακαταμάχητη σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των επαναπατρισθέντων. Αντί να σε ευχαριστούν που φέρνεις συνάλλαγμα στην πατρίδα πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι… ελέφαντας.
Έχω προσωπική εμπειρία: «Πού βρήκατε τα λεφτά;». «Από ενοικίαση ακινήτων… Είμαι εισοδηματίας». «Ποιος σας τα στέλνει;». «Ο γιος μου». «Μήπως τα λεφτά είναι του γιού σας και όχι δικά σας;». «Δικά μου είναι. Σας έχω παραδώσει και τα έγγραφα της ξένης εφορίας που το επιβεβαιώνουν…». «Τα θέλουμε θεωρημένα και με τη σφραγίδα της Χάγης…». Εκεί κάπου εξαντλήθηκε η υπομονή μου. «Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. «Αν είχα δώσει πάγια εντολή στην τράπεζα μου για αποστολή συναλλάγματος στον τραπεζικό λογαριασμό μου στην Ελλάδα, τα χρήματα θα ανήκαν στον εκάστοτε υπάλληλο που διεκπεραίωνε την τραπεζική πράξη;» Απάντηση δεν πήρα. Μόνο ένα αμήχανο χαμόγελο εισέπραξα!
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στην πανέμορφη χώρα μας όπου το δημόσιο δεν αναγνωρίζει ακόμα και τα δικά του επίσημα έγγραφα. Παράδειγμα η Αστυνομική Ταυτότητα που αναφέρει όλα τα στοιχεία σου και φυσικά την ημερομηνία γέννησης. Και, όμως, το δημόσιο δεν την θεωρεί αξιόπιστο έγγραφο και σου ζητάει… πρόσφατο πιστοποιητικό γέννησης!
Το θέμα, όμως, έχει και συνέχεια…
Γιώργος Μεσσάρης
Υ.Γ.: ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ εύχομαι σε όλους και σε όλες σας.
