Ψυχούλα μου, κρυώνεις;
Ψυχούλα μου, πονάς;
Ψυχούλα μου, νιώθεις μόνη;
Μήπως πεινάς; μήπως διψάς;

Ποιος τώρα θα χτενίζει τα μακριά μαλλιά σου και θα σε καμαρώνει σαν το πιο όμορφο αστέρι τ’ ουρανού;

Ανησυχώ μήπως έχει υγρασία εκεί που θα κατέβεις σε λίγες ώρες και με ζητάς για να σε ζεστάνω. Κι εγώ εδώ, να παραμένω σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο που μας πίκρανε, δεν θα μπορώ να σε βοηθήσω, όπως έκανα πάντα.

Δεν ανησυχώ για μένα. Μόνο για σένα, όπως άλλωστε και σε όλη μου τη ζωή. Έφυγες κοριτσάκι μου και προσεύχομαι να είσαι ζεστά, να μην πονάς, να μην είσαι μόνη εκεί, να μην πεινάς, να μη διψάς, να μην υποφέρεις.
Να γίνεις ένας ωραίος φτερωτός άγγελος και κάποιες φορές να έρχεσαι να με βλέπεις, έστω και για λίγο, για να μου λες μόνο ότι είσαι καλά και μετά να ξαναφεύγεις για τα μακρινά σου ταξίδια. Αυτά που δεν προφτάσαμε να κάνουμε μαζί. Θυμάσαι τα ταξίδια που ονειρευόμασταν;

Εγώ απόψε, όπως και κάθε βράδυ, θα σου τραγουδάω με την κιθάρα μου, στο αναμένο καντηλάκι σου, που το στολίζει μια χαμογελαστή σου φωτογραφία. Οι δυο μας και πάλι μόνοι, όπως πάντα. Εσύ άγγελος κ’ εγώ ο αιώνιος κανταδόρος σου!

Καλό ταξίδι, ψυχή μου και σε παρακαλώ δείξε μου ένα σημάδι ότι είσαι καλά για να μην ανησυχώ.

Σ’ αγαπώ πολύ!