Έως και το 1985 στα Φαρακλάτα δεν είχαμε ύδρευση όπως και σε πολλά μέρη της Κεφαλονιάς. Κάθε σπίτι είχε τη στέρνα του με το σίκλο (κουβά) και το ραμπαούνι σε ετοιμότητα και κάθε αυλή είχε τις λίμπες της (γούρνες). Σε γούρνες τετράγωνες και μεγάλες σαν αυτή της φωτογραφίας, από εξαιρετική πέτρα, στα κατώγια μας,  αποθηκεύαμε το λάδι μας και τα σιτηρά μας και τα σκεπάζαμε με πλάκες πέτρινες που εφάρμοζαν ερμητικά στις λίμπες γιατί μόνο έτσι τα γλυτώναμε από τους ποντικούς.

Στις μικρότερες της αυλής πλέναμε ρούχα, στο κοτέτσι μας υπήρχε πάντα μία γεμάτη νερό για να πίνουν οι κότες μας, Λίμπες σαν τη στρογγυλή με το λουλούδι, υπήρχαν και στα χωράφια μας πάντα γεμάτες νερό της βροχής. Θυμάμαι όταν μετά το σχολείο πήγαινα στην εξοχή να βρώ τους γονείς μου, ξεδίψαγα σε αυτές τις λίμπες παρ’ολο που δεν ήταν καθαρές.

Άλλωστε σε αυτές  έπιναν και πουλιά,  πρόβατα ακόμη και φίδια γιατί δίπλα τους βρίσκαμε φιδοπουκάμισα πολλά.

Για χρόνια γινόταν αυτό. Έτσι ξεδιψούσαμε και ποτέ δεν μας πείραξε. Είμαι σίγουροι πώς πολλοί της ηλικίας μου φίλοι έχουν δροσιστεί στην εξοχή μόνο που μπορεί να μην ήξεραν τη μαγική μου σπονδή.

Και σας πληροφορώ ποτέ «δεν το ξέρασα».

Πηγή:georgialikoudi.blogspot.gr