Εχθές ο κ.Τσιόδρας έδωσε την τελευταία του τηλεοπτική παράσταση.
Εμφανώς συγκινημένος μας αποχαιρέτησε, ως συνήθως με έντονα συναισθήματα.
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε χιλιοειπωμένες κουβέντες για το έργο του και την τεράστια συμβολή του στην αντιμετώπιση της πανδημίας στην χώρα μας.

Είναι ο ήρωας μας, είναι ο άνθρωπός μας.

Γιατί όμως ο κ.Τσιόδρας μας κέρδισε όλους?

“Γιατί είναι κορυφαίος λοιμωξιολόγος και επιστήμονας” θα πουν κάποιοι.
Κι όμως υπάρχουν κι άλλοι κορυφαίοι Έλληνες λοιμωξιολόγοι με πλουσιότερο ίσως βιογραφικό από αυτό του κ.Τσιόδρα.

“Γιατί εκπέμπει μια γοητεία” θα πουν κάποιοι άλλοι.
Σιγά την γοητεία θα πώ εγώ.
Το παρουσιαστικό του μάλλον άχρωμο, άοσμο και άνοστο.Σακάκια αρκετά νούμερα μεγαλύτερα, γυαλιά μυωπίας με παλιομοδίτικο σκελετό, χτένισμα που παραπέμπει σε προηγούμενες δεκαετίες.Σίγουρα ένας στιλίστας θα είχε πολύ δουλειά να κάνει με τον Τσιόδρα.

“Γιατί ο τρόπος ζωής του είναι συναρπαστικός”
Έχει 7 παιδιά, είναι ψάλτης στην εκκλησία και αναλλώνει την μέρα του μέσα σε μικρόβια και ιούς.
Ε δεν την λές και συναρπαστική αυτή την ζωή!

Τι είναι λοιπόν αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό και κατ’επέκταση τόσο αγαπητό;

Κατά την γνώμη μου ο κ.Τσιόδρας μας κέρδισε σχεδόν όλους γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωπος.

Σε κάθε του εμφάνιση στην τηλεόραση έβγαζε ανεπιτήδευτα ένα κύμα ζεστασιάς και ψυχικής ομορφιάς.
Δεν δίστασε στιγμή να δακρύσει μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές, αναφερόμενος στους παππούδες και τις γιαγιάδες όλων μας.
Δεν δίστασε να πάει ο ίδιος στην Λάρισα στην γειτονιά των Ρομά και να καταφέρει με τις απλές και ζεστές κουβέντες του να ηρεμήσει έναν εξαιρετικά ευέξαπτο και ρατσιστικά ταλαιπωρημένο πληθυσμό.

Φαντάζομαι πως θα είναι η καθημερινότητα του στο νοσοκομείο(είναι διευθυντής της Δ’ Παθολογικής κλινικής του Αττικού Νοσοκομείου).
Δεν θα διστάζει κατά την διάρκεια της επίσκεψης να πλησιάζει τους ασθενείς του, να τους χαμογελάει, να χαριεντίζεται μαζί τους, να τους εμψυχώνει, να τους χαιδεύει το κεφάλι.
Δεν θα διστάζει να δακρύζει στην άσχημη κατάληξη ενός περιστατικού.
Είμαι βέβαιος ότι θα τηρεί μια αξιοπρεπέστατη στάση απέναντι στους Επιμελητές του, στους Ειδικευόμενους του, στους φοιτητές του και στο νοσηλευτικό προσωπικό.Ποτέ ειρωνείες, ποτέ υποβάθμιση του έργου τους, ποτέ εξευτελισμοί μπροστά σε όλους.

Οι άνθρωποι σαν τον κ.Τσιόδρα δεν έχουν μέσα τους κανένα κόμπλεξ.Έχουν αποτινάξει έννοιες όπως αυτές της ματαιοδοξίας, του μεγαλοιδεατισμού, της κυριαρχίας και της μεγαλομανίας.Δεν περιφέρονται με ύφος πλανητάρχη που εξουσιάζει τους υφιστάμενους του.Πατάνε γερά στην γή και βλέπουν ψηλά.
Έχουν πλήρη επίγνωση της αποστολής τους μέσα στο νοσοκομείο.Βρίσκονται εκεί για να βοηθάνε πάσχοντες και όχι για να ασκούν εξουσία και παρεπιπτόντως να κάνουν και τους γιατρούς.
Έχω γνωρίσει πολλούς καθηγητάδες(ας μου συγχωρεθεί ο όρος) Ιατρικής και μπορώ με βεβαιότητα να πώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία πιό πολύ ασχολείται με τις δαιδαλώδεις δημόσιες σχέσεις τους και πολύ λιγότερο με τους ασθενείς τους.
Ο ανθρωπισμός του κ.Τσιόδρα δεν μπορεί να τον αφήσει να κυληθεί σε χαμερπείς και ανούσιες συμπεριφορές.
Νοιάζεται για τον άνθρωπο, τον ασθενή και τον συνεργάτη.
Χαιρετάει, χαμογελάει, εξηγεί, διδάσκει αληθινά και ουσιαστικά.Δεν προσποιείται κάτι που δεν είναι.

Ένας συνάδελφος κάποτε μου είπε ότι “εμείς οι γιατροί είμαστε καλοί άνθρωποι, γιατί πολύ απλά αν δεν είμασταν δεν θα γινόμαστε γιατροί”.
Η φράση αυτή μέσα στην απλοικότητά της κρύβει όντως την αλήθεια.
Οι περισσότεροι με αυτό το σκεπτικό ξεκινάμε την σταδιοδρομία μας.Δυστυχώς όμως στην πορεία αρκετοί λοξοδρομούμε.Αποπροσανατολιζόμαστε από τα χρήματα, την πίεση και το άγχος, τις διατριβές και τα συμπόσια, την κολακεία και την έλλειψη ενδιαφέροντος.
Χάνουμε με λίγα λόγια την ανθρωπιά μας.
Γινόμαστε μίζεροι με τα συναισθήματά μας για τους ασθενείς, αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα μας απρόσωπα και αδιάφορα.
Δεν σκύβουμε πάνω από τον πόνο και την ανάγκη του άλλου με πραγματικό ενδιαφέρον.
Λειτουργούμε ρομποτικά, χωρίς ιδιαίτερη όρεξη για ενσυναίσθηση και ουσιαστική συναισθηματική εμπλοκή με τους ασθενείς.

Γινόμαστε παρατηρητές της αρρώστιας των άλλων.
Γινόμαστε διεκπαιρεωτές ιατρικών πράξεων.

Ο κ.Τσιόδρας λοιπόν δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.

Είναι πέραν και πάνω όλων των άλλων πραγματικός θεραπευτής, των σωμάτων αλλά και των ψυχών των ασθενών του.
Πολύ θα ήθελα να τον είχα δάσκαλο.Όχι τόσο για να μου μάθει τα βακτήρια, τους ιούς και τους μύκητες αλλά για να μου δείξει τον τρόπο που οφείλει ένας γιατρός να ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων που καλείται να φροντίσει.

Για όλα αυτά τον ευχαριστώ θερμά.

Μαρκάτος Αναστάσιος