Εχουν περάσει μόλις δύο μήνες από την πιο πρόσφατη επιτυχία μιας ελληνικής μικρού μήκους ταινίας σε διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ, και ήδη μιλάμε για τις επόμενες συμμετοχές μικρομηκάδων σε σημαντικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μήπως ο ελληνικός κινηματογράφος, κοιτώντας όλο και περισσότερο προς το εξωτερικό, μπορεί να κερδίσει την αναγνώριση, και συνεπώς την υποστήριξη που του χρειάζεται για να προχωρήσει; Και μήπως, αν γίνουμε ακόμη πιο αισιόδοξοι, μπορούμε να ελπίσουμε ότι μέσω αυτών των υποψηφιοτήτων και ενδεχόμενων βραβεύσεων, οι σκληρές προσπάθειες όλων των συντελεστών –από την παραγωγή και το γύρισμα ώς και το post production– θα καρποφορήσουν και θα τους βοηθήσουν να κάνουν ακόμη περισσότερες, και ακόμη καλύτερες, ταινίες; Επειδή, χωρίς να αποτελεί κανόνα, οι μικρού μήκους ταινίες προετοιμάζουν τους σκηνοθέτες για τα επόμενα, τα μεγάλου μήκους βήματά τους.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τον περασμένο Μάιο και το Φεστιβάλ των Καννών. Εκεί, στο διαγωνιστικό τμήμα της Εβδομάδας Κριτικής, η σκηνοθέτις Ζακλίν Λέντζου κέρδισε το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους με το «Εκτορας Μαλό: η τελευταία μέρα της χρονιάς», σε παραγωγή της Φένιας Κοσοβίτσα και διευθυντή φωτογραφίας τον Κωνσταντίνο Κουκουλιό. Το σενάριο, γραμμένο από την ίδια τη σκηνοθέτιδα, είναι, όπως λέει η ίδια, μια μελέτη πάνω στην τραγελαφική κατάσταση της μοναξιάς. Η ταινία έχει διάρκεια 25 λεπτά και η ιστορία αναφέρεται σε ένα νέο κορίτσι που την παραμονή μιας Πρωτοχρονιάς ανακαλύπτει ότι δεν έχει κανέναν να μοιραστεί το όνειρό της. Η Λέντζου, που εκεί κοντά στην ημερομηνία της βράβευσής της στις Κάννες έκλεινε τα 29 της χρόνια, έχει ήδη διακριθεί με το πρώτο βραβείο σε παλιότερη διοργάνωση του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας (το 2016), για την ταινία της «Αλεπού», η οποία είχε κάνει την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Η επόμενη ελληνική συμμετοχή σε αυτό το διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι η μικρού μήκους ταινία του 27χρονου Βασίλη Κεκάτου με τον ποιητικό τίτλο «Η σιωπή των ψαριών όταν πεθαίνουν», σε παραγωγή της Ελένης Κοσσυφίδου και διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Βαλσαμή. Η ταινία θα κάνει τη διεθνή πρεμιέρα της στο διαγωνιστικό τμήμα του 71ου Φεστιβάλ του Λοκάρνο (1-11/8) και εκτός των άλλων αρετών της –την ενδιαφέρουσα ματιά του σκηνοθέτη της, ο οποίος έχει ήδη ξεχωρίσει σε διεθνείς διαγωνισμούς– διαθέτει ένα ευφάνταστο σενάριο, μία από αυτές τις ιδιόρρυθμες ιδέες που έχουν συμβάλει στον χαρακτηρισμό του ελληνικού σινεμά ως «Greek Wird Wave». Λίγες μέρες μετά τη λήξη του ιταλικού κινηματογραφικού φεστιβάλ γίνεται η έναρξη του Διεθνούς Φεστιβάλ του Σεράγεβο (10-17/8). Στο διαγωνιστικό του τμήμα συμμετέχει η Λία Τσάλτα με το «Δάσος», σε παραγωγή Ελένης Κοσσυφίδου και διεύθυνση φωτογραφίας του Γιάννη Κανάκη. Πρόκειται για την πρώτη ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας της σκηνοθέτιδος –που μέχρι τώρα έχει κάνει δύο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ–, μια επίσης δυστοπική ιστορία από αυτές που αγαπά η σύγχρονη τέχνη να διηγείται προκειμένου να περιγράψει τον αιώνα μας. Μολονότι η ταινία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Σεράγεβο, ας αναφέρουμε ότι «κόπηκε» από την προκριματική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ Δράμας.
Ο Θανάσης Νεοφώτιστος είναι ο μόνος Ελληνας σκηνοθέτης που μαζί με τον Γιώργο Λάνθιμο θα βρίσκονται στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας (29/8-8/9). Η μικρού μήκους ταινία του συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του παράλληλου τμήματος του φεστιβάλ «Orizzonti» και έχει τίτλο «Λεωφόρος Πατησίων». Διαδραματίζεται στην Αθήνα, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της, και είναι γυρισμένη σε ένα μονοπλάνο διάρκειας 13 λεπτών. Με την προηγούμενη ταινία του «Προσευχή» ο σκηνοθέτης πήρε στη Δράμα τον Χρυσό Διόνυσο (2014).
Πηγή: kathimerini
