4η Αυγούστου 1936 και ο Ιωάννης Μεταξάς, ωθείται στην κατάληψη της εξουσίας µε τον σπανιότερο τρόπο που θα µπορούσε να υπάρξει. Επί της ουσίας το ίδιο το ελληνικό κοινοβούλιο του παρέδωσε τα ηνία της απολυταρχικής διακυβέρνησης και εκείνος, εκµεταλλευόµενος τις περιστάσεις και την επίνευση του παλατιού, επέβαλε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, που έµελλε να κρατήσει µέχρι την κατάληψη της χώρας από τους Γερµανούς τον Απρίλιο του 1941 και αφού ο ίδιος είχε πεθάνει τρεις µήνες νωρίτερα.
Ο Μεταξάς όµως, ως πρόσωπο που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή επί τρεις δεκαετίες το πρώτο ήµισυ του 20ού αιώνα, έχει και ακόµη µία ιδιοµορφία: Η πλειονότητα του ελληνικού λαού τον µίσησε, καθώς ευθύνεται για τις συλλήψεις 80.000 πολιτών και για τη φυλάκιση ή τον εκτοπισµό περίπου 4.500 κοµµουνιστών σε ξερονήσια (χωρίς να συνυπολογίζουµε την ανελευθερία, την καταπίεση, τη βία και τη λογοκρισία), αλλά, από την άλλη πλευρά, ήταν αυτός που µερίµνησε επισταµένως για την αµυντική θωράκιση της χώρας, αντιλαµβανόµενος τις διεθνείς εξελίξεις και τις συγκρούσεις που εκτιµούσε πως ήταν θέµα χρόνου να µεταφέρουν τη φωτιά του πολέµου στη γειτονιά µας, αποκατέστησε το αξιόµαχο του Ελληνικού Στρατού και αρνούµενος το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 1940 την είσοδο των ιταλικών δυνάµεων στο έδαφός µας, ηγήθηκε του έπους των οροσειρών της Πίνδου και της Αλβανίας.
Φιλογερμανικό παρελθόν
Ο Μεταξάς, είχε φιλογερµανικό παρελθόν. Ηταν απόφοιτος της Στρατιωτικής Ακαδηµίας του Βερολίνου, θαύµαζε τον µιλιταρισµό και τη στρατιωτική δύναµη της γερµανικής αυτοκρατορίας και εκτιµούσε ότι το B’ Ράιχ δεν θα µπορούσε να ηττηθεί στον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο (1914-1918). Οταν όµως συνέβη αυτό, έγραψε στο «Ηµερολόγιό» του: «Η ήττα της Γερµανίας, την οποία ουδέποτε ανέµενα, τα ανέτρεψε όλα».
Αν και η µορφή εξουσίας του είχε επιρροές από τον γερµανικό ναζισµό και πρώτιστα από τον φασισµό της Ιταλίας, ουδέποτε ταυτίστηκε πλήρως µε κάποια από τις δύο ιδεολογίες.
Πεθαίνουν έξι πρωθυπουργοί!
Στις 31 Ιανουαρίου 1936 πεθαίνει ο Γεώργιος Κονδύλης, στις 18 Μαρτίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στις 13 Απριλίου ο Κωνσταντίνος Δεµερτζής, έναν µήνα µετά ο Παναγής Τσαλδάρης και λίγο αργότερα µέσα στο ίδιο έτος ο Αλέξανδρος Ζαΐµης και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Εξι νυν και πρώην πρωθυπουργοί αφήνουν την τελευταία τους πνοή µέσα σε έναν χρόνο! Την ίδια ώρα, στην κοινωνία επικρατεί αναβρασµός εξαιτίας σωρείας οικονοµικών προβληµάτων που έχουν πολλαπλασιαστεί από τη διεθνή ύφεση και την έλευση προσφύγων από τη Μικρά Ασία.
Ο Γεώργιος ο Β’ θα διαµορφώσει το πολιτικό σκηνικό κατά το δοκούν, δίνοντας τώρα την εντολή σχηµατισµού κυβέρνησης σε έναν µικροκαµωµένο φιλοβασιλικό που έχει ανοιχτά υποστηρίξει την επιβολή ενός αντιδηµοκρατικού καθεστώτος στην Ελλάδα, στον Ιωάννη Μεταξά, επικεφαλής του Κόµµατος Ελευθεροφρόνων, το οποίο στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 είχε λάβει µόλις 3,94% και 7 έδρες. Ο Μεταξάς επιχείρησε αργότερα να δικαιολογήσει το βασιλικό πραξικόπηµα ισχυριζόµενος ότι δεν θα υπήρχε µεταβολή στη µορφή της κυβέρνησης και πως ο άναξ, από τη στιγµή που, σύµφωνα µε το Σύνταγµα, είχε δικαίωµα να διορίζει και να παύει υπουργούς (όντως αυτό ίσχυε), είχε επίσης και το δικαίωµα να διορίζει και τον πρωθυπουργό.
Πηγή: ethnos.gr
