Επειδή γράφονται διάφορα και λέγονται διάφορα, επειδή η θλίψη κι ο πόνος φέρνουν θλίψη και πόνο…επειδή οι σκέψεις κι οι εικόνες επηρεάζουν το συναίσθημα όλων μας καθοριστικά, δημιουργώντας εντέλει ασήκωτο ψυχοσωματικό φορτίο κι όχι πάντα με υγιή κίνητρα αλλά συχνά εξυπηρετώντας μεθοδεύσεις προς λαϊκή βρώση, θέλω να επισημάνω τα εξής:
1. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε όταν δεν θα αναρτώνται εικόνες τραγικότητας για να μας το θυμίζουν
2.Οφείλουμε να συμπαρασταθούμε και να συνδράμουμε αθόρυβα, με έναυσμα αποκλειστικά και μόνον το άκουσμα της είδησης, την επίγνωση των γεγονότων κι όχι την εικόνα που βλέπουμε, την εικόνα που αναρτάται, την εικόνα στην οποία συμμετέχουμε.
3.Οφείλουμε να κάνουμε ότι μπορούμε για αυτό που μπορούμε, χωρίς δεύτερες σκέψεις για ότι δεν μπορέσαμε. Η τραγικότητα των περιστάσεων είναι δεδομένη. Η αναμόχλευσή της, αποπροσανατολίζει από τις διαδικασίες καταστολής και την διαχείριση των όσων έπονται. Η εμμονή στην απώλεια, εμποδίζει την δράση σε ότι διασώζεται, περισώζεται, εμμένει κι αναγεννάται. Δύσκολο, σκληρό αλλά ο χρόνος είναι πολύτιμος κι η συναισθηματική επιβάρυνση εμποδίζει την δράση. Συχνά η συλλογική μνήμη αφυπνίζεται και ποδηγετείται από την εικόνα, την διαδικτυακή επιρροή, τον αμετροεπή βομβαρδισμό πληροφορίας, δημιουργώντας συνθήκες ψυχολογίας όχλου. Όλα αυτά είναι εφήμερα όσο διαρκεί ο καταιγισμός ειδήσεων και εν συνεχεία οι άνθρωποι απλά ξεχνούν. Ότι έντονα έρχεται έντονα φεύγει. Η ζωή επανέρχεται στην κανονικότητά της, η μέριμνα κι η πρόληψη απουσιάζει τελικά, έως ότου ένα νέο μοιραίο γεγονός κτυπήσει την πόρτα μας.
4.Οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, τον Άνθρωπο επι της ουσίας. Δεν εχει νόημα να γίνεται ο πόνος, η απώλεια κι η καταστροφή, αντικείμενο βοράς, σχολιασμού κι επαγωγής της κοινωνικής και συχνά επιδερμικής θλίψεως.Δεν ρωτήσαμε τους πληγέντες αν θέλουν να φιγουράρουν παντού….
5.Οφείλουμε να λειτουργούμε με κίνητρο το θα γίνει, τι θα κάνουμε, πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ειλικρινά και ανιδιοτελώς. Όσοι θέλουν να βοηθήσουν, να δράσουν, να στηρίξουν , θα βρουν τον τρόπο κι ας γίνει αυτό παράδειγμα για όλους. Ας εστιάσουμε στην δυνατότητα “αξιοποίησης «των εικόνων μαζικής επιρροής, προς την κατεύθυνση της πρόληψης, της αλληλεγγύης, της δημιουργικότητας . Ας αναγεννηθούμε από την τέφρα με κάθε θεμιτό μέσο και κάθε εφεδρεία δυνάμεων κι ας θυμίσουμε τα δυσάρεστα, με παραγωγικό και στοχευμένο τρόπο, όταν όλοι θα έχουν ξεχάσει κι όταν θα πρέπει να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να αποτραπεί ανάλογη τραγωδία στο μέλλον.
Τότε που όλα θα αποτελούν ξεχασμένες ειδήσεις, ξεθωριασμένες εικόνες του παρελθόντος, ιστορίες που απλά λέγονται, για όσους δεν γνώρισαν δια ζώσης την πύρινη λαίλαπα.
