Η κοινωνία σκίζεται στις ραφές όταν προέχουν όσα μας χωρίζουν αντί όσων μας ενώνουν.
Οι πόλεμοι των τάξεων, οι ακτιβιστές και οι νοικοκυραίοι, οι gay και οι breeders, οι προλετάριοι και οι αστοί, οι άντρες και οι γυναίκες, οι μαύροι και οι άσπροι, οι πιστοί και οι άπιστοι, οι εργάτες και τα αφεντικά, αυτοί κι εμείς…
Κάθε φορά που υποκύπτουμε σε ένα διαχωρισμό γινόμαστε περισσότερο αδύναμοι ως κοινωνία, και λιγότερο άνθρωποι.
Μια κοινωνία χωρίς συνεκτικούς ιστούς δεν είναι κοινωνία.
Ένας άνθρωπος που μεγαλώνει εκτός κοινωνίας είναι άνθρωπος ή όχι;
Ένας άνθρωπος που δεν βλέπει όσα τον ενώνουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι άνθρωπος ή όχι;
Χώρες όπως το Ιράν, η Βενεζουέλα και το Αφγανιστάν μετατράπηκαν από φιλελεύθερες μοντέρνες κοινωνίες σε απολυταρχικά, ιδεοληπτικά, αναχρονιστικά καθεστώτα σε ελάχιστα χρόνια.
Χώρες που η Δικαιοσύνη κατέρρευσε από το βάρος της εκτελεστικής αυθαιρεσίας μετατράπηκαν σε failed states όπου η ανομία πλειοψηφεί και η ανθρώπινη ζωή είναι φτηνή.
Χώρες που η κοινωνική συνοχή κατέρρευσε κατέρρευσαν οι ίδιες και μαζί τους κατέρρευσαν και πολίτες τους μετατρεπόμενοι σε υπηκόους και δουλοπάροικους.
Προσοχή στους διαχωρισμούς ανάμεσά μας.
Δεν μας χωρίζουν πολλά από τη ζούγκλα, ή μάλλον αυτά που μας χωρίζουν είναι εξαιρετικά εύθραυστα σε περιόδους έλλειψης πολιτικής ικανότητας ηγεσίας και πρόκρισης διαχωριστικών γραμμών ανάμεσά μας.
Προσοχή: γκρεμός
