Ο άνθρωπος έχει μια τάση, μια προδιάθεση, στην επίκριση. Λέμε την κακιά κουβέντα πολύ πιο εύκολα από την καλή.

Προσπαθούμε να βρούμε κάτι άσχημο, κάτι που μάς ενόχλησε για να το κατακρίνουμε με δριμύτητα και αγνοούμε τα όσα καλά συμβαίνουν. Ακόμα και αυτά από τα οποία ευεργετηθήκαμε.

Και όταν κατακρίνουμε δε το κάνουμε με τρόπο εποικοδομητικό. Απλά αρεσκόμαστε να επιρρίπτουμε ευθύνες.

Την περασμένη εβδομάδα έζησα στο Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλλονιάς μια εμπειρία από αυτές που πρέπει να χειροκροτούμε, όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί για λίγες μέρες η σύζυγός μου.

Ναι, το Νοσοκομείο έχει ελλείψεις.

Ναι, οι τοίχοι έχουν ρωγμές.

Ναι, το όλο οίκημα χρειάζεται επειγόντως ανακαίνιση.

Ναι, μπορείς να βρεις χίλια-δυο στραβά και να τα κατακρίνεις.

Όμως, υπάρχει και κάτι που πρέπει να παινεθεί. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, οι γιατροί, οι νοσηλευτές/τριες, οι υπάλληλοι.

Παρά τις ομολογουμένως δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται, προσφέρουν αγόγγυστα και με επαγγελματικό ζήλο, τις υπηρεσίες τους σε αυτούς που τις χρειάζονται. Τους ασθενείς τους.

Είδα παντού προθυμία.

Είδα χαμόγελα.

Είδα ανθρωπιά.

Αυτή η προσήλωση στο καθήκον του προσωπικού του Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλλονιάς καλύπτει, με το παραπάνω, όλες τις ελλείψεις, κάνοντας αυτά που, κάτω από άλλες συνθήκες, φαντάζουν αδύνατα, δυνατά. Και γι’ αυτό τους ευχαριστώ.

Γιώργος Μεσσάρης