Σχεδόν μία δεκαετία μετά η Ευρώπη συγκλονίζεται από έναν αιματηρό πόλεμο, συσπειρώνοντας για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όλα τα κράτη στο πλευρό της Ουκρανίας.
Ιούνιος 2011 – η χρονιά της αντιμνημονιακής έξαρσης. Ο τραγουδιστής ανεβαίνει στη σκηνή «είναι χρέος κάθε καλλιτέχνη να βρίσκεται σήμερα εδώ. Αυτός είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη». Τρία χρόνια μετά μία άλλη τραγουδίστρια φόρεσε κόκκινα γάντια και επανέλαβε από σκηνής παρόμοιες εκφράσεις για τον ρόλο της τέχνης και των υπηρετών της.
Σχεδόν μία δεκαετία μετά η Ευρώπη συγκλονίζεται από έναν αιματηρό πόλεμο, συσπειρώνοντας για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όλα τα κράτη στο πλευρό της Ουκρανίας. Την Τρίτη οργανώθηκε στο Σύνταγμα αντιπολεμική συγκέντρωση εναντίον της ρωσικής εισβολής από μία ομάδα ανεξάρτητων πολιτών, ανάμεσα στους διοργανωτές και ο – πάντα με τη σωστή πλευρά της ιστορίας – Απόστολος Δοξιάδης. Μηνύματα ξεκάθαρα χωρίς περιστροφές, αστερίσκους ή ναι μεν αλλά. «Καλούμε τις φίλες και τους φίλους της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη χώρα μας να διαδηλώσουν κατά της βάρβαρης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και υπέρ της ηρωικής αντίστασης του ουκρανικού λαού». Λίγες μέρες πριν κάποιοι άλλοι διαδήλωναν έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία και άλλοι μιλούσαν «κατά των ιμπεριαλιστικών διαθέσεων των δύο χωρών».
Στη διαδήλωση μίλησε ο Αντώνης Καφετζόπουλος: «Εύχομαι και ελπίζω οι ουκρανοί πατριώτες – να που η λέξη βρήκε πάλι το νόημά της – να κρατήσουν όσο χρειάζεται! Μέχρι να σημάνει η καμπάνα του τέλους του καθεστώτος της Σοβιετικής Ενωσης – γιατί αυτό ζούμε – όπως την κατάντησαν αισχροί γραφειοκράτες, αδίστακτοι φασίστες και οι διάδοχοί τους πρώην πράκτορες και νυν πλουτοκράτες. Δεν θα γίνουν αυτοί το μέλλον της ανθρωπότητας, ποτέ! Μέχρι τη νίκη!». Κοιτάζοντας τον Καφετζόπουλο, αναρωτιέμαι, πού να ήταν άραγε την Τρίτη οι πολυδιαφημισμένα ευαίσθητοι καλλιτέχνες, που στέκονται πάντα υπέρ της σηκωμένης γροθιάς, μαζεύουν υπογραφές για καταδικασμένους τρομοκράτες, εμφανίζονται πάντα πρόθυμοι να τραγουδήσουν ενάντια στη Δύση και την Ευρωπαϊκή Ενωση; Πάντα πρώτοι να υπερασπιστούν την αυτοδιάθεση των λαών, να καταδικάσουν τις «έξυπνες βόμβες» της Δύσης κατά των Ταλιμπάν, να τραγουδήσουν το «ΟΧΙ» στην Ευρωπαϊκή Ενωση στο μοιραίο δημοψήφισμα του 2015.
Αυτοί που αυτόκλητα έχουν αναλάβει την πνευματική εκπροσώπηση της χώρας και διοργάνωναν μεγαλειώδεις συναυλίες στο Σύνταγμα κατά των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, καταδικάζοντας τους «φονιάδες των λαών Αμερικάνους» φαίνεται να δείχνουν μία εντυπωσιακή, αν μη τι άλλο, α λα καρτ ευαισθησία για το δράμα του ουκρανικού λαού.
Και μια και ο λόγος για τους «φονιάδες των λαών Αμερικάνους», τι θα είχε συμβεί άραγε στη δημόσια σφαίρα, στα social media, εν γένει στη χώρα εάν αντί για τη ρωσική ήταν η αμερικανική πρεσβεία που είχε γράψει την ανακοίνωση στην οποία καλούσε την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία και τους Ελληνες να «συνέλθουν»; Εικάζω ότι θα είχε συγκληθεί εκείνο το αλήστου μνήμης λαϊκό δικαστήριο που είχε πραγματοποιηθεί κατά του Μπιλ Κλίντον στην Πλατεία Συντάγματος. Πού να είναι τώρα αυτοί οι ευαίσθητοι ανθρωπιστές, οι φλογεροί αντιμπεραλιστές, οι θερμοί ειρηνιστές; Ισως είναι πολύ απασχολημένοι φτιάχνοντας hashtag κατά της Μενδώνη στο Τwitter γιατί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τους απαγορεύει να ξαναδιαβάσουν Ντοστογιέφσκι, να ακούσουν Τσαϊκόφσκι και να βλέπουν ταινίες του Ταρκόφσκι.
Πηγή: Κατερίνα Παναγοπούλου από το in.gr
