Του Παύλου Παπαδάτου

Όταν σε μία χώρα ένα «τσούρμο» που αισθάνεται πλήξη – και μάλιστα πολύ συχνά – εξορμά από τα Εξάρχεια σπάζοντας και καίγοντας ό,τι βρει στον δρόμο του χρόνια τώρα, χωρίς καμία τιμωρία, αυτό σημαίνει ότι κάτι εντελώς σάπιο υπάρχει στη χώρα.

Όταν ένα άλλο τσούρμο ‘Ρουβικώνων’ μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στη βουλή και στα υπουργεία για να το διασκεδάσουν και κανείς δεν συλλαμβάνεται, αυτό σημαίνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στη χώρα.

Όταν ένα άλλο τσούρμο μαζεύεται στο πολυτεχνείο – ήμουν και εγώ εκεί – όχι φυσικά για να κάνει μνημόσυνο, αλλά για να «ξεδώσει» και να κάψει ό,τι βρει μπροστά του, αυτό σημαίνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στη χώρα.

Όταν μία χώρα έχει γεμίσει με ΤΕΙ για να δημιουργούνται στρατιές ανέργων και στήνει μάλιστα ανδριάντες – όπως στο νησί μου – στους εμπνευστές αυτής της ιδέας, επειδή κάποιοι νοικιάζουν γκαρσονιέρες στους ταλαίπωρους φοιτητές, αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν θα αποκτήσουμε παιδεία που θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της χώρας.

Όταν σε μία χώρα, 2-3 κυρίες έχουν τη δύναμη να καταδικάζουν σε ανεργία δεκάδες χιλιάδες ανέργους, διότι φαντασιώνονται εαυτούς ως Ηρακλειδείς της αρχαιολογίας και παραμένουν εντελώς ατιμώρητες, τότε κάτι πολύ ύποπτο υπάρχει στην κυβέρνηση.

Όταν σε μια χώρα καμιά δεκαριά αρχηγοί και αρχηγίσκοι συνωστίζονται για να διεκδικήσουν την ηγεσία ενός υπό δημιουργία κόμματος που κανείς δεν γνωρίζει το πρόγραμμά του, αυτό σημαίνει ότι η σοβαρότητα είναι ένα είδος σε πλήρη ανεπάρκεια.

Όταν σε μία χώρα η κυβέρνηση επιβάλλει εξοντωτικούς φόρους στις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου μόνο και μόνο για να διατηρήσει άχρηστους δημόσιους φορείς και να μην χάσουν τη βολή τους οι βολεμένοι και όταν αυτή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι κάθε άχρηστη θέση στο δημόσιο ισοδυναμεί με τρεις χαμένες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα και όμως επιμένει σε αυτή την πολιτική, τότε αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη.

Όταν βλέπεις ότι η υποτιθέμενη ελληνική αστική τάξη ανέχεται εντελώς αδιαμαρτύρητα τη διακυβέρνηση της χώρας από την πλέον καταστροφική κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ η χώρα, αυτό σημαίνει ότι η χώρα δεν έχει αλλά και ποτέ δεν είχε αστική τάξη.

Και ενώ η Ευρώπη πάει μπροστά, εμείς ζούμε στον δικό μας μίζερο τριτοκοσμικό κόσμο και πολύ φοβάμαι ότι θα νοσταλγήσουμε τον κύριο Σόιμπλε. (Εύχομαι να διαψευστώ)!

Σημείωση

Εν τω μεταξύ, για τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή των τελευταίων ετών ακόμη να αποδοθούν ευθύνες – και ως φαίνεται ούτε πρόκειται. Αντ’ αυτού η πλοιοκτήτρια εταιρία εξέδωσε μια θρασύτατη ανακοίνωση  και η κυβέρνηση μας παρότρυνε να… βουτήξουμε κιόλας στον Σαρωνικό. Αυτό θα πει «μαύρισμα διαρκείας»…

Άρθρο στη Real News 1.10.2017