Γράφει ο Ανδρέας Κολαΐτης

Στις 16/12/17 είχα την ευκαιρία να παραστώ σε Ημερίδα που έλαβε χώρα στην έδρα (Αθήνα) του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (“Ι.ΔΙ.Σ”) του Πάντειου Πανεπιστημίου με θεματική:

“100 χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Πολιτικές, διπλωματικές, στρατηγικές όψεις και η μνήμη του πολέμου”.

Καθείς δύναται να διακρίνει από το επισυναπτόμενο πρόγραμμα της εκδήλωσης, ότι οι ομιλητές – εισηγητές λόγω του γνωστικού τους αντικειμένου ήσαν κυριολεκτικά και μεταφορικά … “ο ένας καλύτερος από τον άλλο” κεντρίζοντας με αυτό το τρόπο το ενδιαφέρον του πολυπληθούς ακροατηρίου με την ποικιλομορφία της οπτικής ανάλυσης του θέματος.

Για το Α’ παγκόσμιο πόλεμο (1914-’18) στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει από το 2014 και έπειτα (που συμπληρώνονται κάθε χρόνο εκατονταετηρίδες από γεγονότα που διεξήχθησαν στην ιστοριογραμμή του) το ανάλογο με άλλες Χώρες που συμμετείχαν σ’ αυτόν (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία κ.λπ) έκδηλο ενδιαφέρον Φορέων & Συλλογικοτήτων προς διοργάνωση σχετικών επετειακών εκδηλώσεων.

Οι λόγοι εξήγησης για κάτι τέτοιο ποικίλουν. Ίσως να μας “κατατρέχουν” ακόμα -στη σύγχρονη βέβαια διάσταση τους- οι θύμησες από τον “εθνικό διχασμό” του 1915. Δηλαδή η αντιπαλότητα “Βενιζελικών” – “Κεντρώων” με “Αντιβενιζελικούς” – “Βασιλικούς”. Ίσως η παρεπόμενη του “Μεγάλου Πολέμου” … Ουκρανική εκστρατεία του 1919 και η αντικομμουνιστική συμμετοχή μας σ’ αυτήν. Ίσως πολύ περισσότερο η τρόπον τινά απόληξη αυτού του πολέμου η Μικρασιατική Εκστρατεία (1919 – ’22) με τις ολέθριες για τον μικρασιατικό Ελληνισμό συνεπειές της. Ποιός ξέρει;

Στον αντίποδα επί του συγκεκριμένου ζητήματος, -με “υπερτονισμό του ενοποιημένου χαρακτήρα” ως έθνους στους βαλκανικούς πολέμους 1912 -’13- ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 υπήρξε μέριμνα της Πολιτείας γι’ ανέγερση μνημείων στις κεντρικές πλατείες και στο “παρατελευταίο” χωρίο της Ελλάδας με όλους τους πεσόντες κάθε ενός από αυτά στα πεδία των μαχών της περιόδου 1912 – 1922.

Για το νησί της Κεφαλονιάς και τη σχέση του με τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει αναδειχθεί στο ευρύ κοινό η πτυχή του θέματος και τα ιστορικά στοιχεία που το διασυνδέουν. Μια αξιοσημείωτη προσπάθεια είναι εκείνη του συμπατριώτη μας κ. Ορέστη Καππάτου, Γραμματέα του Συλλόγου: “Το Ριφόρτσο” που ‘χει δημοσιεύσει στο πρόσφατο παρελθόν στα τοπικά portals της Κεφαλονιάς εξειδικευμένο υλικό (π.χ για την Γαλλική Μοίρα υδροπλάνων στην περιοχή Λιβάδι 1916 -’17, κ.α).

Αν σκεφτεί κανείς ότι αφού από την άνοιξη του 2018 τα … υδροπλάνα ξανάρχονται στο νησί μας για τουριστικούς αυτή τη φορά σκοπούς, η τοποθέτηση μιας αναμνηστικής επιγραφής σε επιλεγμένο σημείο που ν΄αναδεικνύει την συμμετοχή και την συνδρομή της Κεφαλονιάς (και) στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο δεν θα ήταν μια στοχευμένη ενέργεια;

Η Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει υπό την αιγίδα της επετειακές εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα το 2018 με αφορμή συμπλήρωσης άλλης μίας εκατονταετηρίδας. Συγκεκριμένα εκείνης από την Υπογραφή συνθηκολόγησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918  με την ομώνυμη  “Ανακωχή του Μούδρου” στο νησί της Λήμνου.

Γιατί και εμείς στην Κεφαλονιά να μην σηματοδοτήσουμε άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο;

Άλλωστε το οφείλουμε στην μνήμη και των δικών μας προγόνων που πολέμησαν στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η Ελλάδα συνολικά κατά τη διάρκεια του, είχε συνολικές απώλειες 27.000 άνδρες στα πεδία των μαχών (Σκρά, Δοΐράνη, κ.α). Συγκεκριμένα 6.000 νεκρούς & αγνοούμενους και 21.000 τραυματίες.