Φωτορεπορτάζ Αντριάνα Καραντινού

Με τη δέουσα λαμπρότητα και παρουσία πλήθους πιστών, που θύμιζε εποχές προ πανδημίας, τελέστηκε η χειροτονία του πατέρα Αντώνιου Καγγελάρη στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας το πρωί της Κυριακής 31 Οκτωβρίου. Ο αγαπητός, σε όλο το Αργοστόλι, διάκονος ανέλαβε πλέον τον ρόλο του ως πρεσβύτερος. Πλήθος ιερέων από όλο το νησί έσπευσαν να τον πλαισιώσουν στην μεγάλη αυτή στιγμή για τη ζωή και διακονία του.

Π. Αντώνιος: Γνωρίζω, ότι η οδός προς την Ιερωσύνη οδηγεί στον Γολγοθά και ότι η ιερατική διακονία θα είναι κατ’ εξοχήν «σταυρώσιμος»

«Ἡ γάρ ἱερωσύνη τελεῖται μέν ἐπί τῆς γῆς, τάξινδέ ἐπουρανίων ἔχει πραγμάτων».
(Ιω. Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης, Λόγος Γ’, PG 45, 642, ΕΠΕ 28, σ. 120)
Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα, σεπτή των πρεσβυτέρων χορεία, λαέ του Θεού ηγαπημένε!
Η ἱερωσύνη ἀσκεῖται ἐπί τῆς γῆς, ἀνήκειὅμως στήν «τάξη τῶν ἐπουρανίων». Η Ἱερωσύνη εἶναι διακονία πού δόθηκε ἀπό τό Θεό ὡς θεῖονχάρισμα γι’ αὐτό εἶναι τιμιώτερη ἀπ’ ὅλες τίςἐπίγειες ἐξουσίες, όπως αναφέρει στον Περί ιερωσύνης λόγο του, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Η γυναικά του π. Αντώνιου, Ελένη, τη στιγμή της χειροτονίας κρατώντας στην αγκαλιά της το νεογέννητο μωρό τους. Δίπλα της, εμφανώς συγκινημένος, ο αδελφός του Γεράσιμος Καγγελάρης

Η Ιερωσύνη είναι το Μυστήριο με την πιο περιεκτική σημασία του όρου. Είναι ένα μέγα και συνεχές θαύμα που απεργάζεται μέσα στην Εκκλησία, η φιλανθρωπία του Θεού. Αυτό,αποτελεί την πίστη και την εμπειρία της Εκκλησίας μας. Ο άνθρωπος, το οστράκινοσκεύος, να γίνεται ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο λειτουργός των μυστηρίων, ο οικονόμος της χάριτος, ο ποιμήν αθανάτων ψυχών “αίματι Χριστού εξηγορασμένων” (Μ. Βασιλείου).

Στη αγκαλιά του π. Χαράλαμπου Χαρίτου, εφημέριου του Αγίου Ελευθερίου, πέφτει μετά τη χειροτονία. Ο πρώτος πνευματικός πατέρας του π. Αντώνιου στα μαθητικά του χρόνια!

Τίποτα στη ζωή του ανθρώπου δεν είναι τυχαίο· όλα πηγάζουν από την πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Δοξολογώ τον Κύριο και Θεό μου διότι, χάρη στο δικό Του έλεος, ανταποκρίνομαι σήμερα στη φωνή Του, που με καλεί από την παιδική μου ηλικία. Με βαθειά επίγνωση, για το ύψος της τιμής και το μέγεθος της ευθύνης, προσέρχομαι σήμερα για να λάβω τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, απεσταλμένος της Εκκλησίας, προς Λαό ευσεβή. Γνωρίζω, ότι η οδός προς την Ιερωσύνη οδηγεί στον Γολγοθά και ότι η ιερατική διακονία θα είναι κατ’ εξοχήν «σταυρώσιμος». Το δε Επιτραχήλιον, το οποίον θα τεθεί μετ’ ολίγον επ’ εμού, από των τίμιων χειρών σας, Σεβασμιώτατε, αν και υφασμάτινο, εν τούτοις συμβολίζει την ευθύνη της σωτηρίας των ψυχών, των οποίων θα μου αναθέσει η Εκκλησία και θα καταστεί δι’ εμέ αιτία πολλών δοκιμασιών.
Η διακονία μου αυτά τα δυο περίπου χρόνια δίπλα σας Σεβασμιώτατε, συνέπεσε με την δύσκολη αυτή κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Αυτήν της πανδημίας. Λόγω της κατάστασης αυτής αναδείχθηκαν στην κοινωνία μας πάρα πολλές παθογένειας οι οποίες επί χρόνια πολλά ήταν καλά κρυμμένες. Έτσι,φάνηκε και πάλι πόσο χρήσιμη είναι η προσφορά της Εκκλησίας και του κλήρου. Μιας Εκκλησίας που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ακολουθώντας τα μέτρα που όρισαν οι ιατροί αλλά και δίπλα στο λαό της για να απαλύνει τον πόνο του. Σίγουρα τα μαθήματα που πήραμε είναι πάρα πολλά και θα αποτελέσουν εχέγγυα για το μέλλον.
Θα ήθελα όμως τούτη την Ιερή στιγμή, της προσωπικής μου Πεντηκοστής, να ανατρέξω σε όλους εκείνους που συνετέλεσαν στην κατά Θεόν επίδοση και ψυχική μου «καλλιέργεια».
Πρωτίστως, θα ήθελα να ευχαριστώ ολόψυχα τους αγαπημένους μου γονείς Νικόλαο και Μαρία για όλα όσα μου προσέφεραν όλα αυτά τα χρόνια, που με γαλούχησαν με τα νάματα της Ορθόδοξης πίστης μας και καλλιέργησαν και γιγάντωσαν την κλήση, που ο Θεός είχε φυτέψει στην παιδική ψυχή μου. Αλλά και τη γιαγιά μου Καλλιόπη η οποία αποτελεί για εμένα πρότυπο υπομονής.
Παράλληλα θα ήθελα να καταθέσω ευχαριστίες προς τους γονείς της συζύγου μου, Νικόλαο και Μαρία, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή με περιέλαβαν με αγάπη και με έκαναν να νιώθω πραγματικό παιδί τους.
Επίσης από καρδιάς θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον αδελφό μου Γεράσιμο αλλά και τα αδέλφια της συζύγου μου, Ζωή Αθανασία και Αθανάσιο που στάθηκαν δίπλα μου τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της Διακονίας μου.
Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στους σεβαστούς μου Καθηγητές από τη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι μετέδωσαν σε εμένα τις θεολογικές τους γνώσεις και μερικοί από αυτούς μπήκαν στο κόπο του ταξιδιού για να παρευρίσκονται σήμερα εδώ.
Αλλά και τους καλούς μου φίλους και αδελφούς, κληρικούς και λαϊκούς, από τη Θεσσαλονίκη και τα Τρίκαλα που είναι και αυτοί σήμερα εδώ για να χαρούν με τη χαρά μου. Τέλος, όλο του πλήρωμα της εκκλησίας της Κεφαλονιάς, Πρεσβυτέρους και λαϊκούς, πουπαρευρίσκονται εδώ για να με τιμήσουν και να προσευχηθούν για εμένα.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα Σεβασμιώτατε να κάνω μια μικρή αναφορά σε τέσσερα πρόσωπα τα οποία δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας αλλά έχουν στιγματίσει τη ζωή μου καταλυτικά.
Πρώτα, θα ήθελα να αναφερθώ στον Πνευματικό μου Πατέρα Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Αλεξάτο, τον δικό μας παπά Χρυσόστομο, στου οποίου το πετραχήλι γαλουχήθηκα από πολλή μικρή ηλικία. Άνθρωπος της ταπείνωσης και της υπομονής, οισυμβουλές του θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη καρδιά μου. Θυμάμαι τη στιγμή που του ανακοίνωσα ότι θα είμαι πρωτοετής φοιτητής στη Θεολογική σχολή, σήκωσε το χέρι του, με ευλόγησε και είπε «δηλαδή σε λίγα χρόνια ο Αντωνάκης μας θα λέει Ειρήνη πάσι? Και τα μάτια του βούρκωσαν.»
Έπειτα, αναπολώ τον πολιό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κυρό Σπυρίδωνα με τον οποίο είχαμε αποκτήσει οικογενειακή πνευματική σχέση. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη χαρά που είδα στο πρόσωπό του όταν επίσης του ανακοίνωσα ότι θα σπουδάσω τα θεολογικά γράμματα στη Θεσσαλονίκη αλλά και την αμέριστη στήριξή του καθόλη τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής.
Τέλος, στη μνήμη μου έρχονται αυτή εδώ τη στιγμή και οι παππούδες μου Γεράσιμος και Ρουμπίνα σκεπτόμενος τη χαρά που θα είχαν αν ήταν ανάμεσά μας.
Επιτρέψατέ μου Σεβασμιώτατε κλείνοντας, να ευχαριστήσω από καρδιάς την αγαπημένη μου σύζυγο Ελένη, το απάνεμο λιμάνι της καρδιάς μου, η οποία από την πρώτη στιγμή ενστερνίστηκε πλήρως την επιθυμία μου για την Ιερωσύνη και δέχθηκε με Θείο ζήλο και αυταπάρνηση, να σηκώσει μαζί μου αυτόν τον Σταυρό. Στάθηκε βράχος ακλόνητος κατά την περίοδο της διακονίας μου, μεγαλώνοντας μάλιστα και την οικογένειά μας με το μικρό μας Νικόλα. Ελένη μου, δοξάζω τον Θεό που σε οδήγησε στην ζωή μου και σου είμαι ευγνώμων για την αγάπη και την στήριξη σου, η οποία συνέβαλε οριστικά στην απόφασή μου για να ιερωθώ.

Τέλος, τον λόγο στρέφω σε εσάς, Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα. Σας γνώρισα άμα τη ενθρόνισή σας στη Κεφαλονιά και σας εκμυστηρεύτηκα τον πόθο μου να ιερωθώ. Με αγκαλιάσατε με πατρική αγάπη, με διδάξατε τόσο με τα λόγια σας όσο πολύ περισσότερο με τις πράξεις σας. Είδα στο πρόσωπο σας το πρότυπο του Πνευματικού πατέρα και έτσι δεν άργησα να κατευθυνθώ κάτω από το πετραχήλι και το ομώφορό σας. Από τα δύο αυτά χρόνια της διακονίας μου δίπλα σας είναι πάμπολλα τα μαθήματα που πήρα από εσάς. Μόνο δύο θα ήθελα να αναφέρω ετούτη τη στιγμή. Το πρώτο είναι να βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου τον Θεό. Από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο και από τον φτωχότερο ως τον πλουσιότερο ποτέ να μην διακρίνουμε αλλά πάντα να βρίσκουμε σε αυτόν το κατ’ Εικόνα και το καθ’ Ομοίοσιν της δημιουργίας. Και το δεύτερο είναι η λειτουργική σας απλότητα και ευταξίας που ακουμπάει στον Ιερό Καβάσιλα «Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω». Ο Θεός να σας χαρίζει καρποφόρα Αρχιερατεία για να διακονείτε στο μέγιστο βαθμό το λαό μας.
Τελειώνοντας, επικαλούμαι την προστασία του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Γερασίμου του Προστάτου μας, του Αγίου Αντωνίου του οποίου το όνομα φέρω και τις πρεσβείες των Αγίων Αποστόλων Στάχυος, Απελλού και Αριστοβούλου των οποίων την μνήμην επιτελούμεν και πάντων των Αγίων.
Και νυν Άγιε Δέσποτα, «καιρός του ποιήσαιτω Κυρίω». Στρέφω τα χείλη και την καρδιά στον Αρχιποιμένα Χριστό και αιτούμαι το άπειρον Αυτού έλεος ώστε να ακούσω από τα χείλη Του το «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ επ’ ολίγα είς πιστός επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».
«Κύριε ως κελεύεις, Κύριε ως γινώσκεις, Κύριε ως βούλει, γενηθήτω το θέλημά σου εν εμοί»
Αμήν.

Συγκίνηση Δημητρίου: Είσαι πλέον Λειτουργός του Κυρίου, από Αυτόν θα αντλείς την δύναμη και την Χάρη και σε αυτόν θα την επιστρέφεις

Εμφανώς συγκινημένος ο μητροπολίτης Κεφαλληνίας Δημήτριος απευθυνόμενος στον μέχρι σήμερα διάκονο, είπε μεταξύ άλλων ότι, σήμερα εισήλθε ως διάκονος και εξέρχεται ως πρεσβύτερος, ως παπάς όπως λέει ο λαός. Επίσης, ο μητροπολίτης τόνισε πως πλέον είναι Λειτουργός του Κυρίου, από Αυτόν θα αντλεί την δύναμη και την Χάρη και σε Αυτόν θα την επιστρέφει.

Αφού ντύθηκε ο πατήρ Αντώνιος φορώντας τα άγια ράσα, όλοι οι παρευρισκόμενοι προεξάρχοντος του μητροπολίτη φώναξαν «ΑΞΙΟΣ». Επρόκειτο για μία εξαιρετική στιγμή όχι μόνο για τον ίδιο τον π. Αντώνιο αλλά και για την οικογένειά του, τους φίλους και όλους τους συμπροσευχόμενους Χριστιανούς.
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και ο αντιπεριφερειάρχης Σωτήρης Κουρής αλλά και ο δημοτικός σύμβουλος Νίκος Ανουσάκης.

Από όλους τους συντάκτες και τεχνικούς του ekefalonia ευχόμαστε απο καρδίας καλή διακονία π. Αντώνιε, ΑΞΙΟΣ!

Η οικογένεια του π. Αντώνιου Καγγελάρη

Χαμογελαστός ο Βαγγέλης Μαζαράκης. Φώναζε σε όλους “τον γνωρίζω από μικρό παιδί”

Πλήθος κόσμου στην Μητρόπολη για το αγαπητό παιδί της τοπικής μας εκκλησίας