Ίσως σας φανεί παράξενο, αλλά τον κύριο Γεωργούλη και την κυρία Χρονοπούλου ούτε καν τους είχα ακουστά, έως ότου σύσσωμα τα ΜΜΕ ανέλαβαν κατ’ αποκοπή να ενημερώσουν το πανελλήνιο για τα τεκταινόμενα εντός ή εκτός της κρεβατοκάμαράς τους. Έτσι, με βάση αυτή την εμπεριστατωμένη ενημέρωση, οι πολίτες θα επιλέξουν το κόμμα που θα λύσει τα δικά τους προβλήματα και τα μύρια όσα προβλήματα της ταλαίπωρης χώρας μας, για τα οποία δικαίως κανείς δεν μιλά γιατί δεν έχει κάτι να πει.
Δηλαδή να πει τι για το βαθύ κράτος που κανείς δεν τολμά να αγγίξει (με εξαίρεση τον Τζήμερο), να πει τι για τα προβλήματα με την Τουρκία που είτε θέλουμε είτε όχι θα λυθούν είτε με πολεμική σύρραξη ή με κάποια εθνική παραχώρηση; Να τολμήσει να πει ότι τελειώσανε οι αστειότητες με τα καλάθια, τα epass, τα bonus και τα άλλα ευτράπελα; Να μιλήσει και να πει τι για τις εξακόσιες πενήντα χιλιάδες των νέων επιστημόνων που η θλιβερή διακυβέρνηση της χώρας μας τους ανάγκασε να μεταναστεύσουν; Να πει τι για τα τριτοκοσμικά νοσοκομεία και την ανύπαρκτη ουσιαστικά δικαιοσύνη της χώρας, ή να πει τι για την μείωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων κατά 7,4% τον τελευταίο χρόνο και την ακρίβεια που έχει γονατίσει όλα τα νοικοκυριά; Δυστυχώς, μισούμε τη σοφία της ομαδικότητας, μισούμε την συνεργασία. Έτσι, παρακολουθούμε με αδιαφορία πολιτικούς αρχηγούς και αρχηγίσκους -ο ογκόλιθος Βαρουφάκης εντάσσεται σε άλλη κατηγορία…- να αφορίζουν τη συνεργασία με άλλα κόμματα, καθώς πιστεύουν ότι μονοπωλούν τη σοφία για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. που εφηύρε την απλή αναλογική- τουλάχιστον μέχρι πρότινος- δεν ήθελε να συνεργαστεί με τους ηττημένους!!!
Άρα στόχευε στο 50% συν ένα. Ας ευχηθούμε λοιπόν περαστικά στον κύριο Τσίπρα.
Η ΝΔ από την άλλη έχει αυτοσκοπό την αυτοδυναμία. Αρκεί ένα 37%, άντε 38%, για να κάνει κυβέρνηση. Αν αφαιρέσεις και αυτούς που δεν θα ψηφίσουν, άνετα και «δημοκρατικά» το 25% επιβάλλει τις απόψεις του στο 75%! Έχουμε την εντύπωση ότι το πολίτευμα της χώρας μας είναι προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ στην ουσία είναι πρωθυπουργική μονοκρατορία!
Και αυτό χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου που το 1986 αυτο-εχρίσθη ‘Καίσαρας’ αλλάζοντας το Σύνταγμα και καθιστώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα απλό εθιμικό πρόσωπο. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπορεί να πουλήσει στην Τουρκία ούτε καν τα F35 γιατί δεν του επιτρέπει το Κογκρέσο! Στην Ελλάδα, ο εκάστοτε πρωθυπουργός αποφασίζει πότε θα γίνουν εκλογές ανάλογα με το δικό του συμφέρον και όχι σύμφωνα με το Σύνταγμα ή το συμφέρον της χώρας. Αυτός επιλέγει ΠτΔ -σιγά με ρωτήσουμε και το λάο…- αρχηγό ενόπλων δυνάμεων, Πρόεδρο και Εισαγγελέα Αρείου Πάγου, Πρόεδρο ΣτΕ, διοικητή ΕΥΠ (για να μην ξεχνιόμαστε) κ.ο.κ. Αυτός αποφασίζει όχι μόνο ποιοι θα είναι υπουργοί, αλλά και πόσοι θα είναι.
Με άλλα λόγια στις εκλογές εμείς οι πολίτες δεν επιλέγουμε κυβέρνηση, αλλά πρωθυπουργό. Σωστά λοιπόν ο κύριος πρωθυπουργός λέει: «Θέλετε για πρωθυπουργό εμένα ή τον Τσίπρα;» Ούτε καν δεν λέει μία «κυβέρνηση με πρωθυπουργό εμένα ή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα»…
Σημείωση
Τα προβλήματα της χώρας είναι δισεπίλυτα και καμία μονοκομματική κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να σταθεί ούτε έναν χρόνο. Η μόνη λύση είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας ή μια κυβέρνηση μειοψηφίας με την ανοχή των άλλων κομμάτων, ώστε να υπάρχει και κάποιος έλεγχος στην πρωθυπουργική μονοκρατορία που είναι η καισαρική κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου.
