Δεν καταλαβαίνω την πρεμούρα της κυβέρνησης, να θέλει να αντικαταστήσει το ισχύον σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων με τον γάμο ομοφυλοφίλων.

Το σύμφωνο συμβίωσης ικανοποιούσε όλες τις ανάγκες των ερωτοχτυπημένων ομοφυλοφίλων. (Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να τους επιτρέπεται η υιοθεσία αφού οι ίδιοι επέλεξαν να μην θέλουν δικά τους βιολογικά παιδιά). Ο Γάμος είναι ένας κοινωνικός θεσμός, που συνάπτεται μεταξύ δύο ετερόφυλων. Δεν είναι μία μορφή δικαιώματος το οποίο στερεί κάποιος νόμος από τους ομοφυλόφιλους. Είναι ακριβώς το αντίθετο.

Οι θιασώτες του γάμου ομοφύλων θέλουν να έχουν το δικαίωμα όχι φυσικά να συμμετέχουν, αλλά να εξευτελίσουν και να καταργήσουν τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας όπως χιλιάδες χρόνια έχει σφυρηλατήσει η κοινωνία μας. Δεν μπορώ να διανοηθώ ένα παιδί να μεγαλώνει με δύο μπαμπάδες ή με δύο μαμάδες. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι κάποιος ή κάποιοι αποφασίζουν να στερήσουν σε ένα παιδί το φυσιολογικό δικαίωμα, όχι μόνο να μην έχει μάννα και πατέρα αλλά να μεγαλώνει σαν «μεθυσμένο» και να μην ξέρει τι ακριβώς σημαίνει η λέξη μάννα και πατέρας. Και δεν μπορώ να διανοηθώ τον λόγο για τον οποίο οι κυβερνώντες θέλουν να νομοθετήσουν την καταδίκη ενός παιδιού, και της κοινωνίας συνάμα, που θα είχε την ατυχία να μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αφού θα έχει ως πρότυπο αυτούς που το μεγαλώνουν. …

Τελικά τι είδους πρότυπο ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας ευαγγελίζεται η κυβέρνηση μας;

Πως είναι δυνατό -εσκεμμένα-να αποκαλούν την κοινωνική διαστροφή κοινωνική πρόοδο και ισότητα, σε τι άραγε αποβλέπουν;

Στην πλήρη διάλυση της κοινωνίας μας;

Και είναι πράγματι θλιβερό κατάντημα: Από το θαύμα του Γάμου της Κανά, κάποιοι να μας φθάνουν στους γάμους της κατάντιας. (Άραγε, η γνώμη του λαού δεν μετράει; Τα δημοψηφίσματα έχουν καταργηθεί; Ευελπιστώ να γίνεται αντιληπτό ότι δεν με αφορούν και δεν κρίνω κανέναν για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα το κάθε ενός από εμάς. Ως εκεί όμως).