Μόλις είχαν κλείσει τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα. Τα μέλη της ομάδας των «πυροτεχνουργών» είχαμε εξορμήσει σε λόφους, γύρω από το Αργοστόλι, όπου ακόμα σώζονταν οι βάσεις των παλιών ιταλικών κανονιών, σε άγρα της πολύτιμης μπαρούτης που θα χρησιμοποιούσαμε για το πασχαλιάτικο «οπλοστάσιο» μας!
Αρχές της δεκαετίας του 1960.
Χρόνια αθώα που τα «πυρομαχικά» μας τα έκαναν και ολίγον θορυβώδη.
Ζωή απλή. Χωρίς διαδίκτυο, χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς τηλεόραση, γεμάτη, όμως, απλότητα, συντροφικότητα, ανεμελιά και για μας τα παιδιά γεμάτη παιγνίδι και αθώες «διαβολιές» μέχρι τελικής… πτώσης!
Θυμάμαι ότι είχα ακούσει για την ύπαρξη πάνω στους λόφους μπαρούτης, σε μορφή μακαρονιού, από ένα θείο μου που προφανώς την είχε χρησιμοποιήσει για τον ίδιο λόγο που τη θέλαμε και εμείς!
Η παρέα λοιπόν έπαιρνε τα βουνά και τα όρη για τη συλλογή του… πολύτιμου για τις κροτίδες υλικού. Αρχίζαμε το σκάλισμα και σιγά σιγά ξεσκεπάζαμε κάτω από το υγρό χώμα την μπαρούτη. Η διαδικασία γινόταν με μεγάλη προσοχή. Δεν θέλαμε να μας ξεφύγει ούτε ένα «μακαρονάκι». Όταν είχαμε συλλέξει αρκετό «υλικό» επιστρέφαμε στη βάση μας –που συνήθως ήταν το πατρικό μου σπίτι– και αρχίζαμε το άπλωμα της μπαρούτης στην ταράτσα για να στεγνώσει από την υγρασία που την είχε «ποτίσει» μετά από πολλά χρόνια μέσα στο χώμα.
Μετά το στέγνωμα ακολουθούσε η παραγωγή των κροτίδων σε τρίγωνα. Οι λωρίδες έπρεπε να’ ναι από σκληρό χαρτί για να κάνουν ξηρό κρότο. Τις εφοδιαζόμαστε από το τυπογραφείο του Κουρή που εξέδιδε τότε την εφημερίδα «Φωνή της Κεφαλλονιάς».
Τόπος παραγωγής το δωμάτιό μου στο πατρικό και πολύτιμος βοηθός ο συμμαθητής Ζήσιμος Στυλιανέσης που σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη.
Ένας άλλος συμμαθητής –που είχε διασυνδέσεις με ένα νταμάρι– μας εφοδίαζε με τα απαραίτητα φυτίλια τα οποία προσαρμόζαμε, μετά το άνοιγμα μιας μικρής τρύπας, στη μια πλευρά του τρίγωνου.
Στη φαρέτρα μας είχαμε εξασφαλίσει και αντιμόνιο το οποίο είναι πολύ εκρηκτικό!
Η παραγωγή μας, το… αξιόπιστο του προϊόντος και το χαμηλό του κόστος είχαν γίνει γνωστά στο ευρύτερο τσούρμο των συμμαθητών και μη και δεν αργήσανε να καταφθάνουν παραγγελίες που μας εξασφάλιζαν ένα σεβαστό χαρτζιλίκι!
Ορισμένες φορές οι παραγγελίες ήταν τόσο πολλές που αναγκαζόμαστε να… δουλεύουμε ατελείωτες ώρες!
Και όλα αυτά κάτω από τη μύτη των γονιών μας που ένιωθαν υπερήφανοι γιατί ο Ζήσιμος και εγώ συνεχίζαμε τη μελέτη ακόμα και στη διάρκεια των σχολικών διακοπών!
Μέχρι το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης, η παραγωγή είχε ολοκληρωθεί και αμέσως άρχιζε η… κατανάλωση! Μετατρέπαμε τις γειτονιές σε αναίμακτα… πεδία μαχών με αποκορύφωμα των «πολεμικών μας πράξεων» το βράδυ της Ανάστασης στην Κεντρική Πλατεία όπου γινότανε ο κακός χαμός!
Κλείνοντας θα ήθελα να διευκρινίσω ότι τα βαρελότα μας ήταν μικρής ισχύος, για ευνόητους λόγους. Κανά δύο φορές είχαν σκάσει στο χέρι μου και το μόνο σημάδι που μου άφηναν ήταν μια κοκκινίλα. Παρότι παιδιά είχαμε την προνοητικότητα να σταθμίζουμε τους κινδύνους και να παίρνουμε τα μέτρα μας.
Άλλες εποχές. Περασμένες αλλά όχι ξεχασμένες για εμάς που τις ζήσαμε και σήμερα τις νοσταλγούμε.
Καλή Ανάσταση.
Γιώργος Μεσσάρης
