Καθόταν έτσι ακίνητος στην μέση του πουθενά.

Ψηλά στο λόφο φάνταζε η εκκλησία του χωριού και δίπλα το κοιμητήριο.

Εκεί τις δύσκολες μέρες μαζεύεται όλο το χωριό για να αντιμετωπίσει τη

ματαιότητα των ανθρωπίνων πράξεων, εκεί για λίγο κουνάνε χαρακτηριστικά

το κεφάλι τους, μέχρι να ακουστεί ο υπόκωφος θόρυβος που κάνει το πρώτο

χώμα όταν πέφτει πάνω στο φέρετρο και έπειτα ξαναγυρίζουν  για να πιάσουν

την μίζερη ζωή τους από εκεί που την είχαν αφήσει.

Αυτός εξακολουθούσε να κάθεται ακίνητος στην μέση του πουθενά,  ατενίζοντας

τον ήλιο που έπεφτε αργά στον ορίζοντα, μέχρι τη στιγμή που χάθηκε και βασίλεψε παντού το σκοτάδι.

Τότε ένα διάφανο φως άρχισε να γεμίζει το κοιμητήριο και διάφανοι, ωραίοι άνθρωποι να ξεπηδούν ανάμεσα από τα μνήματα.

Χαμογελούσαν, τραγουδούσαν, χόρευαν και φαίνονταν ευτυχισμένοι.

Του φάνηκε παράξενο, έβλεπε περίεργα πράγματα, άνθρωποι που είχαν χρονιά

να μιλήσουν, άνθρωποι που δεν χώνευαν ο ένας τον άλλον, τώρα να γλεντάμε μαζί

και αγαπημένοι.

Ο ένας έδινε το χέρι στον άλλον ξεχνώντας ότι τους χώριζε, και χαίρονταν γι’ αυτά

που τους ένωναν.

Μια γλυκιά μελώδια πλημμύριζε την βραδιά, κι αυτός απορημένος έπιασε τον εαυτό του

να χαμογελάει και να σιγανομουρμουρίζει τη μελώδια .

Σε μια στιγμή διέκρινε τη μητέρα του και τον μικρό του αδελφό που τους είχε χάσει

απρόσμενα πριν μερικά χρονιά,  παίζανε και αστειευόντουσαν.

Προσπάθησε να τους πλησιάσει αλλά κάτι σαν να τον εμπόδιζε.

Η νύχτα άρχιζε σιγά-σιγά να φεύγει.

Τα φωτά σβήσανε, η μουσική σταμάτησε και έπεσε η αυλαία, όταν άνοιξε ξανά την σιωπή

σκόρπισε το δυνατό χειροκρότημα του κοινού.

Ο ΘΙΑΣΟΣ ΥΠΟΚΛΙΘΗΚΕ

Στα μάτια τους ήταν ζωγραφισμένη η ελπίδα για ένα  καλύτερο   Αύριο !!

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ.

Πάνος Βαρδάκος

27-03-2019 Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου