Ομοσπονδία γυναικών Ελλάδας

Ομάδες γυναικών Αργοστολιού και Ληξουρίου

Στην εργασία, στο σπίτι και στη σχολή με αγώνα και αλληλεγγύη θα σπάσουμε τη βία!

Ως ομάδες γυναικών Αργοστολίου και Ληξουρίου, με αφορμή τα περιστατικά Βίας κατά των γυναικών εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε νέα, σε κάθε συναγωνίστρια μας, σε κάθε γυναίκα της βιοπάλης που είναι θύμα βίας με όποια μορφή και αν εκφράζεται αυτή. Είμαστε στο πλευρό κάθε γυναίκας που βιώνει τη βία εκεί που εργάζεται, εκεί που ζει, που σπουδάζει, που αθλείται, που περνάει τον ελεύθερο χρόνο της.

Βία είναι το συνολικό τσάκισμα της εργασιακής, της οικογενειακής, της προσωπικής ζωής, είναι η έλλειψη μέτρων προστασίας της υγείας και της ζωής, των εργασιακών δικαιωμάτων της γυναίκας, της μητρότητας. Βία είναι η ανεργία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις που κάνουν τη ζωή των γυναικών λάστιχο, τα βάρη των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ που πέφτουν στις πλάτες τους. Βία είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η προσφυγιά.

Αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο ανθίζει η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική κακοποίηση, οι βιασμοί, ακόμα και οι δολοφονίες γυναικών. Ταυτόχρονα αυτά είναι τα “δεσμά” που περιορίζουν τις δυνατότητες μιας γυναίκας να ξεφύγει από μία βίαιη διαπροσωπική σχέση.

Η κοινωνία της εκμετάλλευσης γεννά τη βία στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε όλους τους χώρους που ζει και δραστηριοποιείται η κάθε γυναίκα. Οι απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες, που φτάνουν μέχρι το βιασμό και τις δολοφονίες, είναι το αποτέλεσμα -και όχι η αιτία- της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην ταξική κοινωνία, των κοινωνικών διακρίσεων που βιώνουν οι γυναίκες σε κάθε πλευρά της ζωής τους.

Τα αίτια προέρχονται από την ίδια τη κοινωνία στην οποία επικρατεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο ανελέητος ανταγωνισμός, και ο ατομισμός που διαπερνά τις διαπροσωπικές και τις οικογενειακές σχέσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναπτύσσονται εχθρικές συμπεριφορές μεταξύ ανθρώπων που έχουν τα ίδια προβλήματα και τα ίδια συμφέροντα, ακόμα και μέσα στην οικογένεια. Οι εχθρικές συμπεριφορές που συνδέονται με την τάση «ιδιοκτησίας» της έχουν ως αποτέλεσμα την απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το κίνητρο του δράστη δεν είναι το φύλο του θύματος, αλλά η σχέση του θύματος μαζί του. Τα στρεβλά πρότυπα ανθίζουν όσο διαιωνίζεται η οικονομική και κοινωνική εξάρτηση ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης.

Λύνεται νομικά το ζήτημα της βίας ;

Τασσόμαστε υπέρ της αυστηριοποίησης του ποινικού πλαισίου των εγκλημάτων βίας κατά των γυναικών. Καταδικάζουμε κατηγορηματικά κάθε φαινόμενο ατιμωρησίας ή προσπάθειας να πέσουν στα «μαλακά» οι δράστες. Όμως, οι όποιες αλλαγές στην ποινική νομοθεσία δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την ολόπλευρη προστασία των γυναικών. Οι δολοφονίες γυναικών είτε χαρακτηριστούν γυναικοκτονίες είτε όχι, η ουσία του προβλήματος δεν αλλάζει αν δεν υπάρξει ολόπλευρη κοινωνική προστασία και στήριξη των γυναικών, που εκτός των άλλων θα αποτρέπει τους δράστες να δρουν ανενόχλητοι.

Τις τελευταίες ημέρες, δίκαια έχει προκαλέσει την οργή και το θυμό το αποτρόπαιο έγκλημα βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη, αλλά και η διαφαινόμενη συγκάλυψη κι ατιμωρησία των δραστών. Όσο επιτακτικό είναι να διερευνηθεί το συγκεκριμένο έγκλημα, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να δυναμώσει το μέτωπο απέναντι στις σάπιες ”αξίες”, που δημιουργεί και αναπαράγει η σημερινή κοινωνία, με τα εξίσου αποκρουστικά ”ήθη γόνων μεγάλων επιχειρηματικών οικογενειών”, στα φαινόμενα υποτίμησης της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας της γυναίκας.

Αποκαλύπτουμε το κίνητρο της όψιμης ευαισθησίας …περί βίας

Οι πολιτικές διαχρονικά των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά και της ΕΕ, δεν αναδεικνύουν την αναγκαιότητα για ολόπλευρη στήριξη της γυναίκας ώστε να αποκρούσει κάθε μορφή βίας αφού η συγκεκριμένη πολιτική ακλουθεί τη λογική κόστους – οφέλους. Αποκαλυπτικό είναι το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που επιμερίζει το “κόστος” στην υγειονομική περίθαλψη, στην αυξημένη χρήση της ποινικής Δικαιοσύνης (αστυνομία, εισαγγελείς), στις υπηρεσίες προστασίας των παιδιών, στη “χαμένη παραγωγή λόγω χαμένων ημερών εργασίας» και “χαμηλότερης παραγωγικότητας”. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον υποκριτική η στάση τους περί “ευαισθητοποίησης” για την αντιμετώπιση της βίας σε βάρος των γυναικών. Είναι οι ίδιοι που έχουν τσακίσει κάθε κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα ανδρών αλλά και γυναικών στη μόρφωση, την προστασία της μητρότητας, την ψυχαγωγία. Έχουν υποβαθμίσει και εμπορευματοποιήσει τις κρατικές υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και τις ελάχιστες δομές στήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Και σε αυτή την πολιτική έχουν υπογράψει μια σειρά από γυναίκες πολιτικοί. Όσες γυναίκες κι αν στελεχώνουν τους αστικούς θεσμούς, το κριτήριο για τη στάση, την πολιτική που εφαρμόζουν δεν είναι το φύλο τους, αλλά τα ταξικά συμφέροντα που οι ίδιες υπερασπίζονται και εκπροσωπούν.

Είναι ατομικό ζήτημα κάθε γυναίκας να “σπάσει τη σιωπή” της;

Οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα χρησιμοποιούνται για να αναδειχτούν ως προοδευτικές οι σύγχρονες αστικές επιδιώξεις γύρω από τη «συμμετοχή των γυναικών». Όπως για παράδειγμα το «κοινωνικό κίνημα» του «#MeToo» μέσω του οποίου αναπαράγεται η προβολή των γυναικών ως του «κοινωνικού υποκειμένου» που εναντιώνεται και αντιστέκεται στην επέλαση του «συντηρητισμού», του σεξισμού, της «πατριαρχίας», της παρενόχλησης και της βίας, χωρίς να γίνεται λόγος για τις ταξικές διαφοροποιήσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι καμπάνιες και οι «εκστρατείες» ευαισθητοποίησης δεν μπορούν να δώσουν από μόνες τους λύση στα οξυμένα προβλήματα των κακοποιημένων γυναικών. Καθώς δεν εξασφαλίζουν την ουσιαστική στήριξή τους, τη στιγμή που έρχονται αντιμέτωπες με ένα αποσπασματικό και υποβαθμισμένο κρατικό δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών. Όπως λύση δεν είναι ούτε η “γυναικεία επιχειρηματικότητα” ούτε οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, δήθεν για την ενίσχυση της κοινωνικής ανέλιξης της γυναίκας, που διαλύουν τις ζωές ανδρών και γυναικών. Αποκρύπτοντας πως οι αλλαγές στην κοινωνική θέση της κάθε γυναίκας μεμονωμένα δεν ανατρέπουν την ταξική αιτία της ανισοτιμίας των γυναικών. Γιατί η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις, με την ύπαρξη κρατικών δομών για τη μέριμνα και την αγωγή των παιδιών, που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να είναι χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά.

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΓΩΝΑ!

Για να αναπτυχθεί η συλλογικότητα, η συναδελφικότητα, η αλληλεγγύη για κάθε γυναίκα, ώστε να βρει τη δύναμη και το κουράγιο, το θάρρος και την τόλμη να αντιπαλέψει τέτοια φαινόμενα και να παλέψει μαχητικά για να αλλάξει τη ζωή της!

Γιατί τον 21ο αιώνα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες κάθε γυναίκα να ζει χειραφετημένη οικονομικά, κοινωνικά, ψυχικά, χωρίς να εξαρτάται από τον σύντροφο ή σύζυγο, από το οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να εγκλωβίζεται σε παθογόνες, βίαιες διαπροσωπικές σχέσεις!

Διεκδικούμε:

Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία των κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών και για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών (ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές κ.α.), με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή εργασία χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.

Στελέχωση σχολείων και πανεπιστήμιων με το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.λπ.), που έγκαιρα θα εντοπίζουν και θα αντιμετωπίζουν φαινόμενα βίας.

Δημιουργία ενός δημόσιου και δωρεάν δικτύου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών με επίκεντρο τη γειτονιά, που -εκτός των άλλων- θα καλύπτουν την ψυχική υγεία, τον οικογενειακό προγραμματισμό, τη συμβουλευτική ζεύγους και γονιών.

Να οργανωθούν ενημερωτικά προγράμματα στις σχολές και χώρους εργασίας από επιστημονικούς, κρατικούς φορείς.
Εξασφάλιση από το κράτος στη γυναίκα-θύμα σταθερής εργασίας, σταθερού εισοδήματος, επιδόματος για όσο το έχει ανάγκη ή ακόμα και επίδομα ενοικίου.

Καμιά γυναίκα μόνη απέναντι στη βία. Πολεμάμε το σύστημα που γεννά την αιτία!