Της Αλεξάνδρας Αθενάκη

Θεριστική μηχανή. Ο ερχομός της στο χωριό μου τα Φραγκάτα στη δεκαετία του 60, ήταν χαρά και πανηγύρι για μικρούς και μεγάλους. Πήγαινε με τη σειρά σε όλα τα χωριά και χρησιμοποιούνταν για το αλώνισμα των  σιτηρών.

Όλο το χωριό περίμενε τον ερχομό της και προετοιμαζόταν. Αφού θέριζαν το σιτάρι το έκαναν δεμάτια και τα συγκέντρωναν σε ένα χωράφι Ο κάθε νοικοκύρης στήνοντας τα δεμάτια όρθια έφτιαχνε τη δική του «θημωνιά». Σε λίγες μέρες εμφανιζόταν η αλωνιστική μηχανή. Φάνταζε θηρίο, τεράστια, στα παιδικά μας μάτια. Με τι γρηγοράδα «έτρωγε» τα δεμάτια και ξεχώριζε το σιτάρι από το άχυρο.

Μπροστά στο στόμιο που έβγαινε το σιτάρι οι γονείς μας κρατούσαν τσουβάλια και τα γέμιζαν και από ένα μακρύ «φουγάρο» έβγαινε το άχυρο στη αρχή ήταν ένας μικρός σωρός που συνεχώς μεγάλωνε.

Δούλευαν μέρα νύχτα!