Γράφει ο Ανδρέας Αρβανιτάκης

Έχοντας υπηρετήσει επανειλημμένα τον θεσμό των Συλλόγων Γονέων, άλλοτε ως πρόεδρος και άλλοτε ως απλό μέλος, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι οι σύλλογοι αυτοί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σχολικής κοινότητας.

Δεν είναι απλώς ένα όργανο διοικητικής εκπροσώπησης των γονέων, αλλά ένας ζωντανός κρίκος που ενώνει την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία.

Ο σκοπός τους είναι βαθιά ουσιαστικός: να στηρίζουν τη λειτουργία του σχολείου μέσα από δράσεις, πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις που έχουν ως μοναδικό γνώμονα τη βελτίωση της καθημερινότητας των παιδιών μας σε ένα χώρο στον οποίο περνούν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους.

Από την ενίσχυση των υποδομών και τη διοργάνωση πολιτιστικών και εορταστικών εκδηλώσεων, μέχρι τη συμμετοχή σε προγράμματα πρόληψης και ενημέρωσης, καθώς και την υλικοτεχνική ενίσχυση, κάθε πρωτοβουλία του συλλόγου έχει στόχο ένα καλύτερο, ασφαλέστερο και πιο δημιουργικό σχολικό περιβάλλον.

Θα πρέπει βέβαια να καταστεί σαφές ότι όλα αυτά, μπορούν να επιτευχθούν μόνο σε αγαστή συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα.

Ένας σύλλογος γονέων δεν λειτουργεί απέναντι, αλλά δίπλα στους εκπαιδευτικούς. Οφείλει να καλλιεργεί σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού με τους δασκάλους και καθηγητές που έχουν αναλάβει όχι μόνο τη μόρφωση, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας.

Φυσικά, μέσα στους συλλόγους συμμετέχουν άνθρωποι διαφορετικοί, με ποικίλες πολιτικές, κοινωνικές ή προσωπικές απόψεις.

Εκεί βρίσκεται και η ομορφιά του θεσμού: η σύνθεση διαφορετικών φωνών με κοινό παρονομαστή τα παιδιά. Αυτή η κοινή αγάπη και ευθύνη είναι που δίνει δύναμη και προσανατολισμό στη συλλογική προσπάθεια των Συλλόγων μας.

Οι σύλλογοι γονέων οφείλουν επίσης να συνεργάζονται με τους φορείς της πολιτείας και, όπου απαιτείται, να διεκδικούν μέσα στο πλαίσιο του νόμου, πάντα με στόχο τη συνεργασία και την επίτευξη θετικού αποτελέσματος — και όχι τη σύγκρουση.

Με αυτές τις αρχές πορεύτηκα και θα συνεχίσω να πορεύομαι, υπηρετώντας με συνέπεια και πίστη αυτόν τον εξαιρετικά σημαντικό θεσμό, που αποτελεί στήριγμα του σχολείου και θεμέλιο της εκπαιδευτικής μας κοινότητας.

Όλα αυτά, όμως, προϋποθέτουν τη συμμετοχή. Σε μια εποχή όπου η καθημερινότητα μάς εξαντλεί, η ενεργή συμμετοχή των γονέων στους συλλόγους μπορεί να φαίνεται δύσκολη.
Κι όμως, αξίζει. Γιατί σκεφτείτε μέσα από αυτή τη συμμετοχή πόσα προσφέρουμε ουσιαστικά στα παιδιά μας, πώς βελτιώνουμε λιγότερο ή περισσότερο το σχολικό τους περιβάλλον και πόσες όμορφες στιγμές και αναμνήσεις δημιουργούμε μαζί τους μέσα από τις δράσεις μας.

Σκεφτείτε το αυτό. Κι έπειτα, ελάτε να μου πείτε αν αξίζει να ασχοληθείτε. Για εμένα, η απάντηση είναι αυτονόητη — και βαθιά θετική.