Στα μέσα του ‘90 είχε κυκλοφορήσει μια σειρά περιοδικών για παιδιά με τις ζωές και το έργο μεγάλων ζωγράφων. Επηρεασμένος από αυτή τη σειρά, ο μικρός Βασίλης αποφάσισε ότι θα γίνει ζωγράφος και θα μετακομίσει στη Μονμάρτρη, στη Γαλλία. Ήταν μόλις 8 χρονών όταν ανακοίνωσε την απόφασή του στη μητέρα του. Εκείνη τον ρώτησε: “Και με τι χρήματα θα ζεις;”. “Θα μου στέλνει η αδερφή μου”, απάντησε. “Το μόνο που πρέπει να προσέχω πλέον είναι να μην μάθει η αδερφή μου ότι τελικά δεν έγινα ποτέ ζωγράφος”, λέει χαριτολογώντας ο Βασίλης Κεκάτος.

Το όνομά του νεαρού κινηματογραφιστή έκανε πριν από περίπου τρεις εβδομάδες το γύρο του διαδικτύου στα εγχώρια πολιτιστικά και μη μέσα όταν έγινε γνωστό ότι θα συμμετάσχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο. Η τρίτη μικρού μήκους ταινία του, “Η Σιγή των Ψαριών Όταν Πεθαίνουν” θα λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα της διοργάνωσης που θα πραγματοποιηθεί από 1η έως 11 Αυγούστου.

Μιλήσαμε μαζί του ενώ βρισκόταν στην Κεφαλονιά για την προετοιμασία του 4ου SeaNema Open Air Film Festival (30 Ιουλίου-2 Αυγούστου 2018) -μετατρέπει ειδυλλιακές παραλίες και άλλα παραθαλάσσια σημεία του νησιού σε μαγευτικά θερινά σινεμά, που φιλοξενούν διεθνώς αναγνωρισμένες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό- και μάθαμε λίγο καλύτερα τον νεαρό Κεφαλονίτη που αποδεικνύει ότι το ελληνικό σινεμά έχει μέλλον.

Για το ξεκίνημά του

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κεφαλονιά. Όταν ενηλικιώθηκα, έκανα φιλότιμη προσπάθεια να σπουδάσω νομικά, αλλά οι αντοχές μου εξαντλήθηκαν στο πρώτο έτος. Αμέσως μετά, σπούδασα σκηνοθεσία κινηματογράφου στο Λονδίνο και στην πορεία μετοίκησα στην Αθήνα, όπου και ζω μέχρι σήμερα. Το νησί μου όμως αποτελεί το σημείο επιστροφής και αναφοράς μου.

Για τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι το σινεμά θα γίνει η ζωή του

Όταν ήμουν στο δημοτικό οι γονείς μου με άφηναν ένα βράδυ μες στην εβδομάδα να κοιμάμαι μετά τα μεσάνυχτα. Ήταν εκείνο το βράδυ που πηγαίναμε όλοι μαζί στην κινηματογραφική λέσχη του νησιού. Εκεί ήρθα σε επαφή με το έργο δημιουργών όπως ο Mikhalkov, ο Αγγελόπουλος, ο Kusturica, μεταξύ άλλων. Ενώ προφανώς δεν καταλάβαινα τίποτα, θυμάμαι την αίσθηση της καθήλωσης μπροστά στην ομορφιά των κινηματογραφικών κάδρων τους. Και κάπως έτσι, η αγάπη μου για την εικαστικότητα του κινηματογράφου μεγάλωνε. Χρόνια μετά, κι ενώ βρισκόμουν σε περίοδο εξεταστικής στη Νομική, είδα τον Αντίχριστο του Lars von Trier και συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς θέλω να κάνω.

Για τις κινηματογραφικές του επιρροές

Από το μαγικό ρεαλισμό του Apichatpong Weerasethakul και του Carlos Reygadas μέχρι το μινιμαλισμό του Robert Bresson, το ιδιόρρυθμο χιούμορ του Aki Kaurismäki, τη σκληρή ειλικρίνεια του Νίκου Παπατάκη και την φωτεινή αλαφράδα του Σταύρου Τσιώλη, οι επιρροές μου είναι μεν πολυποίκιλες, ίσως όμως όχι και τόσο ετερόκλιτες όσο μπορεί να φαντάζουν εκ πρώτης όψεως.

Για τις δύο πρώτες του ταινίες “Ανάδρομος” (2015) και “Zero Star Hotel” (2016)

Ο “Ανάδρομος” έχει να κάνει με μια κυρία του καλού κόσμου που δολοφόνησε το σύζυγο της χωρίς κανένα προφανή λόγο. Ίσως επειδή είχε ανάδρομο Ερμή.

Η δεύτερη, το Zero Star Hotel είναι μια σύγχρονη μεταφορά της καθόδου των νεκρών στον Άδη. Μόνο που ο Χάρος στην προκειμένη οδηγεί μια σκονισμένη σακαράκα και ο νεκρός έχει ανάγκη από ηρεμιστικά και καλούς τρόπους για να συμφιλιωθεί με το θάνατό του.

Για την τρίτη και τελευταία μέχρι στιγμής δουλειά του, “Η Σιγή των Ψαριών Οταν Πεθαίνουν”

Ο Μάκης εργάζεται σε ένα επαρχιακό ιχθυοτροφείο. Ένα πρωί, ενώ είναι καθ’ οδόν για τη δουλειά του, πληροφορείται ότι πέθανε την προηγούμενη μέρα. Ύστερα από μερικές αποτυχημένες απόπειρες να αποδείξει πως είναι ζωντανός, αποδέχεται την κατάστασή του με απάθεια και αποφασίζει να ξοδέψει την τελευταία μέρα του προσπαθώντας να εξασφαλίσει την επιβίωση των δύο αγαπημένων του καναρινιών, μέχρι τη στιγμή της κηδείας του.

Για το γεγονός που στάθηκε αφορμή για να γυρίσει τη συγκεκριμένη ιστορία

Η κηδεία του παππού μου και το κάπως μαύρο, χιουμοριστικά, φαντασιακό ταξίδι που έκανα μόλις αντίκρισα το νεκρώσιμο του, στο οποίο αναγραφόταν το ίδιο ονοματεπώνυμο και πατρώνυμο με το δικό μου. Αν η ζωή μου είχε περισσότερα ερεθίσματα ή εγώ περισσότερο ταλέντο, η ταινία μου θα μπορούσε να μοιάζει με το Enter the Void του Gaspar Noé, αλλά δυστυχώς δεν…

Για τη διαδρομή της ταινίας μέχρι σήμερα

Το σενάριο του φιλμ συμμετείχε στο Euro Connection του Φεστιβάλ του Clermont-Ferrand καθώς επίσης και στο European Short Pitch της Nisi Masa. Τα σύντομα αυτά ταξίδια σε Μάλτα, Γαλλία και Πολωνία, μου έδωσαν τη δυνατότητα να επικοινωνήσω την ιδέα της ταινίας και να δοκιμάσω τη δυναμική της σε ανθρώπους διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και κουλτούρας. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία και νομίζω πως τη διεύρυνση της θα αναζητήσω σε όποια χώρα ταξιδέψει η “Η Σιγή των Ψαριών  Όταν Πεθαίνουν” από εδώ και πέρα. Με αφετηρία την Ελβετία σε λίγες μέρες.

Για τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο

Αισθάνομαι ειλικρινή χαρά και ικανοποίηση. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ανταποδώσω με κάτι ωραίο την τόσο γενναιόδωρη προσφορά των συνεργατών, των φίλων και των συντοπιτών μου στην προσπάθεια μου να γυρίσω την ταινία. Παράλληλα, το γεγονός ότι θα βρεθώ εκεί σημαίνει παράταση του παραθερισμού μου σε ένα μέρος εξαιρετικής ομορφιάς, γεμάτο σινεμά και ανθρώπους που μπορεί να ανακαλύψουμε πως μιλάμε την ίδια γλώσσα.

Για το σινεμά που θέλει να κάνει

Θέλω να κάνω ένα σινεμά που, έστω με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο, θα μιλά στην καρδιά του θεατή.

Για τα επόμενα σχέδιά του

Μετά τη λήξη του 4ου Seanema Open Air Film Festival στην Κεφαλονιά και μετά το Λοκάρνο, θα εγκατασταθώ σε μια παραλία και θα μεταμορφωθώ σε αστερία. Με το πέρας του καλοκαιριού, φιλοδοξώ να επανάκτησω την ανθρώπινη μου υπόσταση, να δουλέψω την επόμενη μικρού μήκους ταινία μου και να ολοκληρώσω τη συγγραφή του σεναρίου της πρώτης μεγάλου μήκους μου, συντροφιά με τη συν-σεναριογράφο μου.

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Βασίλης Κεκάτος

Ηθοποιοί: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Αλεξάνδρα Κ*, Αγγελος Σκασίλας, Αλέξανδρος Παπαϊωάννου

Πηγή: esquire.com.gr