Εκτός από την πολιτική της κρίσης, και η δημοσιογραφία της κρίσης, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της, είναι…για τα πανηγύρια. Προσφέρεται δηλαδή μονάχα για στιγμές διασκέδασης, όπως συνέβη με τις αντιδράσεις, τα σχόλια και τις αναλύσεις που ακολούθησαν τη δημοσίευση του… χιλιοτραγουδισμένου πλέον άρθρου του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η πιο εύκολη, και συνάμα αφελής ανάλυση, έχει ως συμπέρασμα την εκτίμηση ότι, ο Αλέξης Τσίπρας υπέπεσε σε αυτογκόλ, καθώς προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Φώφης Γεννηματά, και των κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Των λεγόμενων βαρόνων.

Η ανάλυση πάσχει. Επειδή προσπερνάει την αυτονόητη αλήθεια: Ο Αλέξης Τσίπρας δεν στόχευε στους βαρόνους του ΠΑΣΟΚ. Στόχευε στους ψηφοφόρους του. Τουλάχιστον σε εκείνους που παρέμειναν στο Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρά την ολέθρια και αυτοκαταστροφική επιλογή της περιόδου 2012-2015 να γίνει… συμπλήρωμα της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτούς ήθελε να πλησιάσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και την ίδια στιγμή, να ενισχύσει την εικόνα του στους υπόλοιπους, στα σχεδόν 2/3 των ψηφοφόρων της ιστορικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, που το 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κι αν υπάρχουν ανάμεσά σας προχωρημένα αφελείς, οι οποίοι θεωρούν ότι ξαφνικά βρέθηκαν τόσοι… Αριστεροί στην Ελλάδα, για να ψηφίσουν τον πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ του 4%.

Το σχέδιο Τσίπρα μάλιστα, είχε μια ακόμη βαθύτερη στόχευση: Να αναγκάσει την κοινωνική βάση του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, που για πολλές δεκαετίες στήριζε το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τον Ανδρέα Παπανδρέου, να αναρωτηθεί: Θα “φλέρταρε” ο Ανδρέας με τη… Δεξιά; Είτε του Αντώνη Σαμαρά, είτε του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Αυτό το ερώτημα ήθελε να διατυπώσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και χάρη στη φασαρία που προκάλεσε η νηπιακή αντίδραση των άμεσα θιγόμενων, και η… προνηπιακή ανάλυση ορισμένων δημοσιογράφων, τη δουλειά του την έκανε. Και με το παραπάνω…

Πηγή: ysterografa.gr